25 czerwca 1976 roku robotnicy zaprotestowali przeciw wprowadzanym przez władze podwyżkom cen żywności. W Radomiu, Ursusie i Płocku zaczęły się strajki i demonstracje zakończone starciami z milicją. W Radomiu podpalono gmach Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
Uczestnik radomskich wydarzeń Ryszard Szałapski wspomina, że w odpowiedzi na protesty milicja zaczęła pałować robotników. Jak dodaje, na komisariacie były tak zwane ścieżki zdrowia, podczas których zatrzymani byli dotkliwie bici.
Podczas walk w Radomiu zginęli dwaj protestujący, przygnieceni przez przyczepę, którą próbowali zepchnąć w kierunku milicjantów. Blisko 200 osób zostało rannych, spalono kilkadziesiąt samochodów. Milicja nie użyła ostrej amunicji, ale protesty spacyfikowano bardzo brutalnie.
Rząd PRL ukrył przed opinią publiczną wybuch zamieszek, nazywając je "chuligańskimi wybrykami". W wielu miastach władze partyjne organizowały - mające wyglądać na spontanicznie - wiece poparcia dla rządu.
Po wydarzeniach czerwca '76 w Radomiu, Ursusie i Płocku rozpoczęły się represje wobec robotników podejrzanych o udział w strajkach. Dochodziło do licznych aresztowań i zwolnień z pracy. Uczestnicy protestów nie mogli znaleźć zatrudnienia w zakładach na terenie całego kraju. Osoby uznane za prowodyrów zajść zostały skazane na wyroki do 10 lat więzienia.
Trzy miesiące po protestach, gdy trwały represje wobec uczestników strajków, powstał Komitet Obrony Robotników. Organizował on pomoc materialną i prawną dla aresztowanych i ich rodzin. Wśród założycieli KOR-u byli między innymi Jacek Kuroń, Edward Lipiński i Antoni Macierewicz.