"Ograniczanie wydobycia węgla kamiennego i zatrudnienia w górnictwie
węglowym w latach 1990 – 2004, a z szczególnym nasileniem w latach 1998
– 2001, odbywało się przy tym pod hasłem likwidacji "trwale”
nierentownych kopalń. Przy czym tą „trwałą” nierentowność tworzono
celową polityka sterowanego zadłużania. Głównym inicjatorem tego
zadłużania był ówczesny wicepremier Leszek Balcerowicz, który rozpoczął
od 1 stycznia 1990 roku realizację pod swoim nazwiskiem nieswojego
programu Georga Sorosa i Jeffreya Sachsa.

W tzw. planie Balcerowicza górnictwo miało odegrać rolę tzw. „kotwicy”
inflacji. To „zakotwiczenie” inflacji w Polsce polegało na tym, że z
dniem 1 stycznia 1990 roku utrzymano urzędowe ceny węgla, a uwolniono
prawie wszystkie pozostałe. W ten sposób wyłączono górnictwo z
urynkowienia gospodarki. Narzucone ceny urzędowe uczyniły wydobycie
węgla kamiennego nieopłacalnym już na starcie. I tak w całym 1990 roku
średni koszt wydobycia 1 tony węgla wynosił według ówczesnego kursu 20
USD, a średnia cena węgla eksportowanego z Polski 50 USD. Kopalnie zaś
zostały zmuszone do sprzedawania węgla po średniej cenie 12 USD.

Ponieważ eksport był bardzo opłacalny, to L. Balcerowicz wprowadził
niespotykany w cywilizowanym świecie 80 % podatek eksportowy. Czyli, gdy
kopalnia eksportowała węgiel za 50 USD za tonę, to 40 USD zabierało jej
Ministerstwo Finansów, a kopalni zostawało 10 USD. W ten sposób
uruchomiono w 1990 roku proces lawinowego zadłużania kopalń, aż po stan
katastrofy finansowej całego górnictwa w II połowie lat 90. Ruszyła
bowiem „kula śnieżna” zadłużenia górnictwa; od 4,5 bln starych zł w 1990
roku, przez 7 bln w 1991, 23 bln w 1992, po 130 bln w 1998.

Mechanizm sterowania przez kolejne rządy cenami węgla poniżej kosztów
jego wydobycia utrzymano w następnych latach."

http://prawica.net/node/20021