Wawryszuk: Kolejna wpadka rządu. Za ten film Oscara nie będzie

Od strony technicznej nie mamy się czego wstydzić. Film Bagińskiego, reżysera i twórcy zdolnego i utytułowanego (nominowanego nawet do Oscara)
jest bez zarzutu. Wątpliwości naszły mnie jednak gdy obejrzałem trzyminutową animację.

Z grubsza wiedziałem, że to alegoria i niczego dosłownego nie zobaczę. Jednak historia, którą oglądamy da się interpretować na wiele sposobów, nie tylko na ten, który sugeruje oficjalna strona prezydencji albo blog twórców.

Oto bowiem Europa, ucieleśniona w osobie gładkolicej kobitki w mocno powycinanej sukni, daje się porwać do tańca Polsce, którą uosabia wywijający niczym tancerz turniejowy blondas o aparycji Kena. Skutki pójścia w tango z Polską, choć według MSZ jest to metafora walca, są dość złowieszcze.

Uporządkowane podwórko Europy ulega radykalnej dezintegracji. Domy się rozsypują, niewidzialna siła zwija chodniki - wszystko zaczyna lewitować. Co gorsza nawet tańczącej w zapamiętaniu parze Europa-Polska, zaczyna brakować gruntu pod stopami.

Chwilę później okazuje się, że sytuacja jakby wraca do normy, przynajmniej jeśli chodzi o podłoże. W dodatku jesteśmy na imprezie. I to jakiej! Wszyscy idą na całego w tany, są hołubce, rock'n'roll i układy synchroniczne - Bollywood wysiada.

I znowu wolta. Europa sfruwa z niebiosów niczym bajkowa wróżka a bloki składają się jakoś do kupy. Faceta-Polski ani śladu (skąd my to znamy?). Europa ma wciąż gwiazdy przed oczami, więc szybko bieży do ławki, żeby w końcu odsapnąć.

Cóż, wygląda na to, że bale z blondasem w czerwonej koszuli z wzorkiem mogą być wyczerpujące. Zwłaszcza jeśli _ W Polskę idziemy _...