zw. wkładu własnego przy inwestycjach współfinansowanych ze środków pomocowych UE. W takich sytuacjach pozyskanie inwestorów prywatnych jako źródła finansowania inwestycji jest coraz ważniejsze
Silną stroną PPP jest sprawne zarządzanie. Sektor publiczny nie sprawdza się pod tym względem, z uwagi na długotrwałe procedury decyzyjne oraz administracyjne. Z drugiej strony, to przedstawiciele strony publicznej mają doświadczenie w definiowaniu zakresu i jakości usług świadczonych w ogólnym interesie, dbają o rozwój regionalny i społeczny, znają potrzeby i oczekiwania odbiorców usług. Połączenie kompetencji obu stron stanowi sedno projektów PPP.
Kluczowym pojęciem przy ocenie efektywności form PPP jest tzw. dodana wartość ekonomiczna. Pojęcie to oznacza dostarczenie towaru lub usługi o wartości adekwatnej do sumy wydatkowanych pieniędzy. Model PPP jest stosunkowo złożony i powinien być wykorzystywany tylko wówczas, gdy oferuje wyższą niż w tradycyjnych projektach dodaną wartość ekonomiczną. Relacje między sektorem publicznym i prywatnym w znacznej mierze opierają się na zapisach powstałych w wyniku długich i czasochłonnych uzgodnień. Długotrwały proces przygotowania projektów partnerstwa jest równoważony szybkim ich wdrażaniem. Większość kontraktów z partnerami prywatnymi ma charakter długoterminowy, a możliwości zmiany warunków w trakcie umowy są ograniczone. Wrażliwym punktem wielu przedsięwzięć partnerstwa publiczno-prywatnego są procedury przetargowe. Przedłużająca się faza wyboru partnera niweluje teoretycznie wyższą sprawność podmiotów prywatnych w realizacjach projektów inwestycyjnych. Warto również zasygnalizować problem wyższego kosztu
kapitału dla sektora prywatnego (średnio o 17 proc.) względem publicznego. Banki z reguły niżej wyceniają ryzyko udzielania kredytów podmiotom publicznym niż prywatnym, co przekłada się na obniżenie opłat o premię za ryzyko, czyli na niższe efektywne oprocentowanie kredytów. Wypada podkreślić, że model PPP rozkłada nakłady na dłuższy czas, ale ich nie likwiduje. Koszty inwestycji lub wytwarzanych usług w ostatecznym rozrachunku i tak obciążają sektor publiczny, gdyż formuła PPP jest oparta na koncepcji odroczonej płatności, co oznacza, że koszty są tylko inaczej rozłożone w czasie. Inna sprawa, że alternatywą jest często niemożność sfinansowania danej inwestycji ze środków publicznych i odłożenie jej na trudną do określenia przyszłość.
Proces finansowania projektów inwestycyjnych realizowanych przez sektor publiczny z udziałem sektora prywatnego jest w Polsce (w odróżnieniu od krajów Europy Zachodniej) wdrażany w niewielkim zakresie. Głównym czynnikiem ograniczającym współpracę sektora publicznego i prywatnego jest sytuacja finansowa jednostki samorządowej, a także mentalność i utrwalony sposób myślenia przedstawicieli rad gmin czy powiatów. W strukturach samorządowych wciąż postrzega się Pma jako mało przejrzysty i trudny układ powodujący utratę kontroli nad majątkiem komunalnym.
Formuła partnerstwa publiczno-prywatnego jest bardzo złożona. Występuje wiele możliwych form współdziałania, które przy uwzględnieniu pewnych warunków mogą przynieść korzyść tak stronie publicznej, jak i prywatnej, nie zapominając przy tym o oczekiwaniach ostatecznych odbiorców usług użyteczności publicznej. Sektor prywatny wnosi do współpracy kapitał oraz określone umiejętności w dziedzinie zarządzania. Strona publiczna reprezentuje odbiorców usług, jest więc odpowiedzialna za odpowiednie zdefiniowanie parametrów współpracy i jakości efektów partnerstwa. Wiele czynników, takich jak oszczędności kosztów, dotrzymywanie harmonogramów czy jakość usług powodują, że model PPP może przynieść znaczące korzyści. Z drugiej strony formuła PPP ma swoje ograniczenia sprawiające, że każdy przypadek potencjalnej współpracy musi być wcześniej pod każdym względem przeanalizowany, zwłaszcza od strony ekonomiczno-finansowej.