Historyk i publicysta Sławomir Cenckiewicz został laureatem czwartej edycji nagrody im. Jacka Maziarskiego. Nagrodę wręczono w piątek w Warszawie
Nagrodę przyznało jury w składzie: przewodniczący prof. Jan Żaryn, dr Izabella Galicka, prof. Zofia Zielińska, Krzysztof Czabański, prof. Krzysztof Dybciak, Krzysztof Kłopotowski i Bronisław Wildstein.
"Nagrodę za rok 2012 przyznaliśmy panu prof. Sławomirowi Cenckiewiczowi - jednemu z najwybitniejszych polskich historyków dziejów najnowszych za niezłomną postawę badacza-rycerza broniącego prawa czytelników do poznania prawdy o przeszłości narodu polskiego i jego rzeczywistych bohaterach, za odwagę w podejmowaniu tematów trudnych, za godne przyjmowanie szykan i represji, które nigdy nie powinny spadać na człowieka prawego" - brzmiało uzasadnienie decyzji jury, które odczytał Żaryn.
Sławomir Cenckiewicz jest autorem trzech książek dotyczących Lecha Wałęsy: "SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii", "Sprawa Lecha Wałęsy", "Wałęsa. Człowiek z teczki". W pierwszej z nich napisanej wspólnie z Piotrem Gontarczykiem - opublikowanej w 2008 r. przez Instytut Pamięci Narodowej - znalazła się informacja, że Lech Wałęsa był w pierwszej połowie lat 70. agentem SB o kryptonimie "Bolek".
Cenckiewicz jest także autorem takich pozycji jak: "Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929-2010)" i "Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943-1991" i współautorem publikacji "Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949-2005".
Obok Cenckiewicza w tym roku nominowani do nagrody im. Jacka Maziarskiego byli: Krzysztof Feusette, Michał Łuczewski, Piotr Zychowicz, Maryna Miklaszewska, Marek Pyza, Tomasz Łobuszewski i Cezary Gmyz.
Nagroda im. Jacka Maziarskiego, którą zainicjowali żona i przyjaciele zmarłego w maju 2009 r. publicysty i polityka, jest przyznawana corocznie od 2010 r. Przyznaje ją Fundacja Jacka Maziarskiego, której celem jest m.in. działanie na rzecz wysokich etyczno-moralnych standardów w twórczości literackiej i publicystycznej. Poprzednio laureatami nagrody zostali: Paweł Zyzak, bracia Jacek i Michał Karnowscy oraz Ewa Stankiewicz.
Jacek Maziarski jako dziennikarz debiutował w 1957 r. w "Tygodniku Powszechnym". W latach 70. pisał dla "Nowych Dróg" - miesięcznika PZPR, bo - jak powiedział prezentujący sylwetkę patrona nagrody Krzysztof Kłopotowski - "pragnął rozmiękczać komunizm od środka". Maziarski pisał też w "Polityce" i "Kulturze".
W stanie wojennym nie przeszedł weryfikacji dziennikarskiej, zamieścił wtedy w "Życiu Warszawy" ogłoszenie: "Szukam uczciwej pracy. Jacek Maziarski (...)" i rozpoczął pracę w antykwariacie. Redagował podziemny tygodnik "Przegląd Wiadomości Agencyjnych". Po upadku PRL był zastępcą redaktora naczelnego "Tygodnika Solidarność".
W latach 60. Maziarski został członkiem Stronnictwa Demokratycznego, po sierpniu 1980 r. zaangażował się w działania Solidarności. W 1990 r. był jednym ze współzałożycieli Porozumienia Centrum. Był posłem Sejmu I kadencji. Wrócił jednak do pracy w mediach - w latach 1996-1997 był szefem Wiadomości TVP1. W 1990 r. Maziarski został laureatem Nagrody Kisiela. (PAP)
dsr/ ula/ mhr/
