Gdy trudno o zgodę, jeśli chodzi na przykład o ostateczny kształt unijnych przepisów, to kraj kierujący pracami musi proponować rozwiązania kompromisowe, a potem jeszcze przekonać do nich pozostałe państwa. "My działamy w imieniu 27 państw. Jednym słowem - to jest kultura kompromisu, poszukiwanie rozwiązań" - mówi Polskiemu Radiu były ambasador przy Unii Europejskiej Marek Grela.
Rola kraju, który kieruje pracami Wspólnoty, została ograniczona wraz z wejściem w życie przed dwoma laty traktatu lizbońskiego, co jest widoczne zwłaszcza podczas unijnych szczytów. Bo to przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy gra teraz pierwsze skrzypce. To on zaprasza na unijne szczyty, to on im przewodzi. Premier kraju, który kieruje pracami Unii, owszem - na szczytach siedzi po jego prawej stronie, ale nie odpowiada za przebieg spotkania "Kiedy na przykład kilka lat temu Francja kierowała pracami Unii, Sarkozy mógł mówić - ja jestem teraz liderem Europy, to ja ustalam program i nie obchodzi mnie, co myślą o tym eurokraci. To ja gwarantuje przywództwo" - powiedział Polskiemu Radiu Hugo Brady, ekspert londyńskiego instytutu badawczego Center for European Reform, i dodaje, że teraz sytuacja zmieniła się. Także rola ministrów spraw zagranicznych państw kierujących pracami Unii Europejskiej została ograniczona wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego i powołaniem stanowiska szefa unijnej
dyplomacji. Teraz Catherine Ashton jest odpowiedzialna za dyplomację Wspólnoty, choć znaleziono formułę kompromisową i ministrowie spraw zagranicznych będą reprezentować czasami szefową unijnej dyplomacji. W drugiej połowie roku podzieli się więc ona obowiązkami z ministrem spraw zagranicznych Radosławem Sikorskim. "Podział obowiązków nie jest ustalony, ale tutaj jako prezydencja możemy ustanowić kluczowe precedensy" - powiedział minister Sikorski. Szef polskiej dyplomacji już zastępował Catherine Ashton w poniedziałek. Zaliczył debiut podczas Rady Partnerstwa Unia Europejska - Kazachstan.
Kierowanie pracami Unii, choć ograniczone przez traktat lizboński, to jednak jest sprawdzianem dla każdego kraju z jego umiejętności rozstrzygania sporów, forsowania własnych pomysłów czy finalizowania rozpoczętych już prac nad unijnymi przepisami - to później jest brane pod uwagę przy ocenie półrocznego przewodnictwa.
