Gałązka: Palikot to dżentelmen. W porównaniu z Berlusconim

Rozwodnik, którego byłą żonę trudno uznać za sprzyjającą jego karierze. Dość oryginalnie się ubiera, co bywa różnie komentowane. Czasem chamowaty i arogancki, wręcz wulgarny. Nie szanuje żadnych świętości, potrafi nawet kpić z osób tragicznie zmarłych.

Bywa nieprzyzwoity, a najbardziej znany jest z kabotyńskich zachowań. Uwielbia być obiektem zainteresowań mediów. Ostatnio chce uregulować stosunki pomiędzy władzą państwową a Kościołem katolickim, zaś Episkopatowi zarzuca między innymi wtrącanie się w życie prywatne i homofobię.

[ ( http://static1.money.pl/i/h/26/t112154.jpg ) ] (http://news.money.pl/artykul/6;grudnia;odchodze;z;po;zakladam;swoja;partie,13,0,685837.html) "6 grudnia odchodzę z PO, zakładam swoją partię"
Oczywiście chodzi o Silvio Berlusconiego. Bo chyba, czytając ten opis, żaden inteligentniejszy Polak nie wykazałby się tak prostackim myśleniem, aby sądzić, iż chodzi o Janusza Palikota. Wprawdzie istnieje pewne podobieństwo zdarzeń i zachowań, ale w porównaniu z premierem Włoch _ poseł z Lublina _ może uchodzić za dżentelmena i człowieka honoru. Rzecz jasna, gdy rozumie się sens jego słów.

Wydaje się, że ostatnio znaleźli się jednak tacy politycy, do których dotarło, że ma on więcej do powiedzenia, niż myśleli - jeśli myśleli. Niektórzy zorientowali się nawet, iż to co mówi, jest zaledwie elegancką syntezą refleksji tych wszystkich, których liczna reprezentacja pojawiła się w Sali Kongresowej oraz przed wejściem do niej.

Świadomość, że głos ludu nie musi już być głosem ludu ciemnego, zwodzonego dopalaczami wciąż niespełnionych obietnic, spowodowała wśród rządzących i opozycji rozmaite reakcje. Od prób medialnego przykrywania znaczenia tego wydarzenia nagłą troską o zdrowie kolekcjonerów wyników eksperymentów chemicznych, po aroganckie lekceważenie lidera nowego ruchu społecznego.

Szczególnie wypomina mu się barwne epizody związane z prezentacją kontrowersyjnych rekwizytów. Należy jednak pamiętać, że ich użycie wpisywało się w naszą patologicznie zmediatyzowaną politykę, i miało szlachetniejszy cel, niż demonstrowanie niszczarek, dyktafonów i filmików będących efektem żałosnych prowokacji.

Dlatego ci z weteranów i janczarów naszej polityki, którzy sądzą, że ten styl komunikacji zdyskredytuje ich nowego przeciwnika w oczach społeczeństwa, mogą się boleśnie pomylić. Nie rozróżniają bowiem pajacowania od błazenady filozofa ośmieszającego ich małość.

Wszystko zależy od liczebności i konsekwencji tych wyborców, którzy teraz utwierdzili się w przekonaniu, że nadszedł czas na radykalne zmiany. Od wyborców, którym nie przeszkadza, że lider wpisuje się w poczet niekonwencjonalnych postaci.

Broniący swojego status quo nie zauważyli też, iż pojęcie _ zabetonowania sceny politycznej _ może być eufemizmem, zaś przypominająca stary cement substancja to tylko wieloletnie, wyschnięte powyborcze ekskrementy. Które, choć nie będzie to przyjemne - łatwiej sprzątnąć.

Autor felietonu jest niezależnym konsultantem w zakresie marketingu politycznego i wyborczego