Wyraźnie wzruszony laureat ze łzami w oczami odbierał oba wyróżnienia, dziękując za pamięć o nim, mimo wieloletniej nieobecności w kraju, który opuścił wkrótce po wybuchu II wojny światowej. Dopiero po przemianach politycznych w Polsce po roku 1989 arcybiskup, a od 1998 kardynał Kozłowiecki zaczął przyjeżdżać do swej ojczyzny.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski "za wybitne zasługi w pracy misyjnej, za działalność na rzecz ludzi potrzebujących pomocy, za patriotyczną postawę rozsławiającą imię Polski w świecie".
Z kolei doktorat honorowy z nauk teologicznych przyznano mu za "wieloletnią pracę misyjną na kontynencie afrykańskim". Laudacja głosi, że laureat jest niestrudzonym świadkiem Chrystusowej prawdy, człowiekiem, który "wydatnie przyczynił się do niepodległości Zambii i poszanowania praw człowieka w tym kraju", a mimo sędziwego wieku charakteryzuje go "promieniująca na wszystkich radość".
Z inicjatywy późniejszego kardynała Kozłowieckiego od 50 lat ubiegłego wielu w ówczesnej Rodezji, obecnej Zambii powstawały szkoły i szpitale oraz domy dla nauczycieli. Dzięki jego staraniom w pracę misyjną włączyli się też Czesi, Słowacy, Chorwaci oraz Amerykanie polskiego pochodzenia.
Kardynał Kozłowiecki był gorącym zwolennikiem równouprawnienia ras. W 1956 roku wiele rozgłosu nabrała jego decyzja przyjęcia hinduskiej dziewczyny do prowadzonej przez dominikanki szkoły przeznaczonej dla białych. W 1958 roku zredagował w imieniu episkopatu Rodezji Północnej list pasterski, broniący stanowczo równości rasowej i sprawiedliwości społecznej, ogłoszony później w zbiorze dokumentów Kongregacji Rozkrzewiania Wiary - obecnie Ewangelizacji Narodów. Odegrał też dużą rolę w procesie uzyskiwania pełnej suwerenności przez Zambię, co dokonało się 24 października 1964 roku.
Od tej chwili corocznie składał swoją rezygnację ze stanowiska arcybiskupa metropolity Lusaki. Chciał, aby na tym stanowisku zastąpił go rodowity Zambijczyk - nastąpiło to ostatecznie w 1969 roku. Od tamtego czasu pracował jako zwykły duszpasterz w Chingombe, Mumbwie, Chikuni, Lusace, Mulungushi, a obecnie w Mpunde.
