Finansowe Pearl Harbor w bezpiecznej przystani

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że na rynku amerykańskich obligacji skarbowych powstała klasyczna bańka spekulacyjna. Bańka, która ku zdumieniu wielu inwestorów i analityków już w najbliższych miesiącach może pęknąć z wielkim hukiem. Wówczas nie pomogą już żadne rządowe plany ratunkowe.

W ostatnich tygodniach niektórzy analitycy nieśmiało zaczynają pisać o powstaniu bańki spekulacyjnej na rynku obligacji rządu Stanów Zjednoczonych. Komentarze te wywołała sytuacja z 9. grudnia, gdy na przetargu sprzedano 3-miesięczne bony skarbowe po ujemnej stopie procentowe. Rząd USA znalazł chętnych na odpłatne przechowanie pieniędzy! Chodziło o „skromną” kwotę 27 mld dolarów. Emisję 4-tygodniowych bonów za 30 mld $ uplasowano przy zerowej stopie procentowej. Tak wyśrubowane ceny obligacji świadczyły o anormalnej sytuacji na rynku finansowym.

Bańka spekulacyjna to tymczasowy stan rynku, podczas którego ceny niektórych aktywów finansowych znacząco przekraczają ich wartość. Powstanie bańki będącej efektem spekulacji i błędnej oceny rzeczywistości przez uczestników rynku zawsze prowadzi do krachu – czyli gwałtownego i głębokiego spadku cen danej klasy aktywów. W ostatniej dekadzie bąble spekulacyjne przytrafiają się coraz częściej: po tzw. bańce internetowej przełomu wieków nadeszła bańka na amerykańskim rynku nieruchomości (skutki jej pęknięcia wciąż odczuwamy) oraz spekulacyjna zwyżka cen ropy naftowej z lat 2007-08. Jest bardzo prawdopodobne, że jeszcze w roku 2008 bąbel spekulacji powstał na rynku „najbezpieczniejszych na Ziemi” papierów wartościowych.

Sytuacja z 9. grudnia stanowiła apogeum szalonego zachowania najważniejszej części rynku finansowego. Rentowność amerykańskich dwuletnich obligacji skarbowych odnotowała historyczne minimum na poziomie 0,68%. Obligacje 10-letnie przynosiły stopę zwrotu ledwie 2,07%. Tak niska dochodowość papierów amerykańskiego rządu była w znacznej mierze skutkiem skrajnej awersji do ryzyka. Inwestorzy byli pod wrażeniem październikowo-listopadowego krachu na giełdach i panicznie bali się dalszych strat, więc uciekali z rynków akcji. Wyprzedawano też surowce i obligacje państw zaliczanych do kategorii rynków wschodzących (w tym Polski). Poza tym bankructwo Lehman Brothers uświadomiło zarządzającym funduszami, że ich gotówka nie jest bezpieczna nawet w najbardziej renomowanym banku. Taki fundusz w przeciwieństwie do inwestora indywidualnego nie może po prostu wypłacić gotówki (kto upilnowałby sterty kilku miliardów dolarów w postaci banknotów), więc pieniądze wycofywano z bankowych rachunków i kupowano obligacje. Zarządzający funduszami potrzebowali też płynnych aktywów na zaspokojenie roszczeń klientów, którzy masowo zaczęli umarzać jednostki uczestnictwa. Również same banki nie ufały innym bankom i zamiast lokować nadwyżki na rynku międzybankowym preferowały obligacje skarbowe. W takim otoczeniu cena nie grała roli. Wzrosty cen obligacji (a więc spadek rentowności) napędzała też polityka Rezerwy Federalnej, która ścięła stopę funduszy federalnych praktycznie do zera i zasilała rynek finansowy setkami miliardów dolarów świeżej gotówki. Sytuacja spełniła wszystkie kryteria bańki: uczestnicy rynku działali w panice, ruch cen odbywał się praktycznie tylko w jedną stronę, a rentowności wyznaczyły historyczne rekordy. „Fundamentów” do tego rajdu dodawały obawy przed deflacją, będącą jakoby efektem implozji rynków kredytowych oraz recesji. W warunkach giełdowej paniki oraz rosnącej wartości pieniądza nawet stopa zwrotu poniżej jednego procenta wydawała się niezmiernie atrakcyjna. Bańkę pomagała pompować sama Rezerwa Federalna – Ben Bernanke nie wykluczył bowiem przeprowadzenia skupu długoterminowych obligacji rządu USA.

