Na początku marca 1968 roku doszło do kryzysu politycznego, którego początek stanowiły rozruchy studenckie. Wydarzenia marcowe były powiązane z kampanią antysemicką prowadzoną przez komunistyczne władze, w wyniku której z kraju wyemigrowało ponad 15 tysięcy obywateli polskich pochodzenia żydowskiego.
Gołda Tencer została wtedy w Polsce ale wydarzenia sprzed 42 lat są dla niej ciągle bardzo nieprzyjemnym wspomnieniem. Po Holocauście mój ojciec wrócił do Polski wyjaśnia Gołda Tencer bo to jego ojczyzna i nagle 23 lata po wojnie kolejny cios. Polska była dla nas ojczyzną i nagle, któregoś dnia ktoś zdecydował, że jesteśmy źli i mamy stąd wyjechać.
Pan Edward wyjechał z Polski tuż po zrobieniu matury bo jak podkreśla, nie widział dla siebie przyszłości w Polsce. Rodzicom odebrano pracę i musieliśmy wyjechać tak jak na przełomie wieków ludzie, którzy poszukiwali normalnych warunków do życia.
Katarzyna Waintraub została zmuszona do wyjazdu i ciągle pamięta, że w momencie wsiadania do pociągu czuła niedowierzanie, że w kraju w którym dokonała się zagłada 23 lata po wojnie jest możliwa taka sytuacja. Katarzyna Waintraub wspomina, że czuła brak solidarności i żal, że nikt nie stanął w obronie zmuszanych do wyjazdu.
Ambasador Izraela w Polsce Zvi Rav-Ner cieszy się, że udało się Polsce i Izraelowi przełamać trudne chwile w historii i doprowadzić do dialogu.
8 marca 1968 roku studenci Uniwersytetu Warszawskiego zorganizowali wiec na znak protestu przeciwko usunięciu z repertuaru Teatru Narodowego "Dziadów" Adama Mickiewicza uznanych przez władze PRL za spektakl o wymowie antyradzieckiej. Wiec był także wyrazem protestu przeciwko represjom władz wobec studentów. Kilka dni wcześniej z warszawskiej uczelni usunięto bez podania przyczyn dwóch studentów, Adama Michnika i Henryka Szlajfera. Uczestnicy wiecu w Warszawie domagali się przywrócenia swobód twórczych i zniesienia cenzury.