Donald, dawaj nasze 300 miliardów

Miód i mleko płynące z dwóch klipów, w których występują m.in. premier Donald Tusk oraz jego świta można określić jako połączenie obiecywania gruszek na wierzbie i dzielenia skóry na niedźwiedziu, który jeszcze hasa po kniejach. Jak wiadomo obie czynności należą do gatunku rzeczy niemożliwych, więc PO specjalnie się nie odróżniła od konkurentów w rywalizacji o parlamentarne mandaty.

Pomijając to, że Polska wcale nie musi dostać wymienianych po kilka razy w ciągu nieco ponad 30 sekund aż _ 300 miliardów z Unii _, to mnie jako wyborcę bardziej interesuje, co _ znakomita drużyna _ premiera zrobi jeśli _ te pieniądze _ będą mniejsze.

Niestety odpowiedzi na takie pytanie próżno szukać w wyborczych reklamówkach. Ministrowie i członkowie PO prześcigają się za to w wydłużaniu listy tego co zostanie zrobione za owe mityczne - tak nie bójmy się tego słowa - 300 mld złotych. Człowiek przy zdrowych zmysłach zachodzi za to w głowę, jak _ te pieniądze _ wystarczą na tyle potrzeb, skoro już teraz dług publiczny to ponad dwa razy tyle.

Sztabowcy Platformy najwyraźniej zapomnieli też, że podawanie konkretnych kwot w kampanii może się odbić niezbyt miłą czkawką. Tak jak swego czasu zdarzyło się to Lechowi Wałęsie, gdy przed wyborami obiecywał każdemu po sto milionów złotych. Za sprawą piosenki Kazika obietnica ta przetrwała znacznie dłużej niż jakikolwiek program wyborczy. Niestety...