Fragmenty scenografii ze spektakli Tadeusza Kontora oraz zestaw jego obrazów i rysunków można obejrzeć na wystawie przygotowanej z okazji 20. rocznicy śmierci artysty, którą otwarto w poniedziałek w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.
Jak poinformowała PAP rzeczniczka prasowa Muzeum Narodowego we Wrocławiu Anna Kowalów, ekspozycję otwierają zrekonstruowane w latach 80. XX w. dekoracje do spektakli "W małym dworku" (1961 r.) oraz "Wariat i zakonnica" (1963 r.).
"Pierwsze przedstawienie należy do nurtu +teatru informel+, którego zasadą było traktowanie aktorów na równi z przedmiotami i pozbawienie ich cech indywidualnych, drugie powstało w momencie, kiedy artysta realizował koncepcję +teatru zerowego+, czyli pozbawionego akcji" - tłumaczyła Kowalów.
Na wystawie znalazły się również szatnia z "Nadobnisi i koczkodanów" (1972 r.), elementy scenografii z "Kurki wodnej" (1967 r.) oraz ławki i manekiny z "Umarłej klasy" (1975 r.).
Oprócz elementów scenografii z przedstawień Kantora, które trafiły do wrocławskiego Muzeum Narodowego z Krakowa, na ekspozycji znalazło się także kilkanaście obrazów i kilkadziesiąt rysunków artysty.
"Rysunki, które mamy w naszych zbiorach, powstawały właśnie przy okazji realizowania poszczególnych spektakli i są szkicami do kreowanych później scenografii i sytuacji scenicznych" - tłumaczył Mariusz Hermansdorfer, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Wśród rysunków jest projekt "ludzi - ubrań" ze sztuki "W małym dworku" oraz projekt kurnika do spektaklu "Nadobnisie i koczkodany". Niektóre z rysunków są opatrzone komentarzami Kantora. "Z notatek umieszczanych przez Kantora na tych pracach możemy dowiedzieć się więcej o jego pierwszych pomysłach na spektakle, na poszczególne sceny, a także o przeznaczeniu elementów dekoracji" - wyjaśniła Kowalów.
Z kolei obrazy prezentowane na wystawie powstały w okresie od końca lat 40. do lat 60. XX w. Ukazują one ewolucję malarskiej twórczości Kantora, od poszukiwań figuralnych późnych lat 40., przez informel, taszyzm, aż po ambalaże lat 60. "Informel ujawniał bezradność człowieka wobec rzeczywistości, zagubienie, piekło przeżyć wewnętrznych (). Inspiracji do ambalaży dostarczają inscenizacje teatralne. Na płótnach pojawiają się koperty, torby o nieznanym przeznaczeniu i zawartości, parasole" - pisze w książce "Między ekspresją a metaforą" Mariusz Hermansdorfer.
Na wystawie znalazły się również filmy oraz fotografie m.in. z "Małego dworku" i "Szewców" oraz realizacji operowych Kantora - "Don Kichota" i "Zamku księcia Sinobrodego".
Tadeusz Kantor (1915-1990) był scenografem, reżyserem i twórcą teatru eksperymentalnego. Tworzył również obrazy i rysunki, był autorem happeningów i manifestów artystycznych. Kantor był założycielem i głównym animatorem Podziemnego Teatru Niezależnego w Krakowie (1942-1944), Grupy Młodych Plastyków (1943-1947) i Klubu Artystów (1948-1949), a następnie reaktywowanej w 1957 r. - Grupy Krakowskiej. Od 1955 r. prowadził Teatr Cricot 2, którego przedstawienia były autorskimi realizacjami artysty, ściśle związanymi z jego twórczością plastyczną. Jeździł z Teatrem Cricot 2 po całym świecie.
Ważniejsze przedstawienia realizowane przez Kantora: "Mątwa" (1956 r.), "Cyrk" (1957 r.), "W małym dworku" (1961 r.), "Wariat i zakonnica" (1963 r.), "Kurka wodna" (1967 r.), "Nadobnisie i koczkodany" (1973 r.), "Umarła klasa" (1975 r.), "Wielopole, Wielopole" (1980 r.), "Niech sczezną artyści" (1985 r.) i "Nigdy tu już nie powrócę" (1988 r.). (PAP)
pdo/ abe/ mow/
