Obóz ulokowno na terenie opustoszałego getta. Baraki i komory gazowe zbudowano na dwóch podwórzach i na terenie dawnego więzienia wojskowego w obrębie ulic Zamenhoffa, Gęślej (dzisiejsza Anielewicza) i Okopowej. Początkowo powstały drewniane budynki, które z czasem zastąpiono murowanymi. Budynki otaczała strefa zamknięta, oddzielona wysokim murem getta. Zadaniem więźniów miało być uporządkowanie terenu getta.
Pierwszy transport przybył do Warszawy z Buhenwaldu. Kolejne pochodziły między innymi z Aushwitz-Birkenau, a większość więźniów stanowili Żydzi z Grecji, Austrii, Francji, Niemiec, Węgier, Belgii i Holandii. Unikano transportów polskich obywateli, zdaniem autora tekstu celowo. Starano się maksymalnie odizolować mieszkańców miasta od ofiar, a także obawiano się kolejnego buntu.
Obóz funkcjonował do lipca 1944 roku. Na kilka dni przed wybuchem Powstania Warszawskiego dokonano masowych egzekucji wśród chorych i wyczerpanych. Resztę więzionych zmuszono do morderczego marszu w stronę Kutna. Tam tych, którzy przeżyli wywieziono do obozu koncentracynego w Dahau. Powstańcy, którzy 5 sierpnia opanowali teren obozu, uwolnili 348 więźniów.
Po wojnie na terenie niemieckiej fabryki śmierci ulokowano obóz jeniecki NKWD, zamieniony w 1945 roku na katownię UB. Ostatni więźniowie polityczni, w większości żołnierze Armii Krajowej, opuścili to miejsce w 1956 roku.
Więcej informacji na temat obozu koncentracyjnego w centrum Warszawy w publikacji Bogusława Kopka w "Rzeczpospolitej".
"Rzeczpospolita"/jp/ab
