W Europie akcje wyraźnie tracą, co odciska piętno na kondycji naszego parkietu. Ten zresztą zachował się specyficznie w piątek, kiedy wyraźna zwyżka nastąpiła na sam koniec sesji. Takie zachowania nie są ,,zdrowym" objawem. Nie ma bezpośredniego powodu pogorszenia nastrojów. Przy takiej skali zwyżek, z jakimi mieliśmy do czynienia w ostatnich miesiącach realizacja zysków jest naturalna. Tym bardziej, że ruch w górę był napędzany głównie napływami kapitału do globalnych funduszy inwestycyjnych. Ten zaś jest chimeryczny i tak samo jak szybko się pojawia, szybko jest w stanie odpłynąć.
Na wyobraźnie inwestorów mogły podziałać sygnały płynące ze szczytu G8. Dyskutowano na nim kwestię wycofywania się z polityki wspierania gospodarek, na jaką większość rozwiniętych państw świata postawiła w minionym roku w obliczu nasilającego się kryzysu. Wszyscy wiedzą, że skala tych działań przybrała niespotykaną skalę, co zaś oznaczało, że jest to operacja niepodobna do innych. Cel był jasno sformułowany-ożywić koniunkturę. Niewiele natomiast zajmowano się konsekwencjami wdrażanych działań. Dość przypomnieć, że w Ameryce łączna wartość pomocy dla gospodarki i sektora bankowego była bliska rocznemu PKB tego kraju. W Europie na ratowanie sektora bankowego przeznaczono kwotę zbliżoną do wartości niemieckiego PKB. O ile można było oceniać, że taka masa pieniądza musi w mniej lub bardziej poprawić koniunkturę gospodarczą, to trudno było precyzyjniej wskazywać konsekwencje tych kroków (na przykład czy wywoła nadmierną inflację) i określać, jak gospodarki będą się zachowywać, gdy z takiej ekspansywnej polityki
fiskalnej i monetarnej trzeba będzie się wycofywać.
Dziś można zaryzykować tezę, że gospodarki nie są gotowe na odstawienie kroplówki, jaką jej zaaplikowały rządy. Ożywienie koniunktury jest na tyle nieznaczne, że jest na to za szybko. Jednocześnie w Ameryce już widać negatywne skutki wdrożonych działań. Chodzi o gwałtowny wzrost dochodowości obligacji długoterminowych, który w dużym stopniu niweczy wysiłek władz, zmierzających do zbicia kosztów obsługi kredytów, zwłaszcza hipotecznych. Z podobnym dylematem borykają się Chiny, gdzie pakiet stymulacyjny przynosi najwyraźniejsze efekty, choć też daleko jeszcze w tym kraju do aktywności sprzed kryzysu. Piątkowe dane o produkcji przemysłowej i sprzedaży detalicznej w maju potwierdzają, że tamtejsza gospodarka wciąż jeszcze nie odzyskała pełnego wigoru, a tezy o tym, że stanie się kołem zamachowym globalnej koniunktury są przesadzone.
Dla naszego parkietu wciąż kluczowym wsparciem są okolice 30,5 tys. pkt w przypadku WIG. Dzieli od nich 1,5 tys. pkt.
WYKRES DNIA
Choć wzrost produkcji przemysłowej w Chinach w maju przyspieszył do 8,9% w skali roku, to wciąż pozostaje na poziomie wyraźnie niższym niż w czasach przedkryzysowych. Widać, że odbudowywanie się koniunktury nie jest takie proste. W związku z tym za przedwczesne trzeba uznać opinie, że Państwo Środka będzie kołem zamachowym globalnego ożywienia. Podane dziś dane o znacznym spadku inwestycji zagranicznych w tym kraju przypominają o negatywnym oddziaływaniu kondycji światowej gospodarki.
Notowania złotego
Notowania złotego w dalszym ciągu nie są w stanie przybrać bardziej jednoznacznego kierunku. Biorąc pod uwagę rosnące ryzyko pojawienia się korekty na rynkach akcji, pociągającej za sobą spadek skłonności do ryzyka, można przypuszczać, iż obecna stabilizacja cen jest raczej przygotowaniem do ruchu w górę cen walut, niż ich spadku.
Z taką ewentualnością każe liczyć się także to, że głównym trendem jest obecnie trend zwyżkowy walut względem złotego. Tym samym większa jest szansa na przedostanie się kursu franka szwajcarskiego wyraźnie ponad 3 zł niż jego zejścia poniżej 2,8 zł.
Dla złotego i innych walut z rynków wschodzących istotna jest też kondycja dolara, a ten zaczął w ostatnich dniach stopniowo odzyskiwać siły. Zresztą jego kurs jest powiązany ze skłonnością do ryzyka globalnych inwestorów. Na jej spadku mógłby też zyskać frank szwajcarski, jako tradycyjna waluta typu safe heaven.