Co do zasady, zbycie mieszkania darowanego przed upływem 5 lat od zawarcia umowy darowizny, rodzi jakby „zawieszony” obowiązek podatkowy. Należy zgłosić ten fakt w urzędzie skarbowym albo u notariusza, przed którym dokonano darowizny, bo grożą dość wysokie odsetki za zwłokę. Poza tym niewykazanie, że mieszkanie pochodzi z darowizny spowoduje inny obowiązek podatkowy – dochodowy. Furtką do niepłacenia podatku jest art. 16 ust. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który stanowi, że nie stanowi podstawy do wygaśnięcia ulgi zbycie mieszkania, jeżeli było ono uzasadnione koniecznością zmiany warunków mieszkaniowych. Warunkiem dodatkowym jest niestety nabycie innego lokalu w ciągu 6 m-cy od dnia zbycia. Do głowy przychodzi mi pomysł wydatku tych pieniędzy na udział w lokalu swojego narzeczonego, ale wtedy on zapłaci podatek dochodowy od tej sumy, jeśli zakupił mieszkanie w ciągu ostatnich 5 lat. Może wtedy złożyć deklarację w ciągu 14 dni od sprzedaży udziału, że pieniądze te wyda w ciągu 2 lat na cele mieszkaniowe (co będzie musiał udokumentować, pod groźbą zapłaty podatku i horrendalnych odsetek). Jednak to wszystko wiąże się z pewnymi nerwami. Decyzję pozostawiam Pani. Poza tym, „konieczność zmiany warunków mieszkaniowych” jest na ogół spowodowana jest powiększeniem się rodziny czy kalectwem. Decyzja o wygaśnięciu decyzji odnośnie ulgi należy jednak do naczelnika urzędu skarbowego, więc radziłbym tam się zgłosić i w urzędzie przedstawić stan sprawy. Ja osobiście rozumiem absolutnie Pani decyzję i uważam, że Pani sytuacja także wymusiła zmianę warunków mieszkaniowych, bo w byłym mieszkaniu, w Pani przypadku, nie można już było mieszkać. Nie do mnie jednak należy wykładnia ustawy. Pozdrawiam!

Radziłbym się udać do urzędu skarbowego i zapytać się co ma Pani zrobić. Tam Pani najprawdopodobniej wydadzą do wypełnienia formularz (chyba jakiś CIT). Z tego co ja wiem, to ma Pani na to 14 dni od dnia sprzedaży. Naczelnik urzędu skarbowego obliczy wysokość podatku i wyda stosowną decyzję. Podstawą opodatkowania jest wartość ustalona w dniu nabycia, ale wg cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego (2.6.06). Zakładając, że podstawą będzie 56000zł, podatek wyniósłby 2628 zł i 69 groszy.

Tak, Pani siostry mają prawo do zachowku. Do obliczenia udziału zachowkowego dodaje się majątek pozostawiony przez mamę i jej darowizny za życia. Darowizny na rzecz uprawnionych do zachowku nawet się nie przedawniają, stąd wartość sprzedanego mieszkania należy dla celów zachowkowych uwzględnić, choćby darowizna nastąpiła przed 30 laty. Zakładam, że Panie są trzy i że jedynym majątkiem do podziału zachowkowego będzie sprzedane mieszkanie. W takim razie 56000 zł (ceny dzisiejsze) należy podzielić przez 6 (ponieważ jest 3 uprawnionych, a każdy ma prawo do 1/2 udziału [jeżeli siostry są trwale niezdolne do pracy lub małoletnie to liczy się inaczej]). Wychodzi w zaokrągleniu 9333 zł. To jest teoretyczny zachowek sióstr. Od tego jednak należy odjąć darowizny, jakie dostały od mamy za życia. Nie chodzi jednak o drobne, zwyczajowe darowizny (prezenty, drobna pomoc na studia, itd.). Zalicza się zaś na należny zachowek poniesione przez spadkodawcę koszty wychowania oraz wykształcenia ogólnego i zawodowego, o ile koszty te przekraczają przeciętną miarę przyjętą w danym środowisku (np. drogie studia zagraniczne). Jest to odpowiednik dużej darowizny, mimo braku formy notarialnej. Nie widzę w zasadzie podstawy prawnej (choć może taka jest) odjęcia od wspomnianego udziału kosztów podatkowych, które przedstawiłem w poprzednim artykule. Może jednak Pani i tak powiedzieć siostrom, darowując im po 5000 zł, że uwzględniła Pani w tej cenie także podatek od darowizny. Co do formy darowizny to raczej wystarczy przelew bankowy tytułem zachowku, ale ja bym radził jednak formę notarialną, bo strzeżonego Pan Bóg strzeże. Wtedy jest to najprawdziwsza darowizna. Przy tak niskiej darowiźnie nie będzie Pani musiała płacić podatku, co najwyżej wynagrodzenie notariusza, które także nie będzie specjalnie wysokie (najpierw zresztą może się Pani notariusza, czy raczej jego sekretarki, telefonicznie o wysokość zapytać). Radziłbym się wystrzegać formy ustnej czy nawet pisemnej darowizny, bo mają bardzo wątpliwą wartość dowodową w potencjalnym procesie cywilnym. Chodzi o to, że tylko darowizny zaspokajają zachowek. A darowizna powinna mieć formę aktu notarialnego. Wyjątkowo tylko, jeśli spełniono przyrzeczone świadczenie, to też się takie liczy jako darowizna. Dlatego można przymknąć oko na przelew bankowy, bo dowód wpłaty jest jednak dowodem spełnienia świadczenia. Inne zaś formy mogą być ciężkie do udowodnienia przed sądem, że darowizna nastąpiła. Co do przelewu, to pewne niebezpieczeństwo tkwi w tym, że siostry mogą podać konto bankowe kogoś innego, a przed sądem oświadczyć, że nic nie dostały. Jeśli chodzi o zachowek, to trzeba być ostrożnym niestety nawet wobec własnych krewnych, dlatego, jeśli nie będzie zbyt wygórowane wynagrodzenie notariusza, to radziłbym darowiznę notarialną. Pozdrawiam

