och chyba nie ma nic gorszego niz mobbing w robocie.. Tragedia. Czlowiekowi nawet najlepiej płatna praca brzydnie. Ja też się męczyłam ale pani adwokat wojas pawlak z gliwic mnie przekonała ze tak wcale nie musi byc. :)

Ja też mam problem ale czy to podlega pod Mobbing to nie wiem - jedno wiem na bank ,że jestem strzępkiem nerwów.Mój szef a raczej pseudo szef- kierownik placówki bankowej jak tylko chce wyrazić swoje zdanie na dowolny temat związany z bankiem w którym pracuje reaguje agresją .Dzisiaj po raz kolejny zwróciłam mu uwagę ,że obsługuje klientów z którymi ja byłam umówiona - dostał szału. Zaczął mi ubliżać i wymyślać historię wyssane z palca dotyczących rzekomego niezadowolenia klientów z mojej obsługi. Placówka w której pracuje znajduje się w małym miećcie więc siłą rzeczy trochę się z ludźmi znamy. Zarzucił mi złą obsługę osoby którą akurat znam więc na zarzut zlej obsługi tej osoby postanowiłam powiedzieć kierownikowi ,że zapytam osobiście klienta niby z czego był niezadowolony. Mój kierownik wówczas dostał szału - krzyczał i ubliżał mi i zabronił mi kontaktować się z klientem. Ogólnie problem polega na tym,że kierownik pochodzi z innego odległego miasteczka i od pierwszych dni mojej pracy dawał mi do zrozumienia ,że wszyscy w moim mieście to gbury i chamy.Próbowałam zgłaszać problem właścicielom placówki ale wszystko "rozeszło się po kościach"Jutro boję się pójść do pracy bo chłopak zwyczajnie nie panuje nad swoimi emocjami . Nie wiem na co go jeszcze stać . Potrzebuję pomocy ale nie wiem gdzie jej szukać . Jakieś wskazówki ? pomóżcie proszę .

Najważniejsze żeby wiedzieć jak się przed tym bronić, a jak już się znalazło w takiej sytuacji, wiedzieć co z tym zrobić! Nie wyobrażam sobie nie walczyć o siebie i swoje dobro! Jak nie wiesz co robić to się z kimś skontaktuj, znajomym, co miał podobną sytuację, jakimś prawnikiem, kimkolwiek. Ale najważniejsze DZIAŁAJ!

jeżeli nie jest się ekspertem prawa to trzeba uważać i radzę konsultować działania z jakimiś prawnikami
mi pomógł pan Tomasz Tomaszczyk z Warszawy, sprawa bezpodstawnego zwolnienia
chwilę trwało, ale doszedłem swojego i jestem zadowolony
teraz uważam na podobne sytuacje

POMOŻCIE !!!! jesli jestem osoba mloda, nie mam dzieci i meza, ale mieszkam z narzeczonym, a w zakaldzie pracy pozostale osoby na takim samym stanowisku jak ja, maja rodziny, sa traktowane LEPIEJ. nadgodziny ciagle spoadaja na mnie bo nie mam dzieci... pracuje najkrocej ze wszystkich... czuje sie dyskryminowana... mam racje ? czy szefowa ma prawo wykorzystywac moj czas po pracy tylko dlatego bo nie mam obowiazkow zwiazanych z dziecmi a inne moje obowiazki sa bagatelizowane...

W mojej firmie pracuję już kilka lat, raz było lepiej raz gorzej. Ekipa ludzi jest świetna choć wiadomo jak z babami obgadywanie wszystkiego jest. Kierownicy jacy by nie byli było ok. Do pewnego momentu. Zmienili kierownika. Ja kiedyś zostałam doceniona i przez innych szkolona, awansowana itp. Gdy ona przyszła o wiele rzeczy mnie też pytała i radziła się. Ja zrezygnowałam z awansu jeszcze przed jej przyjściem. Dziś krytykuje przy klientach, kontroluje dopóki nie znajdzie błędu, mam wyjątkowo dużo pracy, fizycznie niebezpiecznej i nie zgodnej z przepisami, nie wyrabiam, a ona wchodzi na mój dział i szuka a potem przy wszystkich krytykuje. Ostatnio przesadzila, wybuchlam wyrzygalam jej wszystkie moje bóle i żale, darlam się strasznie, wszyscy pouciekali. Zadzwoniłam do mojej poprzedniej przełożonej ona wysłuchała powiedziała że to mobing i wytłumaczyła co mogę zrobić. Rozmawiałam z ekipą one widzą i powiedziały że potwierdzą. Zdobyłam nr do jej przełożonego. Zadzwoniłam poprosiłam o rozmowę. Podałam przykłady ze szczegółami. ZGŁOSIŁAM I TERAZ MÓWIĘ GŁOŚNO. Jemu mina zbladla zapewnilam ze dziewczyny potwierdzają moje przypuszczenia że padlam ofiarą mobingu. On wysłuchał powiedział co zrobi ze przyjedzie z personalnymi i będzie z ludźmi rozmawiać. I ŻE NIE ZOSTAWI MNIE Z TYM SAMEJ. Dziś wiem że mam wsparcie a inni widzą we mnie charakter, i moc ja już nie pozwolę.

