rocznica tragicznej smierci Generala Sikorskiego rocznica tragicznej śmierci Generała Sikorskiego Dziś mija 57-ma rocznica śmierci Władysława Sikorskiego, premiera rządu polskiego na emigracji i Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, głównej postaci polskiego życia politycznego w latach 1939-43. Dla Polaków znajdujących się pod okupacją niemiecką był uosobieniem wiary w odbudowę państwa polskiego. Jeszcze za życia stał się legendą i symbolem dążeń niepodległościowych. Samolot, którym leciał generał Sikorski, wraz z 10-ma innymi pasażerami i 6-cio osobową załogą spadł do morza w kilka sekund po opuszczeniu lotniska, zaledwie 600 metrów od brzegu. Tylko pilot przeżył katastrofę. Do dziś nie ustalono przyczyn katastrofy. W ciągu kilkudziesięciu lat narosło wokół niej wiele podejrzeń. Pojawiały się przypuszczenia, iż przyczyną katastrofu mógł być sabotaż. Nie zostały one jednak udokumentowane w sposób zadowalający. Urodził się 20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Ukończył Politechnikę we Lwowie.
Od najmłodszych lat działał w organizacjach niepodległościowych, współpracując między innymi z Józefem Piłsudskim, Kazimierzem Sosnkowskim i Marianem Kukielem. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w walkach z Ukraińcami we Lwowie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. zasłynął jako dowódca 5.armii, która wykonała udane przeciwnatarcie nad Wkrą. W 1921 roku awansował na generała dywizji. Po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza, Sikorski został powołany na urząd premiera. Jego gabinet upadł po kilku miesiącach. Generał nie zawsze zgadzał się z poglądami marszałka Józefa Piłsudskiego. Nie poparł przewrotu majowego, a jako zwolennik ścisłego sojuszu między Polską i Francją, stawał w opozycji wobec marszałka. Pretekstem do zdymisjonowania Sikorskiego była jego książka 'Nad Wisłą i Wkrą' z przedmową marszałka Focha. Chodziło o ocenę roli Piłsudskiego w wojnie 1920 r. Po agresji niemieckiej, nie otrzymawszy przydziału liniowego, generał Sikorski wyjechał do Francji. We wrześniu 1939 r.
Sikorski objął urząd premiera tworzącego się rządu polskiego na wychodźstwie. W listopadzie otrzymał od prezydenta Władysława Raczkiewicza nominację na stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych. W styczniu 1940 r. udało mu się doprowadzić do podpisania umowy wojskowej z Francją, dzięki której powstała na jej terenie 80-tysięczna Armia Polska. Kiedy marszałek Petain w czerwcu 1940 r. poprosił o zawieszenie broni z Niemcami, Sikorski poleciał do Londynu i uzgodnił z premierem Churchillem ewakuację polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii oraz przeniesienie na jej teren władz polskich. 5 sierpnia 1940 roku podpisał umowę wojskową z Brytyjczykami, którzy nie zgodzili się na pełną samodzielność operacyjną Polskich Sił Zbrojnych. 30 lipca 1941 roku po długich negocjacjach polsko-brytyjsko-radzieckich, Władysław Sikorski podpisał układ z ambasadorem Iwanem Majskim, uznający za niebyły pakt Ribbentrop-Mołotow i umożliwiający utworzenie wojska polskiego na terenie ZSRR. W maju 1943 roku, miesiąc po zerwaniu
przez Stalina stosunków z rządem polskim po ujawnieniu zbrodni katyńskiej, generał Sikorski rozpoczął inspekcję polskich oddziałów na Bliskim Wschodzie. W drodze powrotnej, nocą z 3 na 4 lipca 1943 roku Naczelny Wódz zginął w katastrofie samolotowej nad Gibraltarem. Główne uroczystości pogrzebowe odbyły się w Londynie w Katedrze Westminsterskiej. Generał Sikorski został pochowany na Cmentarzu Lotników Polskich w Newark. 14 września 1993 roku jego prochy sprowadzono do kraju, a 17 września uroczyście pochowano na Wawelu.
