W dzisiejszej "Rzeczpospolitej" w dodatku "Prawo co dnia" możemy przeczytać o podstawach rozwiązania najmu i eksmisji.
"Sam długotrwały pobyt lokatora za granicą nie zawsze może być uznany za ważną przyczynę uzasadniającą rozwiązanie przez sąd umowy najmu i orzeczenia jego eksmisji. Wystarczy natomiast, jeśli wiąże się z trwałym przeniesieniem centrum życiowego za granicę, z faktycznym, trwałym zerwaniem więzi z wcześniejszym miejscem zamieszkania." - czytamy w artykule Izabeli Lewandowskiej. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w sporze między Miejskim Przedsiębiorstwem Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej a Małgorzatą K.-S., najemczynią lokum w domu będącym własnością gminy S., której zasobem mieszkaniowym przedsiębiorstwo zarządza.
Małgorzata K.-S. wstąpiła w stosunek najmu po śmierci brata w 1984 r. W 1990 r. wyjechała do Niemiec; w mieszkaniu pozostał zaś po jej wyjeździe, za jej zgodą, brat. K.-S. poślubiła w Niemczech mężczyznę legitymującego się obywatelstwem polskim i niemieckim. Przyjeżdżała do kraju mniej więcej trzy razy w roku; tu spędzała zazwyczaj urlopy. Korzystała wtedy z lokum, którego była najemczynią. Zachowała obywatelstwo polskie. Co roku przedłużała wizę pobytową w Niemczech. Cały czas była zameldowana w mieszkaniu. Do wykonywania swych praw najemcy kobieta udzieliła pełnomocnictwa siostrze. Aż do 1997 r. brat zajmujący to mieszkanie nie czynił jej utrudnień w korzystaniu z niego, ale potem się to zmienilo. Przedsiębiorstwo domagało się rozwiązania najmu i orzeczenia eksmisji.
W tej sprawie znaczenie miała wedle Sądu Najwyższego okoliczność, mianowicie to, że K-.S. przeniosła swe życiowe centrum do Niemiec. Mieszkanie, według sądu, . jest już Małgorzacie K.-S. nie tyle niepotrzebne, ile przestało być dla niej niezbędne
Rzeczpospolita/płużyczka/magos
