Winiecki dla Money.pl: Strategia na trudne czasy

Tymczasem my zajmujemy się wariatkowem, z jego pochodami przy świecach i Smoleńskiem,a w najlepszym razie rozprawiamy o OFE, jakby to był wyizolowany problem (a nie element przygotowań do trudnych czasów). A jeśli dochodzą już do nas ważkie informacje, to reagujemy na nie w sposób albo frywolny, albo wyrażając święte oburzenie.

Gdy dociera do nas raczej oczywisty fakt, iż o problemach wzmocnienia dyscypliny fiskalnej w strefie euro rozmawiać będą ci, którzy zaangażują w to przedsięwzięcie własne zasoby i ponosić będą konsekwencje podejmowanych kroków, oburzamy się, że powstaje _ Europa dwóch prędkości _. Mieliśmy szansę dostosować się do pierwszej prędkości w latach 2004-07 i ta szansa przeszła nam koło nosa, gdy tymczasem Słowacy zdążyli i są już w środku.

Zamiast dąsać się, trzeba odpowiedzieć sobie na pytania o strategicznym znaczeniu. Po pierwsze, czy chcemy wejść do strefy, w której - jak i inni - będziemy mieć ograniczone pole do populistycznych manewrów fiskalnych. Osobiście jestem za; wyjdzie to naszej gospodarce (a więc i nam) tylko na zdrowie.

Ale mamy też i drugą stronę medalu. Strefa euro (Francja i większość państw przeciążonych _ socjalem _) chce harmonizacji podatków, co nam niewątpliwie pogorszyłoby warunki konkurowania. Po drugie więc, czy chcemy wejść do takiej strefy, czy też nie?

**[

]( # )Jankowiak: Problemy strefy euro mogą się odbić na Polsce
Bilans kosztów i korzyści w tych i innych kwestiach wydaje się absolutnie konieczny.
Wreszcie, strategiczne pytania powinny odnosić się także do skrajnych scenariuszy. Jak mawiał słynny futurolog Herman Kahn, należy myśleć i o tym, co wydaje się nie do pomyślenia. Powiem, więc, otwartym tekstem. Nie można wykluczyć że rozwiązania przyjęte w kwestii strefy euro zakończą się, jak to już nieraz w UE bywało, zgniłym kompromisem, który zaklajstruje problemy na czas jakiś, aby potem wybuchnąć z nową siłą.

To kolejne pęknięcie może już być ostatnim i - gdyby miało się zdarzyć - mogą powstać swoiste dwie strefy euro. Po pierwsze, grupa zdyscyplinowanych krajów (zapewne z Niemcami jako liderem), które będą chciały utrzymania silnej waluty i twardych reguł polityki ekonomicznej. I, po drugie, nieco amorficzna grupa krajów, też chcących jakiejś wspólnej waluty, lecz o bardziej _ miękkich _ regułach polityki ekonomicznej. Jeśli wierzyć przeciekom politycznym, byliśmy podobno o krok od takiego pęknięcia, w którym liderem tych _ miękkich _ miała być Francja. W końcu konflikt zaklajstrowano, ale nierozwiązane problemy z pewnością powrócą.

Zasadniczym pytaniem będzie wówczas to, z kim należy trzymać w imię długookresowych interesów ekonomicznych kraju. Autor niniejszego felietonu jest przekonany, że w interesie Polski i większości krajów _ ósemki _, która weszła do UE w 2004r. leży integrowanie się ze zwolennikami twardych reguł polityki ekonomicznej.

Nasza konkurencyjność w świecie (nie tylko w Europie) może tylko na tym zyskać. Tak więc, nie należy oburzać się, perorować o sprawach trzeciorzędnych (np. _ nie wolno dopuścić do rozbicia polityki spójności _, itp.), lecz serio myśleć o prawdopodobnej, a także tej mniej prawdopodobnej, lecz możliwej przyszłości. Dobrze jest trzeźwo zdawać sobie sprawę z tego _ w co się gra _...