Płaskoń: Balcerowicz do MFW, czyli niepamięć wsteczna

Nie wiadomo, jaki ułamek elektoratu zdołała w ciągu tych paru godzin przechwycić Platforma, wysyłając sygnał o ponownej miłości do adwersarza, który jeszcze niedawno rozjeżdżał ekonomiczne koncepcje rządu z subtelnością walca drogowego. Tym bardziej, że Balcerowicz oświadczyny przyjął. Z absolutną pewnością można natomiast stwierdzić, że Donald Tusk znów zapadł na niepamięć wsteczną.

Przypadłość ta dosięga premiera w sprawach wagi krajowej – takich jak przedwyborcza zapowiedź redukcji biurokracji, zakończona jej nieprawdopodobnym rozrostem, czy zgubiona w natłoku szumnych zapowiedzi chemiczna kastracja pedofilów – ale również w kwestiach przekraczających nasze granice. Dwa lata temu szef PO wyskoczył już przed orkiestrę i definitywnie spalił kandydaturę Włodzimierza Cimoszewicza na stanowisko sekretarza generalnego Rady Europy.

Polityczna amnezja ma zresztą charakter ponadpartyjny, a w strukturach jednej partii mutuje się często do absurdalnych postaci. Pierwszoligowi działacze PiS uważają obecnie, że ściganie kiboli obrażających ordynarnym wierszoklectwem Donalda Tuska jest nadużyciem reguł demokracji, gdyż Tusk to nazwisko, a nie nazwa urzędu państwowego.

Kiedy natomiast w czasach, które muszą dobrze pamiętać nie tylko najstarsi górale, państwowe organy angażowały się w postponowanie niemieckiej gadzinówki, ci sami moraliści byli dokładnie odwrotnego zdania. Mimo że nazwisko braci Kaczyńskich – porównanych przez kiepskiego satyryka do kartofli – również nie było nazwą konstytucyjnego urzędu, o którego renomę powinny się troszczyć instytucje stojące na straży porządku prawnego.

A osławiony bezdomny Hubert, poszukiwany w całym kraju za obrazę prezydenta Kaczyńskiego – czym się różnił od właściciela portalu szydzącego dziś z Bronisława Komorowskiego? Tylko stopniem trzeźwości i brakiem dostępu do Internetu. Wtedy prokurator generalny Zbigniew Ziobro kazał słać za nieszczęśnikiem listy gończe. Teraz eurodeputowany Ziobro twierdzi, że aresztowanie przez ABW o szóstej rano sprzętu komputerowego to ograniczenie prawa do swobodnej wypowiedzi oraz użycie służb specjalnych do zwalczania politycznych przeciwników Platformy.

W kwestii pory odwiedzin trzeba bezapelacyjnie przyznać Ziobrze rację, jako że kołatanie o świcie do drzwi było domeną rządów Prawa i Sprawiedliwości. Donald Tusk obiecywał natomiast, że państwo pod jego kierownictwem pozwoli się ludziom wyspać. Znów dała jednak o sobie znać niepamięć wsteczna.

Wobec nawrotów tej politycznej przypadłości trudno wróżyć co premier faktycznie kombinuje z prof. Balcerowiczem. W najnowszym oświadczeniu wyraził się bowiem, iż to najlepszy kandydat na szefa MFW w całej Europie, ale póki co, układ sił nie sprzyja forsowaniu kandydatury Polaka. Kontynent pogrąża się w kryzysie i szansę na fotel po prezesie, który niefortunnie wyszedł z hotelowej łazienki, ma polityk dysponującego największa kasą Zachodu. Jeśli tylko zmienią się okoliczności – puszcza medialnie oko premier – rząd przystąpi do ofensywy.

Końca kryzysu nie widać, zaś krajowa kasa świeci coraz większą pustką, więc na zmianę sytuacji się nie zanosi. Prędzej prof. Balcerowicz zasili Platformę Obywatelską. Pierwsze koty na drodze koncyliacji wylądowały za płotem, a w przedwyborczych rozprowadzeniach premier stosuje przecież niepamięć absolutnie kontrolowaną. Trzeba było zaledwie kilku chwil, żeby zapomniał co przez lata wygadywał o nim Bartosz Arłukowicz.

Leszek Balcerowicz w drugim rządzie Donalda Tuska wydaje się dziś politycznym science fiction, ale dużo bardziej kosmiczne rzeczy się już zdarzały.