Wszczepienie implantu małemu dziecku z wadą słuchu nie oznacza jeszcze, że będzie ono w przyszłości mówić i dobrze komunikować się z innymi; potrzebna jest praca w ramach wczesnego wspomagania - ocenił w poniedziałek dyrektor Instytutu Głuchoniemych Tadeusz Adamiec.
W Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie odbyła się konferencja "Warszawski System Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka i Pomocy Rodzinie - w poszukiwaniu zintegrowanego modelu" zorganizowana przez stołeczne biuro edukacji. Wczesne wspomaganie to wielospecjalistyczna kompleksowa, bezpłatna pomoc udzielana dziecku od chwili wykrycia nieprawidłowości rozwojowych do podjęcia przez nie nauki.
Dyrektor Instytutu Głuchoniemych powiedział, że rozwój nowych technologii umożliwia wykrywanie wad słuchu u noworodków oraz zakładanie im implantów ślimakowych czy inteligentnych aparatów słuchowych. "W ciągu ostatnich kilku, kilkunastu lat dokonała się totalna rewolucja" - powiedział. "W niektórych bogatych krajach, jak Australia, Nowa Zelandia czy Izrael, implanty wszczepiane są wszystkim noworodkom, z wadami słuchu, w Polsce jest to ok. 30 lub niekiedy nawet 50 proc. dzieci" - dodał.
Podkreślił jednak, że wykorzystanie nowoczesnej technologii nie wystarczy. "Celem jest możliwość pełnej integracji, komunikacji w środowisku słyszących i niesłyszących" - powiedział. Ocenił, że wszczepienie implantu stanowi jedynie 30 proc. skutecznej rehabilitacji dziecka. "Na sukces mają także w jednej trzeciej wpływ ciężka praca w ramach wczesnego wspomagania i w takim samym wymiarze indywidualne predyspozycje dziecka" - powiedział.
"Zgłaszają się rodzice z dziećmi w wieku trzech, czterech, pięciu lat, którym wszczepiono implant ślimakowy, przekonani, że ich dziecko słyszy - bo przecież zostało wyleczone - i jednocześnie zadziwieni, że nie mówi" - dodał. "Przyszli też rodzice siedmiolatka, któremu implant wszczepiono, gdy miał 2,5 roku. Był wówczas inteligentnym, żywo zainteresowanym otoczeniem dzieckiem. W wieku siedmiu lat nie mówił, nie komunikował się z otoczeniem, miał gigantyczne problemy psychiczne" - powiedział Adamiec.
Jak mówił, o wczesnym wspomaganiu dziecka rodzice dowiadują się często od innych rodziców. "Jest pytanie, czy na każdym etapie leczenia otrzymują rzetelną wiedzę, o możliwościach jakie mają" - pytał Adamiec. Podkreślił, że wczesne wspomaganie to permanentna interdyscyplinarna ścieżka rozwoju, wielostronna rehabilitacja. "Pracę z dzieckiem trzeba zaczynać jak najwcześniej" - dodał.
O braku koordynacji pomocy w ramach wczesnego wspomagania mówił Radosław Piotrowicz z Akademii Pedagogiki Specjalnej. "Brakuje łączenia diagnostyki lekarskiej i psychologiczno-pedagogicznej ze wskazaniem działań rehabilitacyjnych i logopedycznych" - powiedział. "Rodzice mówią, że nie omawia się z nimi programu, którym objęto dziecko, nie wiedzą jak ćwiczenia z dzieckiem wykonywać i zorganizować w domu" - dodał.
Karolina Skarbek, koordynator zespołu wczesnego wspomagania rozwoju dziecka w poradni psychologiczno-pedagogicznej zwróciła uwagę, że obecne przepisy pozwalają objąć opieką jedynie dzieci z niepełnosprawnością. "Znikł przepis, że do zespołów mogą być kierowane dzieci zagrożone niepełnosprawnością. To podcina nam skrzydła. Myślę, że warto wrócić do poprzedniego zapisu" - powiedziała.
Wczesne wspomaganie to wielospecjalistyczna kompleksowa pomoc udzielana dziecku, od chwili wykrycia nieprawidłowości rozwojowych do podjęcia przez nie nauki. Jest nakierowana na podjęcie w przyszłości przez dziecko nauki w klasach integracyjnych lub ogólnych. W sprawie objęcia dziecka systemem wczesnego wspomagania rodzice muszą złożyć wniosek do publicznej lub niepublicznej poradni psychologiczno-pedagogicznych najbliżej miejsca zamieszkania.
Warszawski system wczesnego wspomagania rozwoju dziecka funkcjonuje od 2006 r. W serwisie www.pomocdziecku.um.warszawa.pl można znaleźć informacje dotyczące bezpłatnej pomocy udzielanej dziecku i rodzinie. (PAP)
kno/ bos/
