Współzałożyciel i przewodniczący Wolnego Związku Zawodowego Sierpień 80. Od 30 października 2005 przewodniczący Polskiej Partii Pracy. Współorganizator akcji protestacyjnych, w tym m.in. strajku w ZZPB w Zawierciu w 1989, największego strajku okupacyjnego w hutnictwie – Huta Katowice w 1994, a także protestów w górnictwie. Uczestnik protestów w służbie zdrowia, w tym strajku pielęgniarek i położnych latem 2007 oraz akcji i demonstracji przeciwko zatrudnianiu pracowników na umowy pozakodeksowe np. demonstracja przeciwko wrocławskiemu Impelowi organizowana w ramach Komitetu Pomocy i Obrony Represjonowanych Pracowników. 30 października 2005 został przewodniczącym Polskiej Partii Pracy po śmierci Daniela Podrzyckiego. 16 maja 2009 ogłosił zawieszenie wykonywania funkcji, jednak po kilku miesiącach ponownie został wybrany na przewodniczącego ugrupowania. Trzykrotnie kandydował do Sejmu. W 2001 (z ramienia Alternatywy Ruch Społeczny), w okręgu gliwickim, zdobył 379 głosów. W 2005, kandydując z okręgu sosnowieckiego (już z listy Polskiej Partii Pracy), otrzymał 1199 głosów. W 2007, ponownie kandydując z okręgu sosnowieckiego, uzyskał 2233 głosy. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004, kandydując w okręgu śląskim z listy PPP, otrzymał 442 głosy. W tym samym okręgu ponownie ubiegał się o mandat w 2009, uzyskując 3666 głosów. Pisze do Trybuny Robotniczej i Kuriera Związkowego.