Prof. Winiecki dla Money.pl: Oburzeni, czy odurzeni?

Oczywiście są też i różnice międzypokoleniowe. O _ rewolucjonistach _ z 1968r. na Zachodzie mawiano, że idee biorą od Marksa, taktykę walki od Mao Zedonga, a pieniądze od rodziców. Obecni _ oburzeni _ idąc z duchem (demoralizującego) czasu, idee wprawdzie dalej biorą od Marksa, ale już taktykę walki od boiskowych chuliganów, a pieniądze od państwa opiekuńczego.

Zwracałem już kiedyś uwagę Czytelników, na co właściwie oburzeni są _ oburzeni _. Otóż oburzeni są na to, że manna z nieba (czyli z państwa opiekuńczego) nie spada już w takiej ilości, jak spadała jeszcze do niedawna. Nie ma w nich ani krztyny refleksji nad tym skąd bierze się owa manna, czyli kto zapracował na to, by owa manna sypała się w rosnących ilościach przez pół wieku. I nie ma ani krztyny zakłopotania, gdy - w rzadkich momentach refleksji - uświadamiają sobie, że do wytworzenia tej manny przyłożyli się niewiele albo zgoła wcale.

Porównajmy to teraz z innymi oburzonymi z amerykańskich _ Tea Party _, które spontanicznie powstawały w różnych miejscach, stając się naprawdę masowym ruchem ludzi, którzy protestują przeciwko czemuś dokładnie odwrotnemu: przeciwko nadmiernym wydatkom państwa opiekuńczego i zadłużaniu państwa, które spłacać przyjdzie im samym i ich dzieciom. To dwa różne światy: świat odpowiedzialności i świat żebraczo-roszczeniowej mentalności. Odurzeni reakcjami typu: _ Nam się należy _!, ci z drugiego świata nie zastanawiają się, że ktoś pracuje na to wszystko, co dostają od państwa.

Domagając się - jak ich równie ekonomicznie niewykształceni poprzednicy - równości nie zwracają uwagi na fakt, że gdyby wprowadzić równość podatkową, to musieli by podatków płacić dużo więcej. W tych okropnych eksploatatorskich Stanach Zjednoczonych 20 proc. najlepiej zarabiających płaci ponad 80 proc. sumy podatku PIT, a górna połowa zarabiających płaci 97 proc.. Druga połowa mających jakikolwiek wypracowany dochód Amerykanów wpłaca łącznie trzy procent sumy wpływów z PIT! Do tego dochodzą tym drugim rozmaite świadczenia z systemu opieki społecznej dla mniej zamożnych.

A przecież będzie znacznie gorzej. Państwo opiekuńcze, z jego coraz silniejszymi antybodźcami do pracy, zarabiania, oszczędzania i inwestowania, doprowadziło gospodarki Zachodu niemal do stagnacji. Trudno bowiem wzrost 1-1,5 proc. rocznie uznać za cokolwiek innego. Jeśli do tego dodamy coraz mniejszą liczbę pracujących w stosunku do liczby emerytów i rencistów, to oczywista staje się perspektywa przyszłych cięć _ socjalu _, jeszcze poważniejszych niż te obecne.

Zachód, żeby ponownie przyspieszyć i w efekcie utrzymać się na powierzchni jako świat silny i zamożny, potrzebuje okresu oszczędności, dyscypliny i ograniczenia demoralizujących wydatków socjalnych. Tymczasem pomysły _ odurzonych _ - gdyby je potraktowano poważnie – dają gwarancję czegoś wręcz odwrotnego. Tak jak komunizm wojenny rewolucji bolszewickiej, zapowiadają pewny upadek gospodarczy. Po czterech latach komunizmu wojennego produkcja przemysłowa stanowiła tylko ok. 10 proc. tejże produkcji przed rozpoczęciem rewolucji Jak to kiedyś powiedział sławny Winston Churchill, kapitalizm charakteryzuje się okropną wadą w postaci nierównego podziału bogactwa, natomiast socjalizm wspaniałą zaletą równego podziału biedy...