mój mobbing trwa już ponad 20 lat! na początku pracy jako dwudziestoparolatka po powrocie z wychowawczego codziennie wracałam po pracy z przeświadczeniem, że jestem nikim, beznadziejna ofiara losu, że muszę odejść z tego świata. prób samobójczych nie miałam, chociaż codziennie o tym myślałam i co chwilę mężowi o tym mówiłam. dzieci cierpiały, małe dzieci. dzisiaj jakoś radzę sobie z atakami wszechwładnych, bardzo dużo zdrowia i nerwów to mnie kosztowało i kosztuje, ale teraz pyskuję i kłócę się z szefową, która mnie nieustannie poniża. przeżywam to bardzo w pracy i w domu. czasami siedzę i patrzę godzinami w jeden punkt. depresja, zła i niska samoocena, zmęczenie, wypalenie zawodowe i życiowe, beznadziejność. ahhh kiedyś jako 25-35 latka lądowałam prawie codziennie na pogotowiu z atakami silnej nerwicy wegetatywnej. wszyscy już mnie chyba bardzo dobrze znali i patrzyli też na mnie z politowaniem, a ja umierałam ze strachu i bólu (ból fizyczny i psychiczny ... kołatanie serca, bezdech, "kluski" w gardle, duszenie się, osłabienie wzroku, słuchu, brak koordynacji ruchowej, trzęsawki całego ciała, omdlenia, bezzsenność, świadomość umierania, strach przed śmiercią, bezradność, płacz, proszenie Boga o życie). jestem "dzieckiem" o szczególnej wrażliwości (takie istnieją)i dlatego tak cierpię. gdybym była "suką" przepraszam za słowo, to nie musiałabym się teraz tutaj zwierzać. nie potrafię być złą, nie potrafię odmawiać, nie potrafię nie pomagać, nie potrafię być "suką" ... nadal cierpię w obawie przed utratą pracy po 23 latach w jednym zakładzie. ile sił wystarczy, może jeszcze pociągnę. pragnę żyć, nie wegetować, bo kocham życie, ale nie wiem, jak coś zmienić, by było lepiej. boję się ;(

Mobbing nie jest do końca taki jasny, jak wydaje się jednej ze stron.

Zostałem zatrudniony w pewnej korporacji, jakoś tak się złożyło, że przeszedłem testy po wstępnym kilkutygodniowym szkoleniu z najlepszym wynikiem w historii. Nic imponującego, testy były wprowadzone kilkanaście miesięcy wcześniej, więc nie było dużej konkurencji, poza tym znaczną część materiału miałem opanowaną już przed szkoleniem, ukończyłem studia w tym kierunku i mam IQ 142 potwierdzone poświadczonym przez psychologa testem, więc dużo wysiłku kosztowałoby mnie nie zdanie testów wstępnych.

Jak nietrudno się domyśleć, nie wszystkim się spodobało, że przychodzi jakiś nowy i tyle już potrafi itp., ale pójdźmy dalej. Po jakimś czasie dołączyłem do zespołu i poznałem nowych współpracowników. Starałem się jak mogłem być pomocnym, chłonąć wiedzę i doświadczenie. Oczywiście nie ze wszystkimi dobrze się dogadywałem, ale było mi dane poznać kilka osób, z którymi współpracowało mi się na prawdę dobrze, a jak wiadomo w pracy jest to bardzo ważne. Nie po to tworzy się teamy i korporacje, żeby ludzie musieli głowić się samodzielnie.

Tych osób nie ma już w zespole. Jak już wspomniałem wcześniej, nie jestem taki do końca głupi i chociaż mogę nie być całkowicie obiektywny, raczej widzę co się dzieje i wygląda na to, że teraz kolej na mnie.

Nie mam pojęcia co jest przyczyną, poglądy polityczne, ulubiony alkohol, czy coś jeszcze innego, ale wyraźnie w teamie zawiązała się grupa, która czuje się bezkarnie. Z perspektywy mojej osoby, gdy tylko zaczynałem z kimś dobrze współpracować, osoba ta zostawała ode mnie odsuwana, w skrajnym przypadku do innego teamu. Wiadomo, ludzie są silni, gdy działają wspólnie. Gdy ktoś jest sam, można zrobić z niego wariata, ośmieszyć, zdyskredytować.

