Do kancelarii prezydenta wpłynął wniosek z kancelarii premiera Millera o dymisję rzadu - dowiedziała sie nformacyjna Agencja Radiowa w biurze prasowym prezydenta.
Premier Leszek Miller zapowiedział, że oficjalnie poda sie do dymisji jutro (2 maja)
Tego samego dnia prezydent Aleksander Kwaśniewski dokona zaprzysiężenia kolejnego gabinetu, którego szefem zostanie Marek Belka. Nowy premier zapowiadał, że w jego rządzie pozostanie kilku ministrów z rządu Leszka Millera, między innymi, Jerzy Szmajdziński, Włodzimierz Cimoszewicz oraz Jerzy Hausner.
Rząd Leszka Millera był 10-ym gabinetem Trzeciej Rzeczpospolitej. Istniał niewiele ponad 30 miesięcy, co oznacza, że pod względem długości sprawowania władzy był drugim - po centroprawicowym gabinecie Jerzego Buzka. Został zaprzysiężony 19 października 2001 roku po wyborach wygranych przez koalicję Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz Unii Pracy. Do koalicji rządowej weszło również Polskie Stronnictwo Ludowe, dzięki temu rząd Millera mógł liczyć w Sejmie na poparcie 258-miu posłów. Jednak w marcu 2003 roku PSL wyszło z koalicji, a rząd stracił większość w Parlamencie.
Według sondaży Leszek Miller jest najmniej popularnym premierem w Trzeciej Rzeczpospolitej. O ile jesienią 2001 roku rząd popierało 38 procent Polaków, to już w czerwcu 2003 roku tylko 15 procent, a w marcu 2004-go - zaledwie 11 procent. Odsetek przeciwników rządu wyniósł w marcu aż 58 procent.
Opozycja wielokrotnie składała w Sejmie wnioski o wotum nieufności wobec ministrów rządu Millera, jednak za każdym razem rządząca koalicja dysponowała większą liczbą głosów. 13 czerwca 2003 na wniosek Leszka Millera, posłowie głosowali nad wotum zaufania dla rządu. Również wtedy - mimo, że rząd był mniejszościowy - udało mu się uzyskać większość.
Rząd za najważniejszy sukces uważa wprowadzenie Polski do Unii Europejskiej, które dokonało się 1 maja dzięki sfinalizowaniu negocjacji akcesyjnych w Kopenhadze 13 grudnia 2002 roku oraz zwycięskiemu referendum europejskiemu z czerwca ubiegłego roku. 16 kwietnia 2003 roku Miller oraz Cimoszewicz podpisali Traktat Akcesyjny. Wiele nadziei rząd wiązał z programem naprawy finansów państwa, tak zwanym planem Hausnera, którego realizacja stanęła pod znakiem zapytania.
Wśród najpoważniejszych zarzutów opozycji tak przeciwko premierowi jak i jego rządowi należy wymienić: prowadzenie złej polityki gospodarczej, wzrost bezrobocia oraz liczne afery z udziałem ministrów i wyższych urzędników rządowych. Wśród najgłośniejszych znalazły się: afera Rywina, sprawa przecieku starachowickiego, a ostatnio sprawa zatrzymania w 2002 roku przez podległy premierowi UOP ówczesnego prezesa Orlenu Andrzeja Modrzejewskiego. Należy także wspomnieć o wielu nieudanych inicjatywach rządu, jak: ustawa o winietach autorstwa Marka Pola czy ustawa abolicyjna, którą forsował Grzegorz Kołodko, a odrzucił Trybunał Konstytucyjny.
Rząd Millera ma na koncie także pseudoreformę systemu opieki zdrowotnej, czyli zlikwidowanie kas chorych i utworzenie scentralizowanego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Przez rząd Leszka Millera przewinęło się blisko 30-tu ministrów. Jedynie pięciu z nich pełniło funkcje przez cały okres trwania gabinetu, między innymi; minister spraw zagraniczych Włodzimierz Cimoszewicz, minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński oraz minister edukacji i sportu Krystyna Łybacka.
17 lutego Leszek Miller zrezygnował z kierowania SLD, motywując to skupieniem się na pracy w rządzie. 26 marca, po rozłamie w Sojuszu i powstaniu nowej partii - SdPl, premier zapowiedział, że 2 maja odejdzie z pełnionego stanowiska, podając rząd do dymisji.