Po pierwsze, na mocy art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby wartości przekraczającej pewne kwoty, zależnie od grupy podatkowej, w jakiej się znajduje. Grupa ta oparta jest na bliskości więzów rodzinnym. Dopiero ponad te sumy płaci się podatek. Czyli np. dokonywanych jest 5 darowizn : od ojca, matki, i 3 braci, jeśli każda z tych darowizn jest mniejsza od 9.637 zł, to w ogóle się nie zapłaci podatku. Jeśli te darowizny wynoszą po 10000 zł, to zapłaci się 5 podatków od 343 zł każdy. Co do zwolnienia z podatku darowizny pieniężnej na cele mieszkaniowe, to mogą z niej korzystać tylko osoby zaliczone do I grupy podatkowej. Tu zwolniona może być w sumie kwota 19.274, w ciągu 5 lat od pierwszej darowizny. Pozdrawiam!

Właśnie, trochę niejasno przedstawiłam sytuację i z tego powodu ma Pan wątpliwości. Otóż tak jest w istocie, brat otrzymał jako jedyny spadkobierca cały majątek zapisany w testamencie, rodzice także umową notarialną zrobili dodatkowo na niego zapis jako darowiznę także do całości nieruchomości. W związku iż minęły 3 lata od otwarcia spadku /od śmierci ojca/ a więc nie mogę żądać zachowku od darowizny, brat wykazał się rażącą niewdzięcznością w stosunku do żyjącej matki, przejęłam opiekę nad matką i wystąpiłam o należny mi zachowek od chwili ogłoszenia testamentu, testament został ogłoszony w styczniu 2005 r., wówczas brat wpadł na pomysł, że nie będzie musiał wypłacać mi zachowku jak nie "będzie testamentu" i dlatego sfałszował, "że ojciec go odwołał ustnie", sędzia też się dziwił "wszystko jest zapisane na pana i dlaczego ten ojciec to odwołał i to pan to zgłasza?". To było w kwietniu 2005 r., z tego powodu zawiesiłam postępowanie spadkowe i wystąpiłam o uznanie tego spadkobiercy za niegodnego. Zapis w Kodeksie cywilnym rozumiem "można wystąpić w ciągu roku od chwili dowiedzenia się o przyczynie niegodności", więc w maju 2005 r. złożyłam pozew i właśnie problem tkwi w tym terminie. Według mnie są to dwa niezależne od siebie terminy, a sąd twierdzi, że minęło 3 lata od śmierci spadkodawcy i koniec, nie ma możliwości, dlatego tak drążę, gdyż wg komentarzy w książkach zapisy na ten temat nie są jasno wyjaśnione.

