Wyżej wspomnieliśmy o grze w kurczaki. Takim właśnie mianem ostatnio ochrzczono zachowanie amerykańskiego rynku długu długoterminowego. Obligacje 10- i 30-stoletnie tracą na wartości, a więc rośnie ich rentowność. Odbierane jest to dwojako. Jako przygotowanie rynku do możliwego wzrostu inflacji w przyszłości oraz jako wzrost wymagań inwestorów od amerykańskiego rządu, który szykuje olbrzymie pakiety stymulacyjne, na które potrzebuje środków, a rosnący poziom zadłużenia wymaga większej premii za ryzyko. Kto wygra tę wojnę nerwów? Fed, który utrzymuje stopy na niemal zerowym poziomie strasząc możliwością nadejścia deflacji, czy rynek, który obawia się przeholowania w luzowaniu polityki pieniężnej.

Fatalne dane makro z piątku pogłębiają ten proces. Wiadomo bowiem, że brak sygnałów poprawy w realnej gospodarce przekłada się na dłuższy okres utrzymywania niskich stóp procentowych, a to wspiera obawy tych, którzy mówią o inflacji. Inna sprawa, że to nie rynek pracy jest tu wyznacznikiem zmian w realnej gospodarce, a przynajmniej nie najważniejszym. Trzeba pamiętać, że zmiany na rynku pracy są opóźnione względem zmian aktywności przedsiębiorstw. Także poprawa na rynku pracy będzie już skutkiem poprawy tej aktywności. Pierwsze oznaki możliwej poprawy pojawiły się przy publikacjach wskaźników ISM. Zarówno ten liczony dla przemysłu, jak i ten liczony dla usług w ostatnio wzrósł. Jest jednak zbyt wcześnie, by na bazie tych wskazań budować dokładne prognozy.

Ciekawie zachował się rynek akcji po publikacji raportu o stanie rynku pracy. Piątkowe notowania zakończyły się wzrostem cen. Tak u nas, jak i w USA. Czyżby dane nie były tak fatalne? Właśnie, że były. Raport nie tylko okazał się gorszy od prognoz wobec stycznia, ale także przyniósł zmiany w wartościach zatrudnienia w całym poprzednim roku. Zmiany negatywne, które sprawiły, że od szczytu koniunktury liczba etatów spadła o 3,6 mln, z czego znaczna część miała miejsce w trzech ostatnich miesiącach. Sugerując się wskazaniami liczby nowych wniosków o zasiłek dla bezrobotnych można przyjąć, że i dane za luty nie będą wiele lepsze (w przyszłym tygodniu kończy się okres zbierania danych do raportu lutowego). Jeśli przyjmiemy, że i w lutym liczba etatów spadnie o ok. 0,5 mln to będziemy mieli sumaryczny spadek o ponad 4 mln etatów. Jak pamiętamy prognozy mówiły, że w trakcie całej recesji ogólny spadek zatrudnienia osiągnie 5 mln etatów. Teraz pewnie trzeba będzie tą liczbę zweryfikować. Nie zmienia to jednak faktu, że rynek może przyjąć, iż największa fala spadku zatrudnienia właśnie się kończy. Czy to wystarczy do poprawy sytuacji na rynku akcji? Ten zwykle wyprzedza stan gospodarki. Skoro ta ma się poprawić, to i na rynku akcji powinno być lepiej.

O tym mówiliśmy już w kilku poprzednich „Weekendowych…”. Pytanie, czy już teraz rynek szykuje się do ruchu, który będzie dyskontował możliwość poprawy sytuacji makro? Oprócz wskaźników ISM bykom sprzyjają przecież także dane o zamówieniach w przemyśle, czy choćby ostatnie zmiany indeksu wskaźników wyprzedzających (tu głównie podaż pieniądza ma wpływ). Liche to argumenty, ale być może dla największych ryzykantów wystarczające. Pytanie, ilu ich będzie i ilu już podjęło decyzję o zakupie? Jak sygnalizuje Mark Hulbert poziom nastrojów jest zbyt wysoki, by być przekonany, że dołek mamy za sobą. Tym samym nie spieszmy się. Przesłanki za wzrostem są, ale na razie słabe. Tu potrzeba znacznego kapitału. Ten się nawet pojawił, ale po drugiej stronie niedźwiedź jeszcze nie śpi. Kupujący są zaspakajani na dość niskich poziomach cen. Tym samym o mocnym odbiciu od minimów mówić nie można, a tym samym trzeba się liczyć z tym, że spadek będzie kontynuowany.


weekenowa analiza futures

Złoty bił w tym tygodniu rekordy słabości, co rozbudzało coraz więcej emocji u osób obserwujących te zmiany. Na rynku akcji pojawiły się nowe rekordy bessy. Mowa oczywiście o indeksie największych spółek, bo pozostałe indeksy rekordy wyznaczyły już wcześniej. Z trzymiesięcznej konsolidacji wybijamy się dołem, co powiela schemat obserwowany już kilka razy w ramach trendu trwającego od jesieni 2007 roku. Poprzednie takie wybicia kończyły się silną przeceną. Tym razem obrońców rynku jest więcej. Ostatnie trzy sesje tygodnia to powrót popytu, który przy znacznym obrocie podniósł nieco ceny. Na razie jednak wiele to nie znaczy. Duży obrót to także sygnał, że po stronie podaży nikt nie próżnuje. Poza tym skala tej zwyżki nie pozwala na żadne optymistyczne wnioski. Dość powiedzieć, że w ciągu tych trzech dni udało się bykom zniwelować jedynie ruch, jaki miał miejsce we wtorek. Zatem trzy dni zajęło kupującym odrobić stratę jednego dnia. Jednego, na którym obrót był znacznie mniejszy niż na poszczególnych sesjach odbicia.

