Droździel: Może nastąpić katastrofa, bo Tusk był małostkowy

Od dwóch dekad każdy kolejny z niemal dwudziestu premierów, jacy sprawowali władzę w naszym kraju w tym czasie, za jeden z priorytetów swojego rządzenia stawiali ich uzdrowienie. Jak do tej pory praktycznie zawsze na zapowiedziach się kończyło.

Dotychczas jednak marnotrawstwo grosza publicznego uchodziło płazem. Najpierw Polską mało kto się przejmował, bo byliśmy głębokimi peryferiami gospodarki światowej. Z czasem, gdy stawaliśmy się dla inwestorów coraz bardziej atrakcyjnym miejscem, nie zwracali oni na bałagan w finansach publicznych, bo takowy panował w wielu dużo bardziej rozwiniętych krajach. Ponadto, przed wybuchem kryzysu finansowego 2008 roku, mało kto się takimi szczegółami przejmował - liczył się tylko i wyłącznie zysk.

Czasy się jednak diametralnie zmieniły. W końcu dostrzeżono, że w nieskończoność zadłużać się nie można, że trzeba zacząć zaciskać pasa, bo mało kto już jest chętny dawać na życie na kredyt. A jeżeli tacy się znajdą, to każą sobie płacić tyle, że się to nie opłaca.

[ ( http://static1.money.pl/i/h/72/t129096.jpg ) ] (http://www.money.pl/gospodarka/raporty/artykul/krach;czeka;hiszpanie;jesli;tak;to;takze;polske,187,0,753595.html) Krach czeka Hiszpanię? Jeśli tak, to także Polskę!
Najpierw doświadczyła tego Grecja, po niej Irlandia, teraz wszystko wskazuje na to, że również i Portugalia. To jak na razie europejskie mikrusy, na które inwestorzy machają ręką. Czarne chmury zbierają się jednak nad Hiszpanią i Włochami, a to już odpowiednio piąta i czwarta największe gospodarki Unii Europejskiej. Gdy one wpadną w tarapaty, to jak twierdzą ekonomiści, nas nic nie uchroni przed jeszcze większym krachem.

Złoty zacznie gwałtownie się osłabiać, indeksy na GPW zapikują w dół. U nas bowiem nadal inwestycje są uważane za bardziej ryzykowne niż w krajach strefy euro. Tym razem nie mamy jednak co liczyć, że powtórzy się scenariusz z początku 2009 roku, gdy mieliśmy do czynienia z podobną sytuacją. Teraz nie wystarczą konferencje premiera i ministra finansów i mówienie o zielonej wyspie Europy. Teraz będą liczyły się fakty.

A te nie są zbyt optymistyczne. Budżet trzeszczy w szwach, w finansach publicznych zabraknie grubo ponad 100 miliardów złotych, rząd dobiera się do pieniędzy w OFE, prywatyzacja jest kulawa i polega w dużym stopniu na sprzedaży majątku państwowego firmom zależnym od państwa. To na pewno nie podoba się inwestorom zagranicznym, więc przy pierwszej większej zawierusze wycofają kapitał z naszego kraju.

Zagrożenia te byłyby dużo mniejsze, a może wcale by go nie było lub miałyby tylko krótkotrwały przebieg, gdyby Donald Tusk parę lat temu nie wykazał się małostkowością. W 2004 roku, gdy _ kadłubkowy _ rząd Marka Belki chciał zreformować finanse publiczne wedle pomysłu Jerzego Hausera, to właśnie głosów ówczesnej opozycyjnej Platformy Obywatelskiej zabrakło. I to nie dlatego, że kierunek zmian był zły, ale tylko i wyłącznie wymagał tego doraźny cel polityczny.

Teraz Tusk płaci za tamten krok. Cokolwiek w temacie uzdrowienia finansów publicznych nie zrobi, będzie to decyzja dla kogoś bolesna. A w przededniu kampanii wyborczej takowe są trudne do podjęcia.