Lubomierz najlepszym miejscem do debaty

Jeśli faktycznie – jak w rytmie mantry powtarza PiS – rodzice biorą kredyty, żeby zaopatrzyć dzieci w podręczniki i pozostałe elementy szkolnej wyprawki, nie da się tego zjawiska usprawiedliwić światowym kryzysem. Wystarczy postawić premiera przed tablicą z wyliczonymi skutkami zwyżki stawek VAT i zapytać: co pan na to, panie optymisto?

Rozrostu urzędniczej armii w mijającej kadencji o jakieś 40 tys. głów też się nie wytłumaczy tąpnięciami w strefie euro. Gdyby więc opozycji nie chodziło jedynie o to, by gonić króliczka, zakończyłaby mydlaną operę na temat miejsca debaty z Platformą i konkretnymi pytaniami zmusiłaby do konkretnych odpowiedzi szefa rządzącej partii, który już się wita z gąską na kolejną kadencję.

Wszystko jednak wskazuje na to, że do 9 października będziemy zmuszeni oglądać kiepską gonitwę, ponieważ tzw. elitom politycznym bicie piany zawsze wychodzi najlepiej. Rodzi się w związku z tym naturalne pytanie, za co przez cztery lata płaciliśmy tej ferajnie? Przez cztery bite lata, które miały być przeznaczone właśnie na debatę, a nie na wymianę dąsów i inwektyw, połączoną z ostentacyjnym opuszczaniem sali.

Gdyby potraktować parlament jako przedsiębiorstwo, w którym pracodawca płaci i wymaga, to całej załodze z Wiejskiej należy się właściwie dyscyplinarne wylanie na zbitą twarz, skoro chce się ona zabrać do roboty dopiero wtedy, gdy umowa o pracę dobiega końca. Problem z demokracją polega jednak na tym, że społeczeństwo jako pracodawca ma mocną ograniczoną możliwość wyboru pracowników. A właściwie możliwość narzuconą przez nich samych.

Dlatego będą nas wodzić za nos jeszcze przez miesiąc z okładem. Jedni nie przyjdą debatować do stacji TV, bo media są generalnie niemieckojęzyczne. Drudzy nie dadzą się sprowokować do wizyty na terytorium pierwszych, jako że nie debatuje się w domu wroga.

Może więc Jarosław Kaczyński powinien udać się z Donaldem Tuskiem do Lubomierza na Dolnym Śląsku. W tym sympatycznym miasteczku pielęgnują tradycję kultowych filmów o Pawlaku i Kargulu. Płotów mają tam pod dostatkiem, więc można stanąć naprzeciw siebie i rzec filmowym dialogiem: podejdź, Donek, jako i jak podchodzę. A potem narozbijać garnków do woli.

W końcu losy prezesa Prawa i Sprawiedliwości oraz szefa Platformy Obywatelskiej są w pewien sposób podobne do historii Pawlaka i Kargula. Zanim rozdzielił ich płot, gospodarzyli na wspólnym politycznym podwórku. Trzeba się przy tym obawiać, że są to również losy nierozłączne.