Dziękuję za pozdrowienia, dziękuję za obszerne wyjaśnienia i za zaangażowanie. Ale właśnie problem tkwi w sytuacji już istniejącej. Skoro brat w kwietniu 2005 r. "odwołał" testament, to gdy już on "nie istnieje" nie mogę wystąpić do brata z roszczeniem o wypłatę zachowku i tym samym jego manewr udał mu się. Zachodzi dziedziczenie ustawowe, sąd orzeknie, że spadkobiercą jest moja mama a żona spadkodawcy, brat i ja. I na tym koniec, gdyż on ma jeszcze umowę darowizny, w której rodzice zapisali na niego wszystkie nieruchomości, więc nie ma masy spadkowej. Od umowy darowizny nie mogę żądać wypłaty zachowku, gdyż minął termin roszczenia. Wystąpiłam o uznanie go za niegodnego dziedziczenia, gdyż zmienił samowolnie wolę spadkodawcy, ale sąd oddalił pozew gdyż minęły 3 lata od otwarcia spadku, co w ogóle nie powinno być brane pod uwagę, gdyż spadkobierca postąpił niegodnie fałszując dokumenty dopiero 4 lata po śmierci spadkodawcy. I tym sposobem kręcę się wokół osi i nijak nie mogę wybrnąć z zaistniałej sytuacji. Wie Pan, życie pisze takie scenariusze, że czasami można się w tym wszystkim pogubić.

Dziękuję za wyjaśnienia, każde zdanie analizuję, gdyż te tematy są nowe dla mnie i z tego powodu błądzę szukając rozwiązań. Jeżeli się nie naprzykszam, to prosiłabym Pana o podpowiedź jako karnisty - jak mam rozumieć art. 101 par. 2 k.k. "pokrzywdzony może złożyć prywatnoskargowy pozew w ciągu roku od wyrządzenia szkody, ale nie później niż w ciągu 3 lat". Mój brat odwołując ważny testament w sądzie dokonał fałszerstwa przeciwko dokumentom, ja poniosłam dużą szkodę majątkową, gdyż nie ma testamentu to nie mogę wystąpić o zachowek. Fałszerstwa dokonał w kwietniu 2005 r. czy obecnie mogę wystąpić jeszcze do sądu czy jest już po terminie.

Bardzo Panu dziękuję za obszerne wyjaśnienie i poświęcony mi swój cenny czas. Chciałabym tylko jeszcze dodać od siebie, iż mama jest już umówiona z notariuszem w celu cofnięcia darowizny, lecz całej nieruchomości nie odzyska tylko połowę, bowiem darowała wspólnie z mężem, a mąż już nie żyje i nie ma możliwości decydować za niego. Rodzice byli zgodnym małżeństwem, przeżyli wspólnie przeszło 50 lat, i dziś mama skarży się jemu na swój los przy jego grobie. O wypłatę zachowku mogłabym wystąpić tylko od części po zmarłym ojcu, a środki finansowe brat posiada, gdyż jego status materialny jest wysoki. Jeszcze raz serdecznie dziękuję za pomoc, obecnie dużo więcej rozumiem.

Dziękuję za poradę i słuszną uwagę,tak myślałam,lecz chciałam się upewnić.

Art. 913 i 914 w zw. z art. 915 kodeksu cywilnego stanowią możliwość zmiany prawa służebności osobistej na dożywotnia rentę. W takim wypadku wysokość renty stanowi wartość służebności. Prawdopodobnie więc notariusz rozwiązując już w umowie notarialnej przyszłe potencjalne problemy z wyliczeniem wartości tego prawa wpisał za zgodą stron skapitalizowaną wartość służebności – 2000 zł rocznie. Z tego by wynikało, że jeśli by jedna ze stron wystąpiła do sądu o rozwiązanie służebności (co jest bardzo trudne), to zobowiązany (syn) musiałby płacić rentę posiadaczowi służebności władnącej (matce) 1000 zł rocznie. Bardzo to mało, ale sąd powinien na żądanie darczyńcy zwaloryzować wysokość tej wartości, bo nastąpiła istotna zmiana cen na rynku nieruchomości. Chodzi tu o wartość roczną czynszu za wynajem lokalu odpowiadającego lokalowi dotychczasowemu. Może też chodzić o wartość innych obowiązków syna, oprócz służebności. Jeśli syn był zobowiązany do dostarczania rodzicom jedzenia, leków, opału, itp. to może te 2000 zł być równowartością tych obowiązków, które można wypłacać jako rentę, niezależnie od dalszego prawa do zamieszkiwania. Możliwe jest też, że notariusz ustalił wartość prawa służebności dla celów obliczenia podatku od tegoż przy zawieraniu umowy darowizny. W umowach bada się głownie zgodny zamiar stron i cel umowy, a nie suchą treść. Zawsze zostaje też wycieczka do rejenta z zapytaniem o wykładnię aktu. Pozdrawiam!

Cieszę się, że mogłem pomóc, zwłaszcza że nie jestem pewien czy powództwo o uznanie za niegodnego zostało by przez sąd uwzględnione. Znamionami zachowań „niegodnych” są oprócz matactwa i ciężkiego przestępstwa wymierzonego przeciwko spadkodawcy, aktywne formy działania wymierzone przeciwko dokumentowi testamentu, mające na celu zysk ponad wolę spadkodawcy. Ukrycie to schowanie testamentu. Zniszczenie to fizyczna dezintegracja. Przerobienie to poczynienie zmian w istniejącym testamencie. Tylko może wchodzić w rachubę podrobienie. Jednak ja, wychowany w duchu nauk karnych, podrobienie rozumiem jako stworzenie dokumentu testamentu (także ustnie), który ma w zamiarze fałszerza symulować ma prawdziwy, prawdziwym nie będąc. Jeśli by świadkowie brata poświadczyli, że ojciec wydał inny ustny testament, wtedy jeszcze można by było, moim zdaniem, przyjąć konstrukcję podrobienia. Ale w tym wypadku brat nie stworzył niczego nowego, chyba że jako nowy testament uważać odwołanie testamentu. Nie wiem jak by to potraktował sąd cywilny. Być może by uznał takie zachowanie za niegodne. W prawie karnym bowiem wykładnia rozszerzająca i analogia na niekorzyść oskarżonego jest niedopuszczalna. Mam nadzieję, że nie namieszałem:) Pozdrowienia!

Prosimy P.T. o adres pocztowy - wyślemy upominek. (forum@redakcja.pl)

Dziękuję za wyróżnienie, ale dla mnie nagrodą jest sam fakt, że moja wiedza może komuś pomóc. Pozdrowienia dla Redakcji forum!

Na rażącą niewdzięczność można się powołać tylko w przypadku dokonanej umowy darowizny. Nie pisze Pani jak młodsza siostra wzięła pieniądze na swój udział domu (połowę wyłożyła ciocia, ale co z pozostałą połową? – albo uzbierała ze świadczeń społecznych i rodzinnych albo Pani jej darowała). Jeśli Pani jej zasponsorowała choć część jej udziału, to mamy tu do czynienia z darowizną, którą można odwołać z powodu rażącej niewdzięczności. Nawet jeśli tak w istocie jest, to mocno wątpię, czy sąd uzna w Pani wypadku rażącą niewdzięczność. Nie neguję niezbyt fair zachowania się młodszej siostry, ale do odwołania darowizny trzeba czegoś więcej. Rażąca niewdzięczność to przykładowo : przestępstwo przeciwko darczyńcy, ciężkie oszustwo kontrahenta, obiektywnie i ciężko bulwersujące zachowanie wymierzone przeciwko darczyńcy, itd. – chodzi o to ażeby aż „kłuło oczy”, żeby był to niemalże materiał na „Sprawę dla reportera”. Jednakże nie trzeba powoływać się na rażącą niewdzięczność, żeby znieść współwłasność. Jest to nieskrępowane (chyba że Pani umownie wyłączyła na mniej niż 5 lat zniesienie współwłasności) i nieprzedawnialne roszczenie przysługujące każdemu współwłaścicielowi. Jeżeli nie da się podzielić fizycznie domu (w nowym budownictwie to raczej niemożliwe), to sąd orzeknie przyznanie domu na własność Pani lub siostrze (z obowiązkiem spłaty) - w zależności od uznania – np. czy któraś z Pań założyła już rodzinę w tym mieszkaniu, która z Pań ma możliwość spłacić drugą, itd., bądź, w razie gdy nie będzie to nikogo satysfakcjonowało, ani nie będzie sprawiedliwe przyznanie domu jednej z sióstr, sąd zarządzi sprzedaż domu, a kwotę z tego tytułu podzieli po równo. Najpierw oczywiście sąd będzie starał się sprawę załatwić ugodowo. Jeśli Panią satysfakcjonuje przyznanie Pani własności domu z obowiązkiem dopłaty siostrze (np. z pieniędzy pożyczonych przez dalszą rodzinę), to właściwym sądem będzie sąd rejonowy miejsca położenia nieruchomości. W postępowaniu o zniesieniu współwłasności sąd także rozstrzyga wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy – a więc dotyczące m.in. nakładów na mieszkanie. Będzie Pani musiała jednak wszystkie wydatki na remont czy przeprowadzkę udokumentować. Pani siostra za to będzie starała się udowodnić, że to ona płaciła czynsz. To samo dotyczyć będzie innych wydatków na dom, gdyż normalnie współwłaściciele powinni się dokładać na dom w częściach odpowiadających ich udziałom – czyli w Pani sytuacji – po połowie. Każde odstępstwo od tego, czyli każda zamówiona konieczna usługa (np.hydraulik) czy materiały remontowe niezapłacone przez Panie po połowie, powinny być wyrównane. To trochę przypomina postępowanie rozwodowe, tyle tylko, że tu wspólny jest dom i wspólne wydatki na dom, a nie sprzęt wniesiony, więc jeśli sobie Pani kupiła mikrofalówkę, to należy ona tylko do Pani. Dla sądu niestety cała prawda leży na ogół w dokumentach i fakturach zapłaty, chyba ze siostra nie będzie negowała, że coś Pani kupiła za własne pieniądze. Po ustaleniu tych wszystkich niejasności sąd wylicza, jaka się dopłata eksmitowanemu należy – w wypadku gdy eksmitowany mniej się dokładał na dom, to dopłata będzie mniejsza niż 50% wartości domu, a gdy eksmitowany się więcej dokładał, to będzie większa niż 50%. Można tez nie poruszać tematu wzajemnych roszczeń, wtedy sąd przyznaje dom jednemu ze współwłaścicieli, a dopłata wynosi 50%. Koszta sądowe to opłaty i wydatki. Opłata sądowa przy wniesieniu wniosku o zniesienie współwłasności wynosi zawsze 1000 złotych, chyba żeby Panie ustaliły zgodny plan podziału współwłasności – wtedy 300 zł. Oprócz opłaty sądowej dochodzą też do kosztów procesu wydatki, których nie da się zliczyć przed postępowaniem (koszty przyjazdu świadków, wycena, itp.). Zasadą jest, że za wydatki zapłaci Pani, jako wnioskodawca, a czasem tymczasowo Skarb Państwa, a w orzeczeniu kończącym sprawę sąd może orzec obowiązek zwrotu Pani części kosztów przez siostrę. Wartość mieszkania się przyda dla celów obliczenia wartości dopłaty. Ustalić ją może uczestnik postępowania, a gdy budzi ta cena wątpliwości, sąd wyznaczy biegłego rzeczoznawcę majątkowego. Usługa tego ostatniego to wydatek od 400 zł do 1500 zł, rzadko zdarza się więcej. Tak więc sprawa sądowa to moim zdaniem ostateczność (bo siostra to jednak rodzina), a gdyby Pani się jednak na nią zdecydowała, to choć na pewno by Pani zyskała w porównaniu do żądania siostry (wspomniane 1,5 x udziału), ale oznaczać to będzie długie postępowanie, czasem kilkuletnie, i prawdopodobnie szereg kłótni i przykrości. Pozdrawiam!

To zależy od wartości działki. Jej powierzchnia wiele mi nie mówi, bo kolosalna jest różnica cenowa między działką w centrum wielkiego miasta, a działką w wygwizdowie wielkim. Najważniejsza jest lokalizacja. Proszę o więcej informacji.

Może Pani złożyć wniosek o dział spadku czy o zniesienie współwłasności (to zależy od pewnych czynników, których nie znam w tej sprawie), obydwa postępowania są bardzo do siebie zbliżone. We wniosku może Pani zażądać przyznania sobie nieruchomości z obowiązkiem spłaty pozostałych współwłaścicieli. Skoro mama i siostra nie będą oponować to wątpię, żeby sąd się sprzeciwiał takiemu rozwiązaniu, szczególnie że do wyboru zostanie : często niemożliwy dla nieruchomości podział naturalny albo sprzedaż osobie trzeciej. Z ostatnich dwóch nie będzie zadowolony żaden z uczestników, stąd przyznanie Pani domu z obowiązkiem spłaty powinno się udać bez problemu. Owszem, brat może żądać podziału domu, ale jest to często skazane na porażkę, jeśli chodzi o nieruchomości. Sąd bowiem, nie może się na podział zgodzić, jeśli podział byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Nie widziałem dziennika budowy Pani domu, ale w praktyce niezmiernie rzadko się zdarza, żeby sąd zarządził podział fizyczny domu. Z innej beczki, nie wiem jak się Pani umówiła z siostrą i mamą co do spłaty. Jeśli chcą się zrzec zupełnie dopłat z Pani strony, to sąd może na to nie zezwolić, z powodu uznania, że taka strata swoich udziałów przez te osoby narusza rażąco ich interesy (nie wiem jak się Panie umówiły).Może w takim wypadku też uzależnić wydanie zadawalającej Panią decyzji od ustanowienia służebności osobistej na rzecz Pani mamy, polegającej na dożywotnim prawie zamieszkiwania w Pani domku. To wszystko nie dotyczy Pani, jeśli spłaci Pani przynajmniej dużą cześć udziału mamy i siostry. Pozdrawiam!

Muszę Panią zmartwić, ale z wyczerpujących informacji podanych przez Panią wynika, że nie jest Pani uprawniona do spadku po teściach. Po śmierci jednego z teściów dziedziczył będzie drugi teść. Mąż nie dożył śmierci swoich rodziców, więc jego udział powinien przypaść Państwa dzieciom, których niestety Państwo nie macie. Po drugim zaś teściu dziedziczyć będzie jego rodzeństwo, a jeśli takiego nie ma - dzieci rodzeństwa teścia, a jeśli i tych brak - gmina. Stąd jedyną możliwością spadkobrania przez Panią są rozrządzenia testamentowe teściów. Oczywiście założyłem, że teściowie nie mają już żyjących rodziców. Pozdrawiam!