Jednakże każda bańka kiedyś pęka i wówczas uczestnicy gry nie mogą uwierzyć, jak mogli podejmować aż tak nierozsądne decyzje. Już dziś można powiedzieć, że czynniki skłaniające do zakupu amerykańskich obligacji skarbowych po ich obecnych cenach nie wyglądają zbyt wiarygodnie. Wobec skali ekspansji monetarnej Fed-u (sam wzrost bilansu Rezerwy Federalnej daje ponad bilion dolarów) oraz rekapitalizacji przez rząd sektora finansowego (700 mld $ z TARP – tzw. „Plan Paulsona”) scenariusz deflacji wydaje się mało prawdopodobny. Analitycy zaczynają wręcz mówić o reflacji, czyli wzroście skali inflacji mającej miejsce po okresie dezinflacji (czyli malejącego wskaźnika CPI). Drugą kwestię stanowią działania administracji Baracka Obamy. Nowy prezydent USA chce pobudzić gospodarkę kwotą 819 mld dolarów. Do tego nowa administracja najprawdopodobniej zdecyduje się uruchomić drugą transzę programu TARP – to kolejne 350 mld $. Mówi się też o utworzeniu tzw. „złego banku”, który miałby przejąć toksyczne aktywa amerykańskich banków – tu koszty szacuje się na jeden do dwóch bilionów USD (1.000-2.000 mld $). W sumie daje to kwotę przynaj

Jacek Krawiec: Jak by Pan był w Davos to by Pan wiedział, że jest nie na miejscu. Natomiast ja z natury jestem optymistą. Jestem zdania i wierzę w to, że nastroje w Davos – tak jak mieliśmy do czynienia z hossą i wszyscy mówili, że hossa będzie trwała 10 lat i wartości firm będą rosły w nieskończoność – to uważam, że i teraz następuje przechylenie w drugą stronę. Taki efekt stadny i zupełne czarnowidztwo. Tym niemniej jako odpowiedzialny menadżer muszę być przygotowany na najgorsze i przygotować przede wszystkim firmę na najgorsze, żeby ta firma przebrnęła przez ciężkie czasy

Polska 2009 = Japonia 1971

dobranoc

ach taa nooc
Jaka piękna jest ta nooc
dobrej nocy życzę wszystkim
śpijcie mili
dobra nooc !
/ napisałem fonetycznie.

Dobranoc all :-)

Kolorowych wszystkim.

http://www.youtube.com/watch?v=chFXBoyku74

na wieczorne rozluznienie atmosfery ;)
http://www.youtube.com/watch?v=bXY0dGBqQ_k&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=IbE6JbEx530&feature=related
dobrej nocy

Łukasz Bugaj analityk Xelion. Doradcy Finansowi

Budując teraz portfel, należy skupić się przede wszystkim na ochronie kapitału. Zasady tej powinny przestrzegać szczególnie osoby lokujące środki na relatywnie krótki okres. Dwa lata to zdecydowanie za mało czasu, aby odważnie zainwestować w akcje. Dlatego w funduszach akcji ulokowałbym maksymalnie 10 proc. oszczędności.

Pozostałe środki lepiej wpłacić do bezpieczniejszych funduszy obligacyjnych. Oprócz obligacji skarbowych zainteresowałbym się również obligacjami przedsiębiorstw; ich wyceny są teraz atrakcyjne. Warto wykorzystać tę okazję. Obecnie obligacje korporacyjne, po uwzględnieniu ryzyka, jakie się z nimi wiąże, wydają się lepszą inwestycją od akcji.

Chcąc mieć poprawnie zdywersyfikowany portfel, niewielką część środków ulokowałbym w złoto. W przypadku realizacji najczarniejszego scenariusza dla światowej gospodarki metal ten powinien amortyzować straty z innych części portfela.