Tylko Palikot jest prawdziwym mężem stanu?

Spokój premier nie zawdzięcza jednak Waldemarowi Pawlakowi i PSL. Z pomocą szefowi rządu przyszedł, jak mawia prezes PiS, jego były zastępca, Janusz Palikot.

Pierwszy_ enfant terrible _ polskiej polityki nie ukrywa, że jego decyzja ma czysto pragmatyczny, dalekosiężny charakter. Dzięki poparciu wydłużenia wieku emerytalnegozostanie załatwiona rękami innych niepopularna społecznie, ale i niezbędna, reforma.

I tak właśnie powinna się zachowywać dojrzała opozycja, która ma zamiar w przyszłości rządzić. A Palikot za trzy lata planuje przecież przejąć władzę.

Trudno wyrokować czy mu się to uda, ale widać, że nie zamierza popełniać błędów swoich przeciwników. Gdyby Donald Tusk w 2004 roku zdecydował się zagłosować za jedyną w miarę spójną reformą finansów publicznych autorstwa Jerzego Hausnera, dziś minister Rostowski nie musiałby uprawiać aż takiej ekwilibrystyki budżetowej.

Podobnie Leszek Miller, nie musiałby się narażać swoim wyborcom, forsując obniżki podatków, gdyby w 1999 roku nie naciskał tak skutecznie na prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, by ten zawetował ustawy podatkowe Balcerowicza.

Janusz Palikot już kilka tabu i standardów rządzących rodzimą sceną polityczną przełamał. Dotychczas zdecydowana większość z nich miała jednak na celu zaszokowanie opinii publicznej i zwrócenie na siebie uwagi. Tym razem trudno się dopatrywać takich motywów.

Oczywiście, na razie za wcześnie wyrokować, że Palikot to mąż stanu i urodzony strateg polityczny. Trzeba jednak stwierdzić, że w porównaniu z Tuskiem czy Kaczyńskim, nie ma w sobie nic z przywar, które niedawno on sam przypisał Gowinowi: nie jest ani przesadnie katolicki, ani politycznie zniewieściały. A to pozwoli mu zajść daleko. I to już podczas następnych wyborów do parlamentu.