Najpierw trzeba policzyć podatek od darowizny. Wyniesie on, bagatela, 47.786 zł i 30 gr. Następnie wyliczając wynagrodzenie notariusza, należy mieć na uwadze, że rozporządzenie w tym zakresie stanowi tylko o maksymalnej taksie, o którą można się targować, a poza tym notariusz dla swojej konkurencyjności może sam obniżyć. W najgorszym wypadku pobierze on 1960 zł. Do tego dochodzą jeszcze opłaty sądowe za zmianę wpisu do księgi wieczystej (200 zł), a nawet za założenie księgi wieczystej (60 zł), jeżeli mieszkanko jeszcze jej nie ma. Jeszcze za odpis 6 zł i wychodzi nam pokaźna sumka. Zawsze jednak można mieszkanko sprzedać i wtedy zapłaci się 2% z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie może Pani skorzystać z ulgi mieszkaniowej przewidzianej w ustawie o podatku od spadków i darowizn, gdyż dla kuzynki należy Pani do 3 grupy podatkowej. Pozdrawiam!

dziękuję za pomocną odpowiedz
pozdrawiam serdecznie

Należy Pan do II grupy spadkowej, bo jest Pan zstępnym rodzeństwa darczyńcy. Najpierw powinien Pan sobie odliczyć 7.276 zł. Zostanie Panu więc 27.994 zł. Pana podatek wynosi 1.644 zł 50 gr + 12% od nadwyżki ponad 20.556 zł (czyli 7438 zł). W sumie więc trzeba dodać 1644 zł 50 gr i 12% z 7437 zł.

czy można sprzedać mieszkanie wraz z darczyńcą

Bardzo dziękuję za odpowiedź.Już złożyłam do sądu pozew o odwołanie darowizny, rażąca niewdzięcznośc również nastąpiła.Dostałam z sądu wezwanie do usunięcia braków - przedstawienie wartości przedmiotu sporu.Sąd chce na pewno wyliczyć opłatę od pozwu.Ja wyliczyłam sobie sama - wartość nieruchomości razy 5% - teraz chyba tak się oblicza koszty sądowe.Suma wyszła niemała.Napisałam wniosek o zwolnienie z kosztów, ale nie wiem, jak sąd się do tego wniosku przychyli.Jeśli przyjdzie mi płacić kilka tys. zł, to musze mieć pewność, że akt notarialny, o którym wyżej pisałam,sąd potraktuje jako darowiznę.
A może Pan, Pani ( ???) wie co będzie w teoretycnej sytuacji - wpłacam kilka tys zł, a potem sąd stwierdza, że nie była to darowizna i odrzuca pozew ?Czy wtedy tracę pieniądze?

Bardzo dziękuję za odpowiedź.Wiem,że chodzi o wartość udziału, tak też sobie wyliczyłam opłatę.Czytałam Pana wypowiedzi i nie wierzę, że nie jest Pan prawnikiem. Z drugiej strony spotkałam się z " zawodowymi " prawnikami, których wiedza pozostawała wiele do życzenia.Szkoda, że Trybunał odrzucił możliwość tego, aby każdy prawnik miał szansę zostać adwokatem.Adwokatura bardzo się broni przed tym, aby dopuścić więksżą ilośc ludzi do zawodu . Może zdają sobie sprawę z tego, że konkurencja zniszczy tych przedstawicieli palestry, którzy są adwokatami dzięki koneksjom rodzinnym, a ich wiedza jest byle jaka.
Pan naprawdę nie pracuje w zawodzie ? Z taką wiedzą ?
Ja w każdym razie zdecydowana jestem walczyć o odzyskanie domu, nawet jeśli bym miała stracić pieniądze.I tak straciłam dużo więcej.Oczywiście jeszcze kogoś się poradzę.
Jeszcze raz dziękuję.

Zdumiewające są Pana twierdzenia dotyczące tego, iż aplikant sędziowski jest lepiej przygotowany do wykonywania zawodu rady prawnego niż aplikant radcowki, szczególnie w świetle tego, iż Pan - przynajmniej w momencie pisania listu - nie był jeszcze aplikanten sędziowskim.Skąd więc Pan tę wiedzę czerpie?
Na marginesie jedynie dadam, iż Pana przemyślenia są najwyraźniej niespójne, gdyż sam Pan twierdzi, iż wiedza i umiejętności i tak zależy od tylko od nas, anie od rodzaju aplikacji.
Życzę Panu, aby rego rodzaju brak konsekwencji nie zdarzał się Panu w treści uzasadnień do wydanych przez Pana orzeczeń sądowych.
Radca prawny

