Tego dnia przynoszono do domostw wodę święconą, którą za pomocą palemki okrapiano gospodarstwo - mówi Aleksander Robotycki z Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Dodaje, że woda święcona na wsi miała charakter magiczny.
Według wierzeń ludowych woda po poświęceniu nabierała mocy sprawczej. Miała zabezpieczać domostwo, ogród i zwierzynę przed chorobami, niepowodzeniem i miała spowodować, że skropione nią rośliny będą bujnie rozwijały i rosły.
Podczas wieczornych nabożeństw święciło się ogień, który podobnie jak woda miał zapewnić wszelką obfitość. Po zakończeniu wszelkich przygotowań do świąt wygaszano ogień w piecach oraz pod kuchnią. Rozpalano go na nowo od poświęconego ognia przyniesionego wieczorem z kościoła - mówi Aleksander Robotycki.
Przy kościołach palono ogromne ogniska. Poświęcony ogień każdy zabierał do swoje gospodarstwa. Najczęściej ogień przenoszono na hubce, smolnej szczapce lub świeczką z czystego wosku. Następnie od tego ognia odpalano piec oraz świece w izbach. Miało to zapewnić mieszkańcom bezpieczeństwo. Wierzono, że w ten sposób do domu sprowadzano nowy, czysty ogień na kolejny rok.
Jak wyjaśnia Aleksander Robotycki ogień w piecu był jedynie podtrzymywany, gdyż zgodnie z tradycją śniadanie wielkanocne ma byc bez dymu, stąd przygotowywano je wcześniej i spożywano święconkę.
W kościołach święcono również ciernie oraz inne rośliny, które miały kolce, na przykład gałązki agrestu czy tak jak ma to miejsce dzisiaj tarniny.
Etnograf wyjaśnia, że były one wykorzystywane do zabezpieczenia chaty oraz całego gospodarstwa przed atakami nieczystych sił, najczęściej czarownic. Gałązki tarniny czy agrestu były rozrzucane po obejściu, w ogrodach. Wierzono bowiem, że może to zabezpieczyć zwierzęta w oborze przed różnymi urokami.
Podczas wieczornego nabożeństwa rozwiązywano także dzwony, które milczały od Wielkiego Czwartku.
IAR
