7 maja 1763 roku urodził się w Wiedniu książę Józef Poniatowski, zwycięski wódz w bitwie pod Zieleńcami, naczelny dowódca wojsk Księstwa Warszawskiego, marszałek Francji. Zginął w nurtach Elstery w bitwie pod Lipskiem, stając się dla wielu pokoleń symbolem żołnierskiego męstwa i honoru.
Był synem Andrzeja Poniatowskiego, generała w służbie austriackiej, który w 1764 r. otrzymał od Sejmu dziedziczny tytuł książęcy, i Teresy z hrabiów Kinsky.
Osierocony przez ojca w wieku lat 10, trafił pod opiekę stryja - króla Stanisława Augusta. Karierę wojskową zaczynał w armii austriackiej. Brał udział w wojnie z Turcją.
W 1789 r. wezwany przez Stanisława Augusta, rozpoczął służbę w wojsku polskim jako generał, szef gwardii pieszej koronnej, dowódca dywizji.
Był zwolennikiem konstytucji 3 maja. Podczas wojny polsko- rosyjskiej w 1792 roku dowodził wojskami koronnymi. Zwycięstwo pod Zieleńcami, jakie odniósł, stało się impulsem dla Stanisława Augusta do ustanowienia orderu Virtuti Militari. Józef Poniatowski i Tadeusz Kościuszko byli pierwszymi odznaczonymi. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej Józef Poniatowski złożył dymisję i odszedł z wojska. Walczył w powstaniu kościuszkowskim, m.in. jako dowódca jednego z odcinków obrony Warszawy.
Po rozbiorach prowadził rozrzutny i rozrywkowy tryb życia, m.in. w swojej rezydencji - warszawskim Pałacu pod Blachą, co powodowało krytykę opinii publicznej.
Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego w 1807 roku książę Józef Poniatowski został ministrem wojny i organizował wojsko polskie. W 1809 r. dowodził wojskami Księstwa Warszawskiego w wojnie z Austrią. Wziął udział w bitwie pod Raszynem. Podobnie jak podczas wojny polsko-rosyjskiej dawał dowody osobistego męstwa na polu bitwy. Był bardzo popularny wśród żołnierzy.
W kampanii 1812 roku, podczas wyprawy Napoleona na Moskwę dowodził V Korpusem Wielkiej Armii, składającym się z wojsk Księstwa Warszawskiego, walczącym m.in. pod Smoleńskiem i Borodino.
W 1813 roku odbudowywał armię Księstwa Warszawskiego. Odrzucił propozycje porzucenia Napoleona. Objął dowództwo VIII Korpusu Wielkiej Armii. Na dzień przed bitwą pod Lipskiem cesarz Napoleon mianował Poniatowskiego marszałkiem Francji. Wśród uhonorowanych tym tytułem był jedynym cudzoziemcem. Jego nazwisko znajduje się na Łuku Triumfalnym w Paryżu.
Józef Poniatowski kilkakrotnie ranny, w tym także najprawdopodobniej omyłkowo postrzelony przez Francuzów, zginął 19 października 1813 roku w trakcie bitwy pod Lipskiem, podczas przeprawy przez Elsterę. Jak pisał jego biograf Szymon Askenazy, przed śmiercią Poniatowski powiedział, że trzeba umrzeć mężnie, mówił także o Polsce i honorze. Przypisywane są mu słowa "Bóg mi powierzył honor Polaków. Bogu go tylko oddam".
Śmierć ks. Józefa Poniatowskiego była tematem wielu obrazów i grafik, m.in. Januarego Suchodolskiego i Bronisława Gembarzewskiego.
W 1817 roku Poniatowski został pochowany - jako pierwszy, który nie był monarchą - wśród królów, w podziemiach katedry na Wawelu. Wydarzenie to było początkiem kultu jego osoby.
Książę Józef Poniatowski jest symbolem żołnierskiego męstwa i wierności, walki do końca i poświecenia życia za ojczyznę. (PAP)
tst/ ls/
