kryzysu politycznego, którego początek stanowiły rozruchy studenckie w ośrodkach akademickich, między innymi w Warszawie i w Krakowie. Do rewolty studenckiej przyłączyły się środowiska intelektualistów. Fala protestów ogarnęła całą Polskę. Wydarzenia marcowe były powiązane z kampanią antysemicką prowadzoną przez komunistyczne władze, w wyniku której z kraju wyemigrowało blisko 20 tysięcy obywateli polskich pochodzenia żydowskiego.
8 marca 1968 roku studenci Uniwersytetu Warszawskiego zorganizowali wiec na znak protestu przeciwko usunięciu z repertuaru Teatru Narodowego "Dziadów" Adama Mickiewicza uznanych przez władze PRL za spektakl o wymowie antyradzieckiej. Wiec był także wyrazem protestu przeciwko represjom władz wobec studentów. Kilka dni wcześniej z warszawskiej uczelni usunięto bez podania przyczyn dwóch studentów, Adama Michnika i Henryka Szlajfera.
Uczestnicy wiecu w Warszawie domagali się przywrócenia swobód twórczych i zniesienia cenzury. Do akcji na terenie uczelni wkroczyły oddziały Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. Wielu studentów zostało pobitych, doszło do licznych aresztowań.
W następnych dniach protesty wybuchły w kolejnych ośrodkach akademickich - Łodzi, Poznaniu, Krakowie, Gdańsku, Toruniu i Wrocławiu. Ostatni wiec odbył się 28 marca na Uniwersytecie Warszawskim. Przeciwko represjom protestowali niektórzy intelektualiści, posłowie na Sejm Koła Poselskiego Znak, przedstawiciele Episkopatu Polski. Wystąpienia studenckie zostały stłumione do końca marca 1968.