6.3.Bagdad (PAP/Reuters) - Tak jak większość Irakijczyków, Abu Ali od dawna trzyma w swej sypialni karabinek szturmowy marki Kałasznikow. Jednak niedawno, gdy fala przemocy zepchnęła Irak na krawędź wojny domowej, ten 56-letni inżynier uznał, że jedna sztuka broni palnej nie wystarczy.
"Niebezpieczeństwo czai się wszędzie - powiedział Ali, niski, pleczysty mężczyzna. - W domu od zawsze mam kałasznikowa, ale po wybuchu przemocy kupiłem pistolet 9 mm. Noszę go przy sobie przez cały czas".
W obawie przed napadami, które nasiliły się po zniszczeniu przez ekstremistów szyickiego sanktuarium w Samarze 22 lutego, Irakijczycy barykadują się w domach i gromadzą zapasy broni. Dzieje się to w kraju, gdzie i bez tego jest zatrzęsienie karabinów, pistoletów i wszelkiej innej broni palnej.
Za Saddama Husajna każde gospodarstwo domowe mogło mieć jeden karabinek Kałasznikow. Był to element planu obrony terytorialnej w czasach wojen. Po upadku dyktatora szabrownicy splądrowali koszary i wynieśli z nich wszystko, od amunicji po rakiety przeciwlotnicze.
W ciągu ostatnich dwóch tygodni, gdy niebezpieczne stały się nawet poruszanie się w najbliższym sąsiedztwie własnego domu, ceny popularnych pistoletów Tarik produkcji irackiej, kaliber 9 mm, poszły w górę aż do 600 dolarów za sztukę.
Zaraz po amerykańskiej inwazji, wiosną 2003 roku, tariki, używane przez iracką policję, sprzedawano po 150 dolarów. Kałasznikowa AK- 47S można było kupić za 50 dolarów.
Płaca minimalna w irackiej budżetówce wynosi 125 dolarów, a wielu Irakijczyków musi utrzymać rodzinę za jeszcze mniej. Zakup broni palnej jest więc dla nich poważnym wydatkiem, wymagającym wyrzeczeń. Jednak mieszkańcy Bagdadu, zarówno sunnici, jak szyici, mówią, że nie mają wyboru.
"Mój mąż ma pistolet; ciągle go prosiłam, żeby postarał się o coś takiego również dla mnie" - powiedziała 34-letnia nauczycielka Nidaa Kadum.
"W końcu kupił mi pistolet i nauczył, jak się nim posługiwać w obronie własnej. W razie niebezpieczeństwa wystrzelę w powietrze, aby sąsiedzi mogli mi pospieszyć z pomocą" - dodała Kadum.
Thair Alad, 42-letni sprzedawca samochodów, powiedział, że kupił kałasznikowa, gdy bojówki szyickie podjęły odwetowe ataki na sunnickie meczety w Bagdadzie.
"Zawsze chciałem móc się obronić i gdy zaczęły się napady, uznałem, że dłużej nie mogę czekać. Kupiłem go po dobrej cenie - za 200 dolarów" - dodał.
Za niektóre kałasznikowy produkcji rosyjskiej - droższe od chińskich - trzeba dziś zapłacić nawet 350 dolarów. Choć oficjalnie prowadzenie sklepu z bronią wymaga uzyskania licencji, w praktyce handel ten odbywa się swobodnie na czarnym rynku.
Broń jest od dawna nieodłączną częścią irackiej kultury i codziennego życia. Saddam Husajn podczas defilad strzelał na wiwat ze swego ulubionego karabinu, trzymając go w jednej ręce. Kanonadą wita się tu Nowy Rok, a nawet zwycięstwo piłkarskiej reprezentacji kraju.
Aby zmniejszyć ilość broni na ulicach, były premier Ijad Alawi podjął w roku 2004 w niektórych prowincjach kraju kampanię, podczas której władze hojnie płaciły za każdą sztukę przekazanej dobrowolnie broni.
Rząd dawał więcej niż płacono w wolnej sprzedaży, wskutek czego czarnorynkowe ceny broni poszły w górę i popyt na nią zmalał. Jednak każde gospodarstwo domowe nadal ma prawo posiadać jedną sztukę broni palnej. Większość rodzin w Bagdadzie z tego prawa korzysta i nie ma dziś w tym mieście ulicy bez należytej siły ognia.
"Ludzie domagają się broni palnej i amunicji - powiedział Fares Abid, 38-letni, atletycznie zbudowany handlarz broni w przybrudzonym T-shircie. - Jeśli ktoś chce kupić kałasznikowa albo pistolet, dostarczę mu go w ciągu godziny". (PAP)
xp/ ap/
2425
