Prof. Winiecki dla Money.pl: Rozważania na brzegu łóżka

_ Czy twojego męża seks nie interesuje? _ – pyta ta druga. _ Nie _ – odpowiada ta pierwsza. – Tylko on jest metodologiem. Siada na brzegu łóżka i opowiada on, jak to będzie robić. I na ogół na tym się kończy.

W obecnych rozważaniach jest bardzo podobnie. Komisja Europejska przygotowała trzy koncepcje euroobligacji. Rozpala się dyskusja, która z nich jest najlepsza. Niemcy przygotowali inna koncepcję - znowu dyskutujemy zalety, wady i szanse na wprowadzenie danego pomysłu. I tak _ da capo al fine. _Z tym, że ów _ fine _ jednak się zbliża – niezależnie od liczby pomysłów i ich jakości.

Nikt tymczasem nie zadaje – prostego skądinąd – pytania: Dlaczego rządy pożyczają? Nie mają przecież obowiązku pożyczania! Można przecież – teoretycznie przynajmniej – zredukować wydatki publiczne i nie pożyczać, bądź pożyczać dużo mniej. Niestety, nie widać wielu chętnych do takiej polityki (także i w Polsce!). Dlaczego więc praktyka nie idzie w ślad za teorią?

Bo trzeba by przyznać się faktycznie do bankructwa. Nie idei europejskiej, bo to w ogóle nie w tym rzecz. Rzecz w bankructwie państwa opiekuńczego w jego obecnym, pęczniejącym przez ponad pół wieku, patologicznym kształcie. Na takie państwo opiekuńcze nie ma pieniędzy. I nigdy już nie będzie. Tylko nikt nie chce się do tego przyznać po tej stronie Atlantyku (a i po drugiej nie za bardzo!), bo przegra nadchodzące wybory.

**

**
Tyle zapłacisz za budżet Rostowskiego

Lepiej więc _ rolować _ długi (czyli przenosić ich spłatę na później), zaciągać z coraz większym trudem nowe i pomstować na banki i inne instytucje finansowe, które za kupowanie obligacji potencjalnych bankrutów domagają się wyższych procentów, gdyż – nie bez racji! – widzą szybko rosnące ryzyko.

Zobowiązań, które narobiły państwa zachodnie jest tyle i tak kosztownych, że nie ma szans, by starczyło na to pieniędzy z podatków, które zresztą nakładane będą na coraz mniejsza liczbę pracujących w relacji do liczby beneficjentów państwa opiekuńczego.

Rachunki są dość skomplikowane, ale jeden z nich, zrobiony przez amerykański Krajowy Instytut Analiz Politycznych, warto zacytować dla zastanowienia i przestrogi. Otóż podliczono tam wartość zobowiązań – wyłącznie emerytalnych i rentowych – dla krajów zachodnioeuropejskich i wyszacowano, jaki powinien mieć kapitał system ubezpieczeń społecznych, gdyby był to system kapitałowy (mniej więcej jak OFE)
, a nie system płatności dzisiejszych pracujących wczorajszym pracującym, będącym dzisiaj emerytami.

Wyniki są dla Grecji iście szokujące. Otóż ażeby sfinansować emerytury i renty dla Greków (niezwykle hojne zresztą w stosunku do poziomu wcześniejszych płac), taki system kapitałowy musiałby mieć pieniądze o wartości 875 proc. rocznego greckiego PKB! I W przypadku Grecji nie są to zresztą tylko rozważania czysto teoretyczne. Ponieważ pieniędzy nie ma, więc grecki system emerytalny już przeszedł dość drastyczne odchudzenie.

Z braku pieniędzy, wprowadzone cięcia następujące. Przyjęto jednakowe minimum, niezbyt wysokie indywidualnej emerytury, a to, co powyżej poddano cięciom w wysokości 20-40 proc. pozostałych kwot. A i to jeszcze nie koniec, bo nawet po cięciach i tak trzeba z budżetu dofinansować _ ichni _ ZUS kwotą 13 mld. euro! Gdy rozważamy problemy zadłużeniowe krajów Eurostrefy, warto o tym przypadku pamiętać.