Kopalnia Soli Wieliczka, wykorzystująca dotąd do leczenia bogaty w chlorek sodu mikroklimat podziemnych wyrobisk, zamierza wykorzystać do leczenia także kopalnianą solankę. Kopalnia otrzymała właśnie świadectwo potwierdzające lecznicze właściwości solanek.
Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny stwierdził, że solanka pochodząca z dwóch podziemnych wypływów z VI i VII poziomu kopalni spełnia wymagania określone dla mineralnej wody leczniczej. Woda została poddana badaniom fizykochemicznym, mikrobiologicznym oraz izotopowym. Składnikiem swoistym nadającym solance cech leczniczych jest mineralizacja.
Solanka będzie wykorzystywana m.in. do kąpieli oraz produkcji solnego aerozolu. Pacjenci będą mogli korzystać z niej zarówno pod ziemią, jak i w gabinetach na powierzchni. W przyszłości możliwy też będzie zakup słonej wielickiej wody mineralnej do sporządzania kąpieli w domu.
"Potwierdzenie leczniczych właściwości wielickich solanek pozwoli nam wzbogacić ofertę uzdrowiska o kolejne zabiegi" - powiedział PAP w czwartek prezes Kopalni Soli Wieliczka SA Kajetan d'Obyrn. Poinformował, że w Parku św. Kingi trwa obecnie budowa tężni, w której do inhalacji wykorzystywany będzie aerozol z solanek. "Dobroczynne właściwości podziemnych wód pozwalają również śmiało myśleć o wskrzeszeniu w Wieliczce tradycji leczniczych kąpieli" - dodał d'Obyrn.
Jak ustalono, solanka ma dobroczynny wpływ na skórę - gromadzi się na niej tworząc tzw. "płaszcz solny", pobudza zachodzące w skórze procesy biochemiczne, poprawia ukrwienie. Kąpiele solankowe zalecane są w chorobach narządu ruchu o podłożu reumatycznym, zwyrodnieniowym, w stanach pourazowych kości i stawów. Skuteczność kąpieli solankowych obserwuje się także przy leczeniu nerwic wegetatywnych. Odłożona w naskórku sól pobudza czynność autonomicznego układu nerwowego, a zatem wielu narządów wewnętrznych. Polecane są również okłady z solanki. Solankowe inhalacje działają leczniczo w schorzeniach układu oddechowego.
W 2011 r. kopalnia uzyskała status sