Kilkudziesięciu pracowników Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego "Meditrans" w Warszawie zostało w piątek wyróżnionych z okazji 110-lecia istnienia tej instytucji.
Pogotowie Ratunkowe w Warszawie powstało w 1897 roku. Obecnie to jeden z największych w Polsce publicznych zakładów opieki zdrowotnej, świadczący usługi z zakresu pomocy doraźnej; zatrudnia ponad 1000 pracowników, dysponuje 43 zespołami wyjazdowymi.
Podczas jubileuszowej gali w Teatrze Polskim w Warszawie kilkudziesięciu lekarzy, pielęgniarek, ratowników medycznych, dyspozytorów, kierowców i sanitariuszy odebrało odznaczenia m.in. "Zasłużony dla Warszawy", przyznawane przez radę miejską. Ponadto wojewódzkiej stacji pogotowia przyznano certyfikat jakości ISO.
"Dzisiaj zostali uhonorowani zasłużeni pracownicy. Dostaliśmy nowy sztandar, ponieważ w zeszłym roku nastąpiło połączenie dwóch firm, w wyniku czego powstała trzecia pod względem wielkości firma w Polsce" - powiedział PAP Artur Kamecki, dyrektor Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego "Meditrans" w Warszawie.
Pogotowie Ratunkowe w Warszawie powstało z inicjatywy doktora Józefa Zawadzkiego. Organizację i działalność pogotowia ratunkowego poznał, pracując w latach 1890-1893 w stacji pogotowia w Wiedniu. Towarzystwo Pomocy Doraźnej-Pogotowie Ratunkowe utrzymywało się ze składek społecznych, dobrowolnych datków, opłat ubezpieczalni społecznej za transport chorych i pomoc w domu osobom niesprawnym i obłożnie chorym oraz z dotacji miejskich.
Do 1909 r. w warszawskim pogotowiu używano wyłącznie trakcji konnej. Wyjazd taki trwał ok. 1,5 godziny wraz z powrotem, samochodem można było "obsłużyć" w tym czasie 3 wezwania. Od roku 1910 koni używano tylko do przewozu chorych, do wypadków wyjeżdżały wyłącznie samochody. Podczas II Wojny Światowej warszawskie pogotowie ratunkowe było pod przymusowym zarządem okupanta niemieckiego. W tym czasie w Warszawie czynne były 2 stacje: przy ul. Hożej i ul. Leszno.
W 1945 r. po zniszczeniu obu budynków podczas Powstania Warszawskiego oraz wywiezieniu przez władze niemieckie samochodów rozpoczęto prace nad ponownym uruchomieniem pogotowia. Z inicjatywy doktora Aleksandra Mula, pierwszego dyrektora pogotowia warszawskiego, w listopadzie 1945 r. uruchomiono pierwszą po wojnie stację pogotowia ratunkowego. Mieściła się przy ul. Ząbkowskiej. Trzy lata później uruchomiona została druga stacja dla mieszkańców lewobrzeżnej Warszawy przy ul. Hożej 41.
W 1969 r. rozpoczęła funkcjonowanie pierwsza karetka reanimacyjna w centrali pogotowia przy ul. Hożej 56. Rok później uruchomiono tam salę reanimacyjną w oddziale szpitalnym, a w 1984 r. Specjalistyczny Oddział Kardiologiczny dla mieszkańców Warszawy znajdujących się w stanie zagrożenia życia.
Obecnie Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego, która zatrudnia ponad 1000 pracowników, dysponuje 43 zespołami wyjazdowymi (27 reanimacyjnych, 15 wypadkowych oraz jeden reanimacyjny noworodkowy) w 15 punktach miasta. Miejsca wyjazdu są usytuowane tak, by mimo zatorów komunikacyjnych czas dojazdów do wezwań pilnych nie przekraczały 8 minut. Do zadań Stacji należy m.in. udzielanie pomocy doraźnej w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia, powodujących zagrożenie życia.(PAP)
gdy/ itm/
