Marcin Król zwrócił uwagę, że jednym z najważniejszych dla Kołakowskiego tematów była religia:
Profesor Król zaznaczył, że myśl Kołakowskiego wyróżniała się na tle polskiej filozofii:
Leszek Kołakowski urodził się 23 października 1927 roku w Radomiu. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 50-tych pracował w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, w Instytucie Nauk Społecznych i Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Kierował też katedrą Filozofii Nowożytnej UW.
W latach 1947-1966 należał do PZPR, był jednym z współtwórców warszawskiej szkoły historyków idei. W 1966 roku za radykalną krytykę władz partii, został z niej usunięty. Odebrano mu też katedrę na uniwersytecie.
Do najbardziej znanych dzieł profesora Kołakowskiego należą: "Główne nurty marksizmu", "Rozmowy z diabłem", "Kultura i fetysze" oraz "Obecność mitu". Jego słynny esej "Tezy o nadziei i beznadziejności", opublikowany w paryskiej "Kulturze" w 1971 roku, stał się intelektualnym fundamentem dla antykomunistycznej opozycji, a także inspiracją do powstania Komitetu Obrony Robotników.
Był doktorem honoris causa wielu uczelni i laureatem prestiżowych wyróżnień, jak Nagroda Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych imienia Johna Klugego. Dwa lata temu otrzymał Wielką Nagrodę Jerozolimską, przyznawaną co dwa lata, podczas Międzynarodowych Targów Książki w Jerozolimie.
Od 1991 roku Leszek Kołakowski był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Należał również do Fundacji imienia Stefana Batorego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 2006 roku był Honorowym Członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. W kwietniu 2005 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Gminy Garbatka-Letnisko, w której przebywał w czasach II wojny światowej.