Idź z nim na terapię lub odejdź, ale wcześniej proponuje założyć mu niebieską kartę.

Boże czytam niedowierzam..czytam i ryczę.Właśnie sobie uświadomiłam że jestem ofiarą przemocy psychicznej.Nie bede tu pisac o tym co przeszłam bo wystarczy że bym wzięła po trochu z każdej postu i wyszło by moje zycie.Naprawde czytam i dokłądnie jak o mnie...wszystko sie zgadza..poczatkowa milosc,euforia z powodu ciazy,milosc,szacunek,wielkie obietnice...a horror zaczyna sie juz kiedy bylam w 6 mies ciazy.Niepozornie.Kłamstwa.Wmawianie mi roznych rzeczy.spotkania z innymi-klamstwa ze nie,potem przynawanie sie,przeprosiny,obietnice..Az pekło...Zycie na hustawce.Raz strach,bol,łzy,kłótnie,raz wielka milosc,radosc ze sie ulozy.Z pocztaku te chwile złe byly krotkie a dobrze ciagnely sie w nieskonczonosc az wszystko sie zamienilo.jest odwrotnie...Załuje sielu rzeczy..że nie odeszlam po tym jak mnie zostawial z nowonarodzonym dzieckiem a sam znikal na dnie i noce,tlumaczac sie min naprawianiem auta u kolegi a okazalo sie ze romansowal z jego dziewczyna-przeciez to nic takiego,zostawianie mnie bez pieniedzy,wyliczanie wszystkiego,pierwsze wyzwisko,pierwsze uderzenie...wszystko na oczach dziecka.dzis dziecko ma lat 5 ja tkwie w tym wszystkim lat prawie 7.Jest tak jak piszecie,poniżanie,zastraszanie ze odbierze mi dziecko,kłamstwa,szykanowanie,robienie ze mnie wariatki,wyzywanie od debili j***** suk,szmat,ku**,pijaczek,grubasów,syfiar itd itd co tu mówic same wiecie.Mam 23 lata.Jestem DDA co i tak utrudnia mi zycie,nie mialam dziecinstwa,młodosci...nic.zostałam w tym wszystkim sama..Matka alkoholiczka,mieszka ze mna nie mam gdzie sie wyprowadzic tez zneca sie nade mna,miala załozona spr o znecanie sie psych ktora zostala umozona-brak swiadków.Tak jest i teraz..znajomi widuja tylko jego co wykorzystuje obgadujac mnie od najgorszych tak jak przy rodzinie.poprostu nie raz jak patrze na te szopki ktore odstawia...smiecham mam ochote parsknac.raptem sprzata,myje naczynia,mowi spokojnym tonem,nie przeklina,pomaga mi zajmuje sie dzieckiem.a gdy tylko zamykaja sie drzwi za goscmi lub my wracamy do swego domu zaczyna sie pieklo.Mimo iz wiele osob widzialo jak mnie bil,slyszalo jak wyzywal nie wtracaja sie.raptem wielcy jego koledzy itd.jego rodzina murem stoi za nim potrafia klamac nawet w sadzie...nie mam juz sil.boje sie.on co prawda ma wyroki za jazde po alkoholu,za rozboj-w trakcie,itd ale jego rodzina ma duze ieszkanie,on pracuje.ja bez pracy,matka alkoholiczka.Mam co prawda zaswiadczenie ze nie moge podjac pracy fiz,w poz wymuszonej,itp ze wzgledu na chory kregosłup,mam tez zaburzenia hormonalne(zespol androgenizacji)co wplywa na ogolny rozstrój organizmu.Mam podejrzenie zapalenia jelita grubego-cierpie na bole i biegunki.Stres wszystko nasila.Jestem prawie lysa.tyje.nie pamietam kiedy sie usmiechałam..kiedy cos dalo mi radosc.wszystko mnie drazni,meczy,czuje sie jak wrak.nikt mnie nie wspiera.matka nawet zciaga moja corke na swoja str np mowi do niej-ale masz p******a matke,albo kiedy ja mowie ze corka ma isc spac ta ozwala jej siedziec u siebie itd raptem zajmuje sie wnuczka a kiedy zaczynam zrwcac uwage czy krzykne znow wywyska i szykany,potrafi powiedziec do niej ze ja rodzina zastepcza zabierze itd.prosilam matke by nie palila przy corce-sama przez to mialam astme,teraz mam zaleczona,zeby