Społeczeństwu Polski i wszystkich krajów świata potrzebna jest tylko uczciwa informacja o kosztach kredytów i innych usług bankowych oraz prawdziwe i pełne dane o oprocentowaniu rzeczywistym lokat i depozytów.
Wymyślanie coraz to nowych "produktów" finansowych to tylko sposób na oszukiwanie klientów. Przyszłość banków i instytucji finansowych nie może iść w kierunku doskonalenia oszukiwania klientów a powinna iść w kierunku usprawniania obsługi klientów.
Realna gospodarka oraz gospodarstwa domowe nie potrzebują coraz bardziej zagmatwanych wymyślnych "produktów" finansowych czy bankowych.
Czas skończyć z nazywaniem wymysłów speców od naukowego oszukiwania klientów „produktami”. Niech prawo zawsze prawo znaczy a sprawiedliwość – sprawiedliwość. W banku procent to ma być procent i wymyślanie różnych komplikacji utrudniających klientowi porównanie kosztów i zysków z zawarcia umowy o kredyt, umowy o prowadzenie rachunku czy o depozyt jest zwyczajną nieuczciwością a każda nieuczciwość powinna być karana. Więcej jest podłym okłamywaniem milionów uczciwie pracujących ludzi dla odnoszenia ich kosztem korzyści nieuzasadnionych rzeczywistą wartością pracy bankowców czy ubezpieczeniowców lub innych finansowych magików pokroju Madoffa. Aby to osiągnąć trzeba ustanowić standardy wyliczania i informowania o kosztach usług bankowych np. konieczność podania oprocentowania sumy kredytu za jeden dzień korzystania z tegoż kredytu i standardy podawania informacji o dochodach np. z lokat powiedzmy, że kapitalizacja miesięczna jest zawsze równa 1/12 odsetek rocznych a nie jest 28/366 tej stopy za luty roku przestępnego i 30 /365 za pozostałe miesiące itp. Czas zlikwidować zapisy nie umieszczane w umowach a w wewnętrznych regulaminach banków prawie niedostępne dla klientów. Kradzież 0,001 złotego z każdych 100 złotych należących do klienta banku jest bowiem taką samą bezczelną kradzieżą jak kradzież 5 złotych z torebki staruszki emerytki przez ulicznego kieszonkowca. Ludzie którzy się tego dopuszczają manipulując zapisami umów nie powinni być nazywani osobami wykonującymi zawód zaufania publicznego i nie powinni mieć prawa wykonywania takiego zawodu.