O aktywne włączenie się w obchody ustanowionego na Śląsku Roku Wojciecha Korfantego zaapelowali w piątek do samorządowców i mieszkańców woj. śląskiego marszałek województwa i przewodniczący regionalnego sejmiku.
Zgodnie z ubiegłoroczną decyzją sejmiku 2009 rok w woj. śląskim jest poświęcony Wojciechowi Korfantemu - polskiemu działaczowi narodowemu na Śląsku, przywódcy III Powstania Śląskiego, jednemu z przywódców międzywojennej Chrześcijańskiej Demokracji. W tym roku przypada 70. rocznica jego śmierci.
"Niech Rok Wojciecha Korfantego przywróci zbiorowej pamięci potomnych Jego osobę, działalność i dokonania, które na wieki zadecydowały o przyszłości Śląska - a tym samym Rzeczypospolitej Polskiej" - napisali w apelu marszałek Bogusław Śmigielski i przewodniczący sejmiku Michał Czarski.
"Polskę, wyłonioną z rozbiorów i powojennego chaosu, ów wielki mąż stanu widział silną i potężną poprzez wznoszenie odrodzonej państwowości na odwiecznych zasadach moralnych: praworządności, wierze, zawsze prawdzie i sprawiedliwości" - głosi apel śląskich samorządowców, przypominający sylwetkę polityka.
Samorząd wojewódzki liczy, że program obchodów Roku Wojciecha Korfantego wypełnią różnorakie imprezy, działania, przedsięwzięcia i uroczystości, "upamiętniające tego wielkiego Ślązaka-Polaka". Śmigielski i Czarski liczą tu na aktywny udział i pomysły ze strony lokalnych środowisk.
Wojciech Korfanty (właściwie Adalbert Korfanty) urodził się w 1873 r. w obecnych Siemianowicach Śląskich. Był redaktorem i wydawcą pism polskich, członkiem Ligi Narodowej, posłem do Reichstagu oraz pruskiego Landtagu, gdzie reprezentował Koło Polskie. Był członkiem Naczelnej Rady Ludowej stanowiącej rząd Wielkopolski podczas powstania, zaś w 1920 r. jako mianowany przez rząd polski komisarz plebiscytu na Górnym Śląsku kierował całością przygotowań organizacyjnych, propagandowych i politycznych. Po plebiscycie Korfanty proklamował i stanął na czele III Powstania Śląskiego.
W odrodzonej Polsce w latach 1922-1930 był m.in. posłem na Sejm z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji, był nawet desygnowany na premiera. W 1923 r. był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa. Wydawał dzienniki "Rzeczpospolita" i "Polonia". W 1930 r. został aresztowany i wraz z posłami Centrolewu osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Górny Śląsk, gdzie jednak jako politycznemu przeciwnikowi wojewody Michała Grażyńskiego znów groziło mu aresztowanie.
Wiosną 1935 roku w obawie przed represjami wyjechał do Czechosłowacji. Po jej aneksji przez Niemcy dotarł do Francji. Był jednym z założycieli Frontu Morges (wraz z Ignacym Paderewskim, Józefem Hallerem i Wincentym Witosem), a później organizatorem i prezesem Stronnictwa Pracy powstałego z połączenia Chadecji i Narodowej Partii Robotniczej.
W kwietniu 1939 r., po wypowiedzeniu przez III Rzeszę układu o nieagresji i niestosowaniu przemocy, wrócił do Polski, gdzie został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Pomimo protestów opinii publicznej spędził tam prawie 3 miesiące. Zwolniono go 20 lipca z powodu ciężkiej choroby. Zmarł 17 sierpnia. Okoliczności jego śmierci budzą kontrowersje. Jedna z hipotez utrzymuje, że zatruł się oparami arszeniku, którymi nasączone były ściany celi.
Korfanty spoczął w Katowicach, na cmentarzu przy ul. Francuskiej. Jego pogrzeb, na który przybyło ok. 5 tys. osób, stał się wyrazem poparcia dla prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej i wielką manifestacją patriotyczną. (PAP)
mab/ hes/ jra/
