Prace Zofii Stryjeńskiej powstałe w latach 30. i 40. XX w., prezentowane są na wystawie otwartej w środę w Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Pruefferowej w Toruniu.
Wystawiono 44 dzieła artystki ze zbiorów toruńskiego muzeum. Wśród nich są rysunki tuszem, a także prace wykonane w takich technikach, jak tempera i gwasz.
Dzieła w większości przedstawiają polskie stroje ludowe, a znaczna ich część pochodzi z teki graficznej Polish Peasants Costumes wydanej w 1939 r. w Nicei. Pozostałe prace pokazują sceny rodzajowe, które artystka też często i chętnie malowała. Na wystawie można zobaczyć również zabawki nawiązujące do tradycji i folkloru, wykonywane według projektów Stryjeńskiej do czasów współczesnych.
Tłem dla prac Stryjeńskiej są obiekty muzealne - stroje ludowe, meble i inne przedmioty codziennego użytku. Uzupełnieniem ekspozycji są m.in. sporządzone przez artystkę rękopisy bajek i listu do matki, a także wycinki prasowe.
Stryjeńska urodziła się w Krakowie w 1891 r. Naukę malarstwa rozpoczęła pod kierunkiem Leonarda Stroynowskiego, a następnie kontynuowała ją w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej. W 1911 r., podając się za mężczyznę, podjęła studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, która wówczas nie przyjmowała kobiet w szeregi studentów. Jednak po roku została rozpoznana, musiała opuścić uczelnię i wróciła do Krakowa.
W 1916 r. wyszła za mąż za architekta Karola Stryjeńskiego. W 1918 r. rozpoczęła pracę w Warsztatach Krakowskich jako projektantka zabawek i autorka tek graficznych. W latach 1921-27 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż był dyrektorem Szkoły Przemysłu Drzewnego.
Stryjeńska była autorką cyklu pięciu obrazów "Pascha" (1917-1918), fresków w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie (1917), polichromii sal w baszcie Senatorskiej na Wawelu (1917) i dekoracji wnętrza winiarni Fukiera w Warszawie, a także obrazów monumentalnych "Łowy bogów" (1921) oraz "Poranek", "Wieczór" i "Koncert Beriota" (1923).
Była też współautorką projektu polichromii kamienic Rynku Starego Miasta w Warszawie i brała udział w jego realizacji (1928), uczestniczyła w dekoracji wnętrz statków Batory (1934) i Piłsudski (1935), a także sali warszawskiej cukierni Wedla (1935). Ilustrowała m.in. "Treny" Jana Kochanowskiego" (1930) i "Monachomachię, czyli Wojnę Mnichów" Ignacego Krasickiego (1921). Jako scenograf współpracowała z Teatrem Miejskim im. Słowackiego w Krakowie, a także była autorką dekoracji i kostiumów do baletu "Harnasie" wystawionego w Warszawie (1938) oraz Brukseli, Paryżu i Nowym Jorku (1939).
Artystka w 1925 r. wzięła udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, zdobywając cztery Grand Prix w działach dekoracji architektonicznej, plakatu, tkaniny i ilustracji książkowej oraz wyróżnienie w dziale zabawkarskim.
Okres powojenny spędziła we Francji i Szwajcarii, zmarła w 1976 r. w Genewie.(PAP)
rau/ abe/
