Jury noblowskie Szwedzkiej Akademii Nauk argumentuje w werdykcie, że laureaci nie bali się iść pod prąd i mierzyć z problemami, które od dawna domagały się rozwiązania. Podczas gdy od dziesięcioleci było już wiadomo, jak białka powstają, to ich degradacja nadal pozostawała zagadką.
Dwadzieścia lat temu dzisiejsi nobliści odkryli jak na białka działa cząstka zwana ubikwityną. To ona, przenikając do białka, naznacza je w taki sposób, że jest ono od tego momentu przeznaczone do rozpadu. Najpierw ląduje w czymś w rodzaju kosza na śmieci wewnątrz komórki i dopiero tam jest doszczętnie niszczone.
System ten jest wysoce zorganizowany, a jego prawidłowe działanie jest tak samo ważne, jak prawidłowe tworzenie białek. Jego wady powodują zmiany w komórkach, które z kolei mogą prowadzić do groźnych chorób, w tym do raka.
