tam jest zasada ze kazdy liczy na siebie! idac w gory mieli swiadomosc tego ze moga z nich nie wrocic. Wtdaje mi sie ze smierc przez zamarazniecie jest bezbolesna bo poprostu zlowiek zasypia. RIP

zgadza sie! ale to sa warunki ekstremalne, tak jak mowili nawet jak ich nie znajda to dopiero szukac beda w czasie letnich ekspedycji, wtedy jest szansa zeby ich spotkac/ znalesc ciala. innego wyjscia niema.

Idzie się w parach, nawet turyści wchodzą w parach zawodowiec-turysta i bardzo często przewodnik ryzykuje życiem przez mniej doświadczonego turystę, podobnie ryzykują miejscowi by zarobić pieniądze. A w parach z bardzo wielu względów, od praktycznych (np. większe szanse na zdobycie szczytu) po bezpieczeństwo (np. lawina czy szczelina nie pochłonie całej grupy). Akcje ratownicze są, ale są bardzo utrudnione i polegają najczęściej na wniesieniu dodatkowego tlenu lub lekarstw (nie brakuje też przypadków heroizmu, gdy ktoś oddaje komuś tlen lub zostaje z nim na górze), nie ma szans by kogoś znieść i często ktoś kona przy szlaku a reszta go mija. Niektóre popularne szlaki są wręcz usiane ciałami i musisz rozbić namiot obok jakiegoś truposza, bo po prostu nie ma innego miejsca. Nie wierzysz? Spójrz sam: http://tnij.org/uu1p To ciemna strona tej pasji, niewielu zawodowych himalaistów dożywa późnego wieku.

Tu się zgodzę, jeśli faktycznie tak było to pytanie do kierownika, dlaczego ich nie zawrócił i w ogóle czy miał taką możliwość. Zazwyczaj rządzi ten na dole bo na górze mózg nie pracuje wystarczająco dobrze, by podejmować decyzje. Może tutaj było inaczej? Trzeba by zadać Wielickiemu dwa pytania: pierwsze, czy miał prawo ich zawrócić a drugie, dlaczego tego nie zrobił. Gdy na górę wciąga się turystów to mają oni limit czasu na odcinek - gdy się nie mieszczą są zawracani. Podobnie było z Wandą Rutkiewicz - nie chciała zawrócić i zginęła, prawdopodobnie sama wybrała sobie taki los. Ze strefy śmierci albo wyjdziesz szybko, albo wcale. Tam się po prostu powoli umiera.