posprzatala czy cos bo nie daj bog tak jak sie moj oprawca odgraza wezwie mopr lub pog opiekuncze i zobacza ze jest balagan czy cos i zabiora mi dziecko to ona potrafi wywrzeszczec-no i dobrze!sama im w tym pomoge,po czym np idzie do sasiadów zabierze córke-bo ona bardzo lubi tam chodzic,i udaje słodka kochana babcie..czuje sie jak wariatka.Brałam silne leki uspokajajace ale najpierw moj PAN zaczal mnie straszyc psychiatrykiem a pozniej jak sie napił zaczal je łykac garsciami.nie dostaje pieniedzy od niego.on mieszka u mnie i nie placi za mieszkanie.czasem zzrobi zakupy spozywcze.reszte kupuje ja za kase z mopr,rodzinne czy pozyczone od mojego taty.on tez pozyczal nie raz ode mnie czy ojego taty i nic nie oddal.straszy mnie wszystkim..a to on p******** całe becikowe-nie mialam jeszcze dowodu os.by bylo na mnie,wyprawki prawie nic nie kupil,przez caly okres ciazy ja sama kupowalam sobie leki itd,pozniej tez sie nie wykosztowal..lozeczko kupili znajomi,wozek moj tato bo on przywiozl od kogos wozek wazacy 20kg bez pasow a mala juz byla za duza na gleboki to tata pozyczyl,on mial oddac.tak samo z innymi rzeczami.potrafil wyliczac np ze mam miec paczke pampersów na mies bo on nie wie kiedy bd mial kase,albo bral rodzinne i wydawal na inne rzeczy tylko nie dziecko,jak mieszkalismy u niego i jego rodzicow jegomatka wylaczala mi prad,jego wiecznie nie bylo.pretensje byly do mnie.kiedy sie na niego zaliłam to mnie karcila,albo mowila ze jest taki jak jego ojciec i juz.ani razu nie zwrocili mu uwagi ze mnie uderzyl czy cos,jak powiedzialam im ze ma inna tylko sie matka usmiechnela i powiedziala "ktora to"to masz branie.cos taki nieostrozny ze ona sie dowiedziala?"potrafil uderzyc tez moja matka,dziecku wywrzeszczec ze nie ma oj

Mam 25lat. Od 3 lat jestem w zwiazku z mezczyzna. Zanim zamieszkalam z nim bylam sudenka, otrzymywalam stypendium i rozwijalam pasje i kochalam swiat myslac ze jest niezwykly. TEraz jestem pograzona w poczuciu wstydu, nienawidze siebie za to co mi sie przyrafilo, za wybory, za bagaz z korym musze brnac dalej a ktory jest za ciezki,za to, ze zawiodlam rodzicow i nie dokonczylam studiow, nienawidze siebie za nieufnosc, za nieumiejetnosc zbudowania narmalnego zycia. Odseperowalam sie od przyjaciol i rodziny, zrezygnowalam ze studiow, z pracy, a wszystko przez jakis dziwny lek ( nie umiem tego opisac, ale to nie jest tak ze boje sie krzywdy jaka mi zada on, nie,ja juz sie boje wszystkiego, najprostsza czynnosc nawet wyjscie do sklepu jest czyms niewyobrazalnie tgrudnym ). Poczatkowo bylo pieknie. Nawet bardziej niz pieknie. Najczulsze slowa uslyszalam z jego ust i doswiadzylam najpiekniejszych czynow. Byly nawet powazne deklaracje a mi sie wydawalo ze jestem najszczesliwsza kobieta jaka znam. Spotykalismy sie w weekendy. Wszystko zaczelo sie zmieniac po roku. Zamieszkalam z nim w innym kraju ( w ktorym on sie wchowal). Pamietam dokladnie wieczor kiedy mnie pierwszy raz uderzyl- takiego bolu nie zapomina zadna kobieta. Siedzialam przed laptopem i pisalam maila do przyjaciolki. Nagle zgasl mi ekran. Okazalo sie ze moj chlopak przelaczyl ekran laptopa na telewizor do ktorego byl podlaczony i zaczal na glos czytac wiadomosc i zaczelismy (jeszcze w zartach) wyrywac sobie pilot. Ja go w koncu wyrwalam ale za pozno bo on odczytal moje zwierzenia i zaczal sie smiac a ja zaczhelam plakac. Rzucilam pilotem na ziemie i wybieglam z pokoju. Plakalam;(. On wtedy wybiegl za mna i krzyczac najgorszymi obelgami kazal wrocic. Bylam przestraszona i on wtedy rzucil mnie na lozko i z calej sily uderzyl w twarz. Wyszedl z domu. Kiedy wrocil balam sie powiedziec slowo, zeby go nie rozzloscic. Przepraszal, przysiegal mowil znow najkochansze rzeczy. Ja uwierzylam i nie potrafie sama sobie wybaczyc ze wtedy nie odeszlam. Nie potrafie powiedziec jak to sie stalo ale trwamn tak dwa lata i caly czas wierzylam ze sie zmieni, czy to wina mojej slabosci?. Aktualnie mam cieta blizne na rece od szkla, blizne na nodze i dosc gleboka blizne na udzie. Najbardziej dotknelo mnie , kiedy wzial mnie na slub swojej kuzynki i tam zobaczylam go z inna kobieta. spotkalismy sie po okolo pietnastu minutach od tego czynu. Powiedzialam moze zbyt duzo bo podobno mezczyzn to boli najbardziej, ze jest frajerem on wtedy popchnal mnie i upadlam na ziemie, uderzyl mnie raz w szczeke potem mnie kopal po brzuchu. Tydzien pozniej mialam miec egzamin ze specjalizacji. Mam papier od dentysty, ze "jakas narosl" powstala na zebie w skutek uderzenia. Moj chlopak sie wystraszyl. dal mi 760zl. na wyleczenie tego i blagal zebym nikomu nie mowila.Innego wieczoru popchnal mnie z calej sily na beton. Uderzylam mocno glowa. Ocknelam sie jak byl on obok mnie i jakas inna para. Nie wiem dlaczego tak zareagowalam, wstydze sie i moze jak czytacie to wydaje sie smieswzne ale wtedy tego bardzo potrzebowalam. Ocknelam sie i od razu go przytulilam, mimo ze on do tego doprowadzil ;(. Para mnie zapytala czy on mi to zrobil ze zadzwonia na policje, a ja bez zastanowienia odp.ze nie. Pozniej nastal horror, prawdziwy horror dla mnie, ale to pewnie dlatego ze on sie bal, wystraszyl sie konsekwencji, moze ze odejde, moze sam przed soba sie wstydzil tego co zrobil i dlatego zareagowal agresja zaczal krzyczec wyzywac mnie ********** suko zdechnij itd" i ja zagrozilam ze zadzwonie na plicje, wtedy on ( moze ze sztrachu ;(( ) zadzwonil pierwszy. Mowil w obcym dla mnie jezyku i zbyt szybko i ja nie rozumialam nic. Caly czas plakalam. Lzy nie mogly mi przestac leciec. On nawymyslal na mnie jakies nieprawdziwe historie i zawiezli mnie do szpitala psychiatrycznego. Ja nie moglam uwierzyc w koszmar w jakim sie znalazlam. Rozmowe z psychiatra mialam dopiero nastepnego dni i stwierdzil ze jest ze mna wszystko w najlepszym porzadku, ze nie mam nawet depresji i mnie wypuscil. To dla kazdej kobiety byl by taki szok, ze by odeszla, wrocila do Polski skontaktowala sie z prawnikiem i starala sie o odszkodowanie. Pomijajac zachowanie mojego chlopaka, jak moga wladze w tak nieprofesjonalny sposob dzialac? .Moj chlopak oczywiscie pozniej blagal, obiecywal ze sie zmieni.. w tych momementach byl cudowny. Po kilku tygodniach znow wracaly jego napady. Mam nagranie na ktorym rzuca mnie na stol ze szklankami, krzyczy ze nienawidzi moich rodzicow, ze mnie urodzili, ze chce zebym wreszcie sie zabila itd. Mam kilka kartek na ktorych pisal m. in-"przysiegam ze Cie juz nie uderze"... ale kiedy mijaja te napady jest najkochanszym czlowiekiem jakiego znam ;(. Co mam robic? czy powinnam z tymi dowodami isc na policje? czuje sie coraz slabsza, co noc mam koszmary, wymiotuje, mam stany lekowe. co mam zrobic ? prosze o odp.

ja mam 30 lat mój mąż znęca się fizycznie i psychicznie , jest cholerykiem ale najgorsze że kocha pieniądze tylko to jest najważniejsze ja pracuję,on też ale dla niego moja praca się nie liczy nic nie znaczy on cały czas wmawia mi że to on mnie utrzymuje że bez niego będę nikim wypomina mi każdy wspólny wyjazd , każdą bluzkę jaką bym sobie kupiła, to ja płacę rachunki z tego co zostaje robię zakupy, co braknie on musi wypłacić z konta o wszystkich wydatkach musi wiedzieć i kontrolować.mamy odłożone pieniądze ale nie mogłabym ich ruszyć! każda prawie nasza kłótnia rozpoczyna się od pieniędzy. brak mi takiej normalnej rozmowy bo on zawsze jest najmądrzejszy, wszystko wyperswaduje krzykiem bo bardzo krzyczy, robi mi awanturę o byle co, a nawet szarpie popycha , bije mnie również bo wie że wtedy jestem słaba, i wszystko może ze mną zrobić.jesteśmy po ślubie 4 lata nie mamy dzieci byłam w ciąży ale poroniłam. moja rodzina myśli że on jest taki dobry , a jest fałszywy.często jest tak żę jest dobry i mogę na niego liczyć ale, kiedy dochodzi do patowych sytuacji ja się go boję i nawet brak mi słów abym mogła się przed nim bronić.wstydzę się dzwonić na policję, wstydzę się przed rodziną, nikt nie wie co przeżywam, już chyba tracę siły chciałabym wyjechać ale mam tu pracę rodzinę wspaniałych przyjaciół. najgorsze jest to że zaczynam siebie nienawidzić z powodu tego żę to toleruję że udaję przed sobą rodziną i przyjaciółmi to żę mam wspaniałego męża.ale boję się żę on nie da mi spokoju bo tak powiedział żę jak spróbuję odejść to mnie skrzywdzi i popamiętam.
proszę o pomoc i jakąś poradę

Witam.
Jestem od ponad roku mężatką mam 43 lat ..
Wydawało mi się że mój mąż to złoty człowiek, że ma to czego nie miałam w poprzednim 18 letnim małrzeństwie.
Ale szybko okazało się że jest wielkim oszustem , człowiekiem bez skrupułów ,za to żeby nie wydały się jego kłamstwa sprzedał by własną matkę !!!!Oszukiwał mnie od początku, zaczoł od tego że ma 2 dzieci , okazało się że ma 4 ,3 z jednego związku i 1 z kobietą którą zostawił w ciąży i szybko planował ślub zemną. Tylko postanowił iść dalej , regularnie jezdzi na nocki do tej kobiety poczym kłamie że tam nie był. tylko ona wrzuca zdjęcia do internetu z jego pobytu u niej.Ale dla niego ona też kłamie !!Zawsze on ma racje . mam tego dość czuję się zaszczuta , obrażana , robi ze mnie psychicznie chorą !! Pomóżcie Bo on wykończy mnie psychicznie !!! Myślę że o to mu właśnie chodzi zrobić ze mnie nienormalną ...

Czy są ludzie, którzy bezinteresownie pomogą takim kobietom jak my??? Instytucje, prawnicy?
W związku małżeńskim jestem od 7 lat, mam 2 letnią córkę i męża, który odkąd zaczął "bawić się" w polityka stał się chamski, agresywny, wulgarny i używa przemocy w stosunku do mnie. Mówi, ze traktuje ludzi, tak jak oni go traktują. Pierwszy raz uderzył mnie jak byłam w 8 m-cu ciąży, a później już nie wiem nawet kiedy stało się to rutyną podczas każdej kłótni. Szarpanie za włosy, wyzywanie od k..., szmat i same wiecie ... Za każdym razem powtarzam sobie, że ogromnie go kocham ale ile jeszcze wytrzymam nie wiem. Tak jak piszecie, nie mam znajomych, zamykam się w sobie, poświęcam się dzieciom (drugie dziecko z pierwszego małżeństwa). Rozbiłam swoją pierwszą rodzinę dla niego, zakochałam się. I chyba ten na górze wymyślił dla mnie taką karę. Poza tym on uzależniony jest od alkoholu, twittera i innych portali społecznościowych. Poświecą tam prawie cały swój czas. Czatuje z poznanymi na wyjazdach panienkami, one wysyłają mu swoje nagie zdjęcia, piszą, ze czekają aż złoży papiery rozwodowe i wyprowadzi się z domu. Zaproponowałam leczenie, jednak nie zgodził się. A jego ojciec mówi tak:"ja ci go do łóżka nie pchałem". Szukałam u jego rodziców pomocy ale niestety to ich syn. Moje córki były świadkami ostatniego pobicia. Starsza prosiła go żeby mnie zostawił, nie bił, żebym zamknęła się w pokoju i nie wychodziła, a młodsza (2 lata)do dzisiaj mówi, że "tata bije i dusi w szyje". Po tym pobiciu pojechałam z dziewczynkami na obdukcję, byłam wyjątkowo posiniaczona, naderwane ścięgno w palcu u stopy przez uderzenie o kaloryfer. Jest ciężko, bardzo ciężko, gdy rano zamiast miłego powitania słyszy się w********** szmato. Zniszczył mnie, moją kobiecość. POMÓŻCIE!

kiedyś już tu pisałam, wtedy jeszcze będąc pod jednym dachem z moim katem... długo się zbierałam, namyślałam i odważyłam się UCIEKŁAM. Mam dwójkę małych dzieci (roczek, trzy latka), jedyne czego żałuję to tego, że zdecydowałam się odejść tak późno. Jestem strzępkiem nerwów, nie mogę spać, ważę 45 kg,boję się ludzi, nie mam znajomych... jestem sama. Zniszczył mi życie, mnie i moim dzieciom. Złożyłam na policji zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa - znęcanie się psychiczne i przemoc ekonomiczna. Mąż jest perfidny, chamski, despotyczny itd. dręczy mnie nadal bo oczywiście chce mi odebrać dzieci i udowodnić wszystkim, że jestem chora psychicznie... nie daję już rady. Dzieci uwielbiają tatusia a mnie serce pęka każdego dnia. Jeśli któraś z Was zastanawia się nad odejściem wiedzcie, że każdy dzień zwłoki działa na Waszą niekorzyść. Nie warto poświęcać się dla takich śmieci, mamy jedno życie i wolę je spędzić sama niż z takim draniem, który mnie wyzywa, upokarza, wyśmiewa, poniża...

Mam 27 lat. Dziś mój chłopak po raz ostatni wyrzucił mnie z domu. Mieszkaliśmy razem 3 miesiące i takie sytuacje zaczęły się dziac już po 2 tygodniach wspólnego mieszkania. Znamy się 1,5 roku. Jest mi strasznie żal, że okazał się takim człowiekiem a jednocześnie cieszę się że nie zmarnowałam z nim życia, że nie mamy dzieci, że nie jesteśmy po ślubie. Na odchodne dostałam w twarz i zwyzywał mnie od k**** (bezpodstawnie bo ani na nią nie wyglądam ani się nie zachowuję). Kiedyś wydawało mi się że tylko w patologicznych domach dzieją się takie rzeczy.Otóż nie, to może spotkac kazdą kobietę, wystarczy że spotka nieodpowiedniego mężczyznę a jej życie zmieni się w piekło. Sama dziwię się sobie że aż tak długo wytrzymałam w tym "związku"...ja silna kobieta, która zawsze dobrze radziła sobie w życiu teraz siedzę u znajomych w mieszkaniu, z torbami i walizką w rogu i szukam na nowo kawalerki...w mieszkaniu pozostała reszta moich gratow...wiec mój ukochany straszy mnie odpowiedzialnością karną jeśli wejdę po swoje rzeczy. Mam nauczkę- 1. wiązac się ze spokojnym facetem; 2- mieszkanie wynajmowac a kiedyś może kupowac wspólnie by obydwie osoby były na umowie.

Może to dziwne, ale mam dopiero 16 lat, a czuję się znęcana psychicznie. Mam brata w moim wieku i sądzę że się nade mną znęca. Nie wiem co mam z tym zrobić. robi mi różne dziwne rzeczy jak:
coś zrobiłam np. odniosłam szklankę do zlewu, a on zaczyna mi wmawiać że tego nie zrobiłam, że kłamie jak zwykle. No to ja mu chce udowodnić i idę po tą szklankę do zlewu i się okazuję że mam racje. No to idę mu pokazać a on nadal trzyma na swoim. Kiedyś znałam swojego brata byliśmy bardzo sobie bliscy ale teraz ciągle przesadza. Na lekcjach w szkole nie wytrzymuję i zaczynam wrzeszczeć na niego a on i tak trzyma na swoim. Wiem jak uważacie że on robi sobie za mnie jaja, ale on to wszystko robi na poważnie. Zawsze wiedziałam kiedy kłamie bo lekkawo się uśmiechał, ale teraz to nie są żadne żarty. Przez niego zaczynam myśleć że to ja jednak nie mam racji, ale potem okazuje się że jednak mam. Czasami jestem strasznie skołowana, nie wiem co mam robić.
A jeszcze czasami robi dokładnie takie rzeczy przy moich koleżankach ,a one myślą że to mój brat ma racie a nie ja. Staram się jakoś to odwrócić , ale niestety znam mały zasób słów i gdy staram się to wszystko wyjaśnić to wychodzę jeszcze bardziej na jakąś idiotkę. Czasami po prostu idę do toalety i płaczę. Teraz staram się do niego jak najmniej odzywać, żeby nie myśleć tak o tym.
Wiem pewnie uważacie że jestem kompletną idiotką, ale jeśli byście znaleźli jakieś wyjście z tej sytuacji to proszę o pomoc.