romcio1
/ 62.133.145.* / 2011-08-01 16:27
Niepracownicze formy zatrudnienia
Z niepracowniczą formą pracy (zatrudnienia) mamy do czynienia wówczas, gdy pracobiorca w sensie prawnym nie jest pracownikiem, ale wykonuje pracę w ramach względnie trwałej więzi prawnej i organizacyjnej z podmiotem zlecającym mu pracę. Stosunek prawny między podmiotami w tych formach pracy ma charakter cywilny (zobowiązaniowy). Rozróżnia się następujące niepracownicze formy pracy: 1. Prywatna działalność gospodarcza na zlecenie Ta forma zatrudnienia ma charakter umowy między dwoma podmiotami gospodarczymi. Jednym podmiotem jest zwykle duże przedsiębiorstwo, a drugim jednoosobowa firma, którą prowadzi często były pracownik przedsiębiorstwa. Taka firma jest całkowicie zależna ekonomicznie od przesiębiorstwa-zleceniodawcy, jakkolwiek nie ma zakazu świadczenia usług także dla innych podmiotów. Firma-wykonawca, czyli były pracownik, wykonuje często te same zadania, jakie wykonywał w ramach stosunku pracy, tyle że obecnie robi to w innej formie prawnej. Podstawowym celem stosowania tej formy zatrudnienia jest uniknięcie płacenia składki na ubezpieczenie społeczne, która zostaje ograniczona do ryczałtu płaconego przez osoby prowadzące działalność gospodarczą. 2. Umowa agencyjna (ajencja) Jest to umowa, w której przyjmujący zlecenie zobowiązuje się za wynagrodzeniem do wykonania określonych czynności w imieniu zleceniodawcy. Może to być np. stałe pośrednictwo lub zawieranie umów określonego rodzaju.
Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.
Jeżeli sposób wynagrodzenia nie został w umowie określony, agentowi należy się prowizja. Jeżeli wysokość prowizji nie została w umowie określona, należy się ona w wysokości zwyczajowo przyjętej w stosunkach danego rodzaju, w miejscu działalności prowadzonej przez agenta, a w razie niemożności ustalenia prowizji w ten sposób, agentowi należy się prowizja w odpowiedniej wysokości, uwzględniającej wszystkie okoliczności bezpośrednio związane z wykonaniem zleconych mu czynności. Agent może żądać prowizji od umowy zawartej po rozwiązaniu umowy agencyjnej, jeżeli propozycję zawarcia umowy dający zlecenie lub agent otrzymał od klienta przed rozwiązaniem umowy agencyjnej.
W razie gdy agent zawierający umowę w imieniu dającego zlecenie nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, umowę uważa się za potwierdzoną, jeżeli dający zlecenie niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości o zawarciu umowy nie oświadczy klientowi, że umowy nie potwierdza.
Jeżeli agentowi zostało przyznane prawo wyłączności w odniesieniu do oznaczonej grupy klientów lub obszaru geograficznego, a w czasie trwania umowy agencyjnej została bez udziału agenta zawarta umowa z klientem z tej grupy lub obszaru, agent może żądać prowizji od tej umowy. Dający zlecenie obowiązany jest w rozsądnym czasie zawiadomić agenta o zawarciu takiej umowy.
W umowie agencyjnej zawartej w formie pisemnej można zastrzec, że agent za odrębnym wynagrodzeniem (prowizja del credere), w uzgodnionym zakresie, odpowiada za wykonanie zobowiązania przez klienta. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, agent odpowiada za to, że klient spełni świadczenie. W razie niezachowania formy pisemnej poczytuje się umowę agencyjną za zawartą bez tego zastrzeżenia. Odpowiedzialność agenta może dotyczyć tylko oznaczonej umowy lub umów z oznaczonym klientem, przy których zawarciu pośredniczył albo które zawarł w imieniu dającego zlecenie.
Umowę zawartą na czas oznaczony, a wykonywaną przez strony po upływie terminu, na jaki została zawarta, poczytuje się za zawartą na czas nieoznaczony
Umowy agencyjne mają największe zastosowanie w handlu np. przedstawiciele handlowi, w marketingu np. akwizytorzy, w ubezpieczeniach np. agenci ubezpieczeniowi itp. Agent różni się od pracownika tym, że wykonuje swoje czynności samodzielnie, nie pracuje pod bezpośrednim kierownictwem zleceniodawcy. Zleceniodawca stosuje jednak opiekę merytoryczna nad agentem, np. bezpłatnie szkoli go, określa sposób wykonania pracy. Umowa agencyjna podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu. Ajencja nie jest ani prywatną działalnością gospodarczą, ani stosunkiem pracowniczym. 3. Umowa o pracę nakładczą Umowa o pracę nakładczą zawiera zobowiązanie wykonawcy do wytwarzania określonych wyrobów lub ich części z materiałów dostarczonych przez nakładcę, względnie z materiałów stanowiących własność wykonawcy. Wykonywane czynności mogą polegać również na montażu elementów, obróbce wykończeniowej, naprawie i konserwacji wyrobów, bądź ich części, a nadto na świadczeniu usług. Praca wykonywana jest w określonym terminie, ale poza zakładem pracy np. we własnym mieszkaniu, czyli w chałupie, i dlatego praca nakładcza często nazywana jest chałupnictwem, zaś wykonawcy chałupnikami. Chałupnicy nie są pracownikami, a mimo to mają wiele uprawnień pracowniczych np. prawo do urlopu wypoczynkowego, do zasiłku chorobowego, do emerytury lub renty, jeśli chałupnik zarabiał przynajmn