Mam wyniki. Wykazałem się inicjatywą, która została dobrze przyjęta i wdrożona na różne sposoby, trenowałem już kilka, jeżeli nie kilkanaście osób, pomagałem czasami wiedzą merytoryczną i doświadczeniem zwłaszcza od strony technicznej i oczywiście że popełniam błędy, zwłaszcza gdy jestem wykończony. Dlaczego jestem wykończony? Otóż nie mogę spać, bo myślę o ludziach z pracy i googluję "jak bronić się przed mobbingiem", w pracy jestem przez prawie cały dzień zdenerwowany, co bardzo mocno staram się ukryć, jednak nie zawsze mi to wychodzi, a czym jestem zdenerwowany?

Atakami skierowanymi w moją stronę, bo znowu coś mi wyszło albo uświadomiłem kogoś o błędzie (co jak już robię staram się, żeby niekoniecznie słyszeli o tym wszyscy współpracownicy), albo nie chcę się umówić z koleżanką z pracy tymi ciągłymi komentarzami. Przez długi czas byłem i jestem tym sfrustrowany, wykończony i staram się coś z tym zrobić, bo tak przecież być nie może. Poza tymi nieciekawymi stosunkami lubię moją pracę. Różne zachowania podchodzące pod mobbing mógłbym wymieniać i wymieniać. Zastraszanie, wyśmiewanie, ignorowanie, głośne, często nieadekwatne krytykowanie.
Myślę na prawdę dużo o tym, co ci ludzie ode mnie chcą i w pewnym momencie zacząłem zastanawiać się, czy pierwsze było jajko, czy kura.

Może swoim zachowaniem i wynikami sprawiłem, że koledzy z pracy poczuli się nieprzydatni zawodowo. W końcu skoro w pół godziny zrobię coś godziny, czego oni nie byliby w stanie zrobić w ogóle... Czy że koleżanka wpadła w kompleksy, bo nie chciałem się z nią umówić, albo to że nie chodzę na piwo z ludźmi z pracy (bo nie chodzę na piwo w ogóle) i to jaki robię się wyniosły i dystansuję się gdy chce się bronić, czy może współpracownik, który w przeciwieństwie do mnie ma rodzinę i dziecko zaczął bać się o stanowisko. Chociaż staram się postępować "czysto", to gdyby się tak dobrze zastanowić, to tez mogłoby być odebrane jako mobbing. Ci ludzi chyba mogą nie rozumieć, że na wszystko ciężko pracowałem. Nie urodziłem się w bogatej rodzinie, z wiedzą i umiejętnościami.

Poza tym słyszałem dosyć często komentarze, od ludzi którzy pewnie myślą, że jestem głuchy, "on nas znowu pobił", "&%$# nas zwolni". Najlepsze jest "on to chyba słyszy", a gdy próbuję się wtedy odezwać nawet na inny temat - ignorowanie.

Dla jasności nie jestem głuchy, nie chcę nikogo zwalniać ani atakować w żaden sposób i ciągle staram się współpracować.
W końcu pracuję w firmie, do której chciałem się dostać, na prawdę dużo się nauczyłem,

Oprócz tego, ze zastanawiam się ile jest w tym mojej winy i staram się spojrzeć na problem z drugiej strony, myślę o tym czy to już nie zaszło za daleko żeby to naprawić i nie powinienem zwyczajnie poszukać innej pracy.

W końcu stresuje się mnie na siłę, zawala się mnie obowiązkami z góry skazanymi na porażkę, chociaż ja dzieliłem się wiedzą, mnie mówi się tylko najpotrzebniejsze rzeczy, bo widocznie już i tak za dużo wiem, albo to rozpraszanie, gdy muszę zrobić coś ważnego, a odróżniam sytuację, w której ktoś czegoś ode mnie na prawdę potrzebuje, a sytuację, gdy ktoś przychodzi, żeby mi zepsuć dzień. I te ciągłe komentarze. Zapomniałem w

Witam.
Sytuacja na szczęście nie dotyczy mnie ale osoby mi bliskiej. Widać ze firma nie zapewnia pracownikowi szkoleń, co więcej po przyjęciu do pracy nie ma podstawowego wdrożenia do pracy ( chociażby najprostszych rzeczy co gdzie leży). Oczywiście od razu pretensje, że nowy pracownik czegoś nie wie. Praca tam polega, mówiąc kolokwialnie, na lizaniu tyłka kierowniczce. Jeśli nie podliżesz się odpowiednio masz przegwizdane. Przytyki jaki to pracownik jest beznadziejny, bo na wielkim magazynie za długo szuka jakiegoś towaru. Ostatnio zaczęły się przytyki nawet do wyglądu. Wszyscy dobrze wiedzą na kogo się uwzięła, nawet zwracają jej uwagę. Co właściwie można z tym zrobić? Zmiana pracy jest oczywista, jednak nie chcemy tego tak zostawić. Ktoś w końcu powinien utrzeć nosa tej czarownicy.