a to z weekendowej analizy futures

Fundusze przeznaczone na inwestycje w akcje do 4.03.2009, po dwóch tygodniach umorzeń, odnotowały minimalny wzrost o 1,6 mld. $, ale nie dotyczył on krajów naszego regionu (EMEA), które odnotowały kolejny spadek, nieprzerwany od 8 miesięcy, podobnie negatywne sa dane dla krajów rozwiniętych. Zachodnioeuropejskie odnotowały odpływ 1,4%. amerykańskie -0,15%, japońskie -1,12% wartości aktywów. Nadal istnieją obawy przed nasileniem się umorzeń i 5,3% utrzymują w gotówce, blisko najwyższego poziomu od 2001 r. Jednocześnie nie widać pewnego i stałego napływu nowych środków.

witam
pierwszy rzut oka na
http://www.tase.co.il/TASEEng/homepage.htm
pięknie zielono
teraz zaległości odrabiam 1263 posty , już nawet wiem kto to zrobił:)

To jest ciekawe.... (i prawdziwe)

SLD, wnp.pl (AG) - 05-02-2009 09:46
W związku ze zwolnieniem 300 osób w tyskiej fabryce Lear, mieszczącej się Specjalnej Strefie Ekonomicznej, Śląska Rada Wojewódzka SLD złożyła protest wobec sposobu traktowania zwolnionych tam osób.
Jak wskazują śląscy działacze SLD okoliczności tych zwolnień urągały ludzkiej godności. O godzinie 2.00 w nocy, 4 godziny przed końcem czasu pracy, przed bramą Leara stały juz przygotowane autobusy. Było to w ostatnim dniu wymówienia. Pracownicy, przedtem stłoczeni w stołówce, musieli czekać na ostatnie "wytyczne" pracodawcy, czytamy w liście protestacyjnym.

Śląskie struktury SLD stanowczo sprzeciwiły sie podobnym działaniom osób odpowiedzialnych za taki stan rzeczy, a zjawiska, które miały miejsce w Learze zakwalifikowano jako naruszające godność ludzką i ewidentne łamanie praw pracowniczych gwarantowanych przez prawodawstwo polskie.

Puls Biznesu - 01-04-2008 05:20
Zagraniczne zadłużenie Polski urosło przez rok o jedną piątą, do 156 mld EUR. Najszybciej zapożyczają się banki i firmy.
Polska zadłuża się w szybkim tempie - pisze "Puls Biznesu". W końcu 2007 r. rząd, samorządy, firmy i obywatele byli winni podmiotom zagranicznym 156,3 mld EUR, o 21,3 proc. więcej niż rok wcześniej — podał Narodowy Bank Polski. Oznacza to, że na przeciętnego mieszkańca przypada dług zagraniczny o wartości 14,7 tys. zł, dwukrotnie większy niż w końcu 2000 r. Ekonomiści jednak uspokajają.
— Wzrost jest duży, ale nadal poziom zadłużenia zagranicznego jest na tyle niski, że nie stanowi żadnego zagrożenia dla równowagi makroekonomicznej kraju. Dług ten stanowi około 50 proc. PKB — twierdzi Łukasz Tarnawa, główny ekonomista PKO BP.
Również struktura zadłużenia jest korzystna: licząc w euro, dług sektora publicznego zmalał przez rok o 4,5 proc.
— To skutek dobrego stanu finansów publicznych. Dzięki wysokiemu wzrostowi gospodarczemu wykonanie założeń budżetu przebiega sprawnie i nie ma potrzeby dalszego zapożyczania się w instytucjach zagranicznych — wyjaśnia Marta Petka, ekonomistka Raiffeisen Banku.
Zadłużenie przedsiębiorstw sięgnęło 69,6 mld EUR i było o 18,6 proc. większe niż przed rokiem. Nie znaczy to jednak, że ich sytuacja się pogarsza. Wręcz przeciwnie.
— Przyrost długu spowodowany jest przede wszystkim odważniejszym inwestowaniem. Przedsiębiorcy często czerpią pieniądze na nowe projekty od zagranicznych spółek matek. Rośnie też liczba zagranicznych inwestorów, którzy rozpoczynają działalność w Polsce, a zadłużeni są w rodzimych bankach — mówi Dariusz Winek, główny ekonomista BGŻ.(...)
Co ciekawe, roczna dynamika całego polskiego długu zagranicznego liczona w złotych wynosi 13,4 proc. To prawie 8 pkt proc. mniej niż w euro. Pokazuje to, jak bardzo dłużnikom pomaga silny złoty.

a obecnie? co krok to kszok a za nimi Argentyna...