Posłannictwem Kościoła jest iść i nauczać, objaśniać kim jest Bóg, kim jest człowiek, jaki jest ostateczny jego cel - powiedział w sobotę podczas głównych uroczystości 300-lecia Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku kardynał Józef Glemp, prymas senior.
Kardynał Glemp przewodniczył uroczystej mszy świętej dziękczynnej, która odprawiona została w płockiej katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W kazaniu podkreślił, iż seminarium duchowne jest miejscem, w którym "trzeba nauczać nauczycieli i formować apostołów, nauczać jak głosić Boga, jak wykładać prawdy objawione przez Niego, a zawarte w Piśmie Świętym".
"Seminarium ma przede wszystkim przyjmować młodych ludzi, którzy mają powołanie do służby bożej, i którzy chcą tak rozwinąć swego ducha, aby mogli dzielić się wiarą i miłością. Oni winni kochać Boga bardziej niż inni" - powiedział kardynał Glemp. Przypominając o obchodach Roku Kapłańskiego prymas senior dodał, iż "najważniejszą więzią, jaka łączy kapłana z Chrystusem, jest miłość".
Po nabożeństwie w płockim Opactwie Pobenedyktyńskim odbyła się sesja naukowa poświęcona płockiemu Wyższemu Seminarium Duchownemu. Obchody jubileuszu tej uczelni potrwają do końca roku.
W listopadzie w płockim Wyższym Seminarium Duchownym odbędzie się ogólnopolska konferencja naukowa poświęcona historii seminariów duchownych w Polsce. Jej współorganizatorem będzie katedra historii Mazowsza wydziału nauk społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Akt erygowania seminarium duchownego w Płocku wydał w maju 1710 r. biskup płocki Ludwik Bartłomiej Załuski. Prowadzenie uczelni w dawnym opactwie benedyktyńskim powierzono misjonarzom św. Wincentego a Paulo. Przez długi czas było to 3 misjonarzy, a liczba kleryków w ciągu lat wahała się od 4 do 12.
W 1864 r. biskup płocki Wincenty Popiel podjął decyzję o połączeniu płockiego seminarium z drugą tego typu uczelnią na terenie tej diecezji - seminarium w Pułtusku, które działało od 1594 r. W czerwcu 1865 r. odbyła się ostatnia sesja księży profesorów seminarium pułtuskiego. Po połączeniu obu uczelni siedziba płockiego seminarium została przeniesiona w 1867 r. do budynków klasztoru reformatów, gdzie działa do chwili obecnej.
W latach 1914-16 kompleks seminaryjny rozbudowano decyzją bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego. Powstał wtedy gmach biblioteki seminaryjnej i archiwum diecezjalnego. Uczelnia przyjęła nazwę Wyższego Seminarium Duchownego, gdy w 1916 r. powstało płockie Niższe Seminarium Duchowne, przeniesione w 1998 r. do Sikorza pod Płockiem.
W okresie II wojny światowej płockie seminarium zostało zniszczone - w 1941 r. hitlerowcy spalili bądź wywieźli do Królewca zbiory biblioteki, posiadającej około 50 tys. tomów, w tym około 500 średniowiecznych inkunabułów i 1 tys. starodruków z XVI wieku. Większość tych dzieł, a także zasoby diecezjalnego archiwum, przepadła wtedy bezpowrotnie. Uczelnia wznowiła działalność w 1945 r.
Obecnie w płockim Wyższym Seminarium Duchownym uczy się 74 studentów, a zajęcia prowadzi 34 wykładowców, w tym 5 świeckich. (PAP)
mb/ pad/
