Od końca 2009 roku producenci telewizyjni i filmowi będą mogli legalnie pobierać opłaty za wykorzystanie na planie marek różnych produktów w ramach tzw. lokowania produktu (product placement) - wynika z przyjętej w czwartek przez Parlament Europejski nowelizacji dyrektywy o telewizji bez granic.
Zatwierdzając ostatecznie w czwartek uzgodnione już w maju wspólne stanowisko rządów i eurodeputowanych, PE umożliwił ogłoszenie dyrektywy w Dzienniku Urzędowym UE jeszcze przed końcem 2007 roku. Państwa członkowskie będą miały dwa lata na wdrożenie jej zapisów.
Lokowanie produktu będzie w UE dozwolone z wyjątkiem programów dla dzieci, wiadomości, programów publicystycznych i dokumentalnych. Każdy kraj będzie mógł jednak wprowadzić bardziej restrykcyjne zasady, a nawet zupełnie zakazać "product placement".
Zdaniem Komisji Europejskiej, która była pomysłodawczynią takiego właśnie rozwiązania, poprawi to konkurencyjność producentów w UE w stosunku do amerykańskich, gdyż w USA lokowanie produktu jest od dawna bardzo rozpowszechnione.
Nowe przepisy są elementem znowelizowanej dyrektywy o telewizji bez granic z 1989 roku. Nowelizacja stanowi odpowiedź na postęp techniczny. Rozszerza zakres dyrektywy m.in. o medialne usługi audiowizualne w Internecie czy telefonach komórkowych, a także tzw. telewizję na żądanie, czyli usługę umożliwiającą widzom podejmowanie decyzji, kiedy i co z dostępnego katalogu chcą oglądać.
Lokowanie produktu ma być ograniczone wieloma warunkami. Będzie całkowicie zabronione w "wiadomościach i programach informacyjnych dotyczących bieżących spraw, w programach dziecięcych, filmach dokumentalnych i programach poradnikowych" - wynika z dyrektywy. Zakazane będzie lokowanie produktów tytoniowych oraz leczniczych dostępnych wyłącznie na receptę.
Lokowanie produktu będzie dozwolone w dziełach kinematografii, a także w filmach i serialach wyprodukowanych dla telewizji oraz w transmisjach sportowych. Jednak widzowie będą musieli być "jasno poinformowani o lokowaniu produktu". Oznacza to, że programy, gdzie za opłatą umieszcza się jakieś produkty, będą "w odpowiedni sposób oznaczone na początku i na końcu", tak by uniknąć wprowadzenia widzów w błąd.
Jeżeli chodzi o reklamę, nowa dyrektywa o telewizji bez granic uelastycznia zasady jej emisji, zachowując jednak dotychczasowy maksymalny, 12-minutowy limit czasu przewidzianego na reklamę w ciągu godziny.
Przestaje natomiast obowiązywać limit 20 minut między jednym a drugim blokiem reklam. Jedynie programy informacyjne i dla dzieci, a także filmy (z wyłączeniem seriali) będzie można przerywać najwyżej raz na 30 minut. To oznacza, że np. programy rozrywkowe czy dokumentalne będzie można przerywać blokami reklamowymi do woli, byle nie przekroczyć limitu 12 minut na godzinę. Niedozwolone będzie przerywanie transmisji religijnych.
U podstaw nowej dyrektywy leży zasada kraju pochodzenia, podobnie jak było to już w przypadku dyrektywy o telewizji bez granic z 1989 roku. Oznacza to, że dostawcy usług mediów audiowizualnych muszą przestrzegać ustawodawstwa kraju, w którym mają siedzibę, a nie 27 różnych krajowych systemów prawnych.
Nowa dyrektywa, podobnie jak jej poprzedniczka, wymaga też od państw członkowskich podjęcia odpowiednich działań, by chronić nieletnich, promować dzieła europejskie i niezależne produkcje audiowizualne, a także by zakazać treści, które mogłyby powodować nienawiść na tle religijnym lub rasowym.
Inga Czerny (PAP)
icz/ awl/ mc/
17:48 07/11/29