Dziękuję raz jeszcze za słowa otuchy. Co do Pani pytania to niestety nie mogę znaleźć wyczerpującej odpowiedzi w doktrynie. Darowizna polega na zobowiązaniu się jednej ze stron do nieodpłatnego i niewzajemnego świadczenia na rzecz drugiej ze stron. Nieodpłatne zniesienie współwłasności polega właśnie na nieodpłatnym i niewzajemnym świadczeniu jednej ze stron (w postaci przeniesienia swojego udziału) na drugą ze stron. Czyli, w zasadzie, konstrukcję te dwie umowy mają taką samą, stąd moim zdaniem można nieodpłatne zniesienie współwłasności zaliczyć jako de facto darowiznę. Jedynym warunkiem formalnym darowizny jest wymagana forma aktu notarialnego, a i tu nie została ta forma ominięta. Dla poparcia tych tez proszę zwrócić uwagę, że od niedawna w ustawie o podatku od spadków i darowizn opodatkowane jest także nieodpłatne zniesienie darowizny, sugerując tym samym podobieństwo tych dwóch umów. Ustawa ta jednak pokazuje tym samym, że nieodpłatne zniesienie współwłasności nie jest czystą darowizną, bo zostaje wymienione obok darowizny. Z drugiej jednak strony opodatkowanie nieodpłatnego zniesienia jest identyczne jak darowizny. Jeśli by Pani w przeszłości chciała podarować swój udział drugiemu współwłaścicielowi to musiała by Pani dokonać tej czynności właśnie w formie nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Dlatego uważam, że nieodpłatne zniesienie współwłasności jako specyficzna odmiana darowizny, jest możliwe do odwołania z powodu rażącej niewdzięczności. Przechodząc teraz do znamienia niewdzięczności chciałbym tylko ostrzec, że takie klauzule są w praktyce sądów wykorzystywane dość rygorystycznie wąsko. Przez niewdzięczność przyjmuje się umyślne naruszenie podstawowych obowiązków wobec darczyńcy. Zachodzi tylko pytanie, czy obdarowany miał względem Pani jakiekolwiek obowiązki. Nie pisze nic Pani o umowie dożywocia czy służebności mieszkania, więc być może zamieszkiwała Pani w owym domu bez podstawy prawnej. W takim wypadku właściciel ma prawo do eksmisji. Jednakże, mimo iż sądy zezwalają na eksmisje najemców (nawet ciężarnych!) to jednak tu rozchodzi się o znamię niewystępujące w umowie najmu – o wdzięczność. Tak więc za rażącą niewdzięczność należy uważać wszelkie zachowania, nawet nie mające nic wspólnego z domem czy umową zniesienia współwłasności, które w świetle zasad wzajemnego poszanowania i pomocy międzyludzkiej są uważane za niemoralne, i to w stopniu rażącym, który niewątpliwie zachodzi gdy obdarowany miał możliwość zachowania się zgodnego z zasadami chrześcijańskimi, a tylko z błahych powodów tak się nie zachował. Eksmisja Pani była zaś zależna tylko od woli obdarowanego i wykazał on nią swoją rażąco złą wolę wobec Pani, co karalne nie jest (nie mówię o samej eksmisji na bruk), ale w świetle stosunków cywilnoprawnych jest rażąco niepoprawne. Stąd uważam, że akurat w przypadku eksmisji (i to chyba w Pani wypadku nagłej i skandalicznej [świadkowie, zdjęcia]) została Pani potraktowana rażąco niewdzięcznie za swoje samarytańskie zachowanie w postaci obdarowania drugiej osoby. Myślę, że ma Pani duże szanse wygrania ewentualnego procesu, ja zaś podchodzę do sprawy ostrożnie, gdyż jestem nieopierzonym prawnikiem i nie mam doświadczenia w sprawach cywilnych, stąd nie chcę mieć wyrzutów sumienia za przegrany przez moje rady proces. Na koniec tylko dodam, z innej beczki, że w przypadku skutecznego odwołania darowizny przejdzie na Panią znowu własność udziału we współwłasności, co jest zaliczane jako dochód i jako takie opodatkowane jest 10% podatkiem, chyba że Pani nie sprzeda swojego udziału w ciągu 5 lat od skutecznego odwołania. Jest to dla Pani dość istotne, gdyż w razie odzyskania udziału, podejrzewam, że będzie Pani prawdopodobnie chciała znieść znowu współwłasność i swój udział sprzedać. Życzę pomyślnych wiatrów pozdrawiam serdecznie!

Cóż, podejrzewałem co się stało po ostatniej Pani wypowiedzi, ale i tak włos na głowie staje, gdy się czyta jak podły może być człowiek dla drugiego człowieka. Na wstępie chciałem napisać, że nie jestem specem w dziedzinie prawa rodzinnego, ale mam jednak jakieś o tym dziale pojęcie. Pisze Pani, że dom był współwłasnością w częściach równych, więc mniemam, że było to efektem jakiejś umowy majątkowej, prawdopodobnie rozdzielności majątkowej. Normalnie bowiem, majątek nabyty w czasie małżeństwa, co do zasady, jest współwłasnością łączną, której nie da się znieść w czasie trwania małżeństwa. Zakładając nawet intercyzę, jeśli udział we współwłasności należał do osobistego majątku męża, a drugi udział Pani mu darowała, to mimo iż formalnie nieruchomość stała się własnością męża, to jednak w prawie rodzinnym są przewidziane tzw. obowiązki małżeńskie, które nie są tylko pustym zapisem. Małżonkowie zaś są obowiązani do wspólnej pomocy (art. 23 kodeksu rodzinnego). „Obowiązek małżonków wzajemnej pomocy może w konkretnych okolicznościach stanowić podstawę do udzielenia małżonkowi ochrony prawnej przez nakazanie umożliwienia mu korzystania z lokalu mieszkalnego, stanowiącego majątek osobisty współmałżonka” (cyt. z pewnego orzeczenia). Ponadto obowiązuje art. 29[1] kodeksu rodzinnego, który stanowi że „jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny”. Ma Pani dzieci, stąd potrzeby rodziny byłyby na pewno bardziej zaspokajane gdyby Pani tam zamieszkiwała. Pani może to uprawnienie sobie załatwić „na piśmie” dzięki powództwu cywilnemu z art. 189 kpc, będzie to specyficzny tytuł prawny do lokalu. Nie jest to niestety tytuł egzekucyjny, więc może w razie oportunizmu męża stanowić tylko podstawę domagania się w przyszłości odszkodowania za pozbawienie możliwości korzystania ze swojej rzeczy. Nie można winić w zasadzie Policjantów, gdyż naruszenie miru domowego nie polega na niewpuszczeniu do domu. Jest to przestępstwo z działania, nie z zaniechania. Podobnie urzędniczki, tylko poinformowały o dokonanej formalności w postaci wymeldowania. Cóż, wydaje mi się, że musiałaby mieć Pani ogromnego pecha, jeśli sąd nie uznał by Pani roszczenia o odwołanie darowizny za zasadne. Gdyby już Pani odzyskała nieruchomości, to najlepszym wyjściem by było wystąpienie do sądu rozwód, a chociaż o separację. W wyroku rozwodowym sąd ma obowiązek umieścić rozstrzygnięcie o wyłącznej winie rozkładu pożycia, która ewidentnie leży po męża stronie. Wina rozkładu pożycia pozostaje w związku z naruszeniem obowiązków wynikających z zawarcia małżeństwa, i to zarówno tych, które sformułowane są w prawie, jak i tych, dla których źródłem są tylko zasady współżycia społecznego. Chodzi tu zwłaszcza o naruszenie obowiązków: wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, lojalności i wierności, współdziałania dla dobra rodziny itd. Wszystkie te okoliczności tutaj wystąpiły. Dzięki temu rozstrzygnięciu będzie Pani mogła wystąpić o zobowiązanie małżonka do przyczyniania się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, czyli Pani. Nawet jeśli Pani po rozwodzie nie popadnie w niedostatek. Warunkiem jest istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. Sąd może też orzec o obowiązku dostarczania jednemu z rozwiedzionych małżonków przez drugiego rozwiedzionego małżonka środków utrzymania. Oczywiście sąd orzeka też o losie dalszego wspólnego zamieszkiwania. Po tym wszystkim jeszcze może się Pani procesować o odszkodowanie za szkody majątkowe wynikłe z zachowania męża i o zadośćuczynienie za doznane krzywdy. Zachowanie bowiem męża było bezprawne (niezgodne z przepisami o pomocy małżeńskiej i zasadami współżycia małżeńskiego), zawinione i wyrządzające bezpośrednio szkodę i krzywdy. Racja jest po Pani stronie, tylko trzeba jeszcze do tego przekonać sąd. Co do wytoczonego przez Panią powództwa posesoryjnego to może się skończyć niczym, jeżeli życzliwe sąsiadki nie poświadczą, że wg ostatniego spokojnego stanu posiadana Pani mieszkała tam na stałe. Trzymam za Panią kciuki i życzę wygrania wszelkich procesów, a szczególnie unormowania wszelkich stosunków i zaznania w jak najbliższym czasie szczęścia, satysfakcji i tego, co Hegel i Kant uważali za najważniejsze w społeczeństwie – sprawiedliwości…