Pałka: Arabska demokracja Zachodowi nie na rękę

Od samego początku arabskiej rewolucji w komentarzach polityków słychać obawy o to, czy po upadku dyktatur w Tunezji, Egipcie i niedługo zapewne w kolejnych państwach regionu nie dojdzie do jeszcze większego chaosu, który w końcu wypchnie do władzy islamskich radykałów. Takie obawy są niepotrzebne. Polacy wciąż będą mogli cieszyć się słońcem i piaskiem Egiptu.

Warto jednak, by wszyscy uświadomili sobie, że życie zwykłych ludzi w krajach arabskich w niczym nie przypomina tego z folderów biur podróży. Górę biorą więc teraz wcale nie promowane przez radykalny islam a uniwersalne wartości - jak po prostu pragnienie wolności i godnego życia.

Przed kilkoma dniami telewizja Al Jazeera pokazała dyskusję dwóch wybitnych filozofów: mającego egipskie korzenie Tariqa Ramadana oraz o wiele bardziej znanego w Polsce Słoweńca Slavoja Zizka.

Tariq Ramadan, wnuk założyciela Bractwa Muzułmańskiego Hassana al-Banny, przekonuje, że nie widzi szans, by radykałowie mogli przejąć władzę w Egipcie. Przyznaje jednak, że sianie tego typu obaw jest bardzo na rękę krajom zachodnim, które za wszelką cenę chciałyby utrzymać status quo. To dlatego, że takie osoby jak Hosni Mubarak dawały poczucie względnej stabilności w regionie, na czym najbardziej zależy Izraelowi.

[ ( http://static1.money.pl/i/h/0/t131584.jpg ) ] (http://www.money.pl/gospodarka/raporty/artykul/20;milionow;egipcjan;zyje;za;dolara;dziennie;dlatego;nie;chca;mubaraka,178,0,770226.html) 20 milionów Egipcjan żyje za dolara dziennie. Dlatego nie chcą Mubaraka
Ironia całej sytuacji polega jednak na tym, że lubujący się w hasłach na temat demokracji i wolności Zachód właśnie w imię rzekomego bezpieczeństwa od lat przymyka oko na łamanie praw człowieka, łożąc miliardy dolarów na utrzymanie przy władzy marionetkowych przywódców w państwach regionu, czy w Autonomii Palestyńskiej. Ta strategia, jak widać, okazuje się nieskuteczna.

Do głosu wreszcie doszli zwykli ludzie, którzy mają dość dyktatury. I chociażby z tego powodu nie sposób uwierzyć, że znów dopuszczą do władzy ekstremistów na wzór Iranu, który - wbrew kolejnej powszechnej opinii - jest im przecież absolutnie obcy kulturowo.

Jedną z kluczowych spraw jest to, jaką politykę w zaistniałej sytuacji przyjmą kraje Zachodu i Izrael. Najlepiej by było, gdyby się nie wtrącały, ale w to trudno uwierzyć. Prędzej, siejąc propagandę zagrożenia islamizacją, będą uczyć obywateli krajów arabskich dość nietypowej formy demokracji: macie wolne wybory, ale wybierzcie ludzi, którzy Zachodowi i Izraelowi będą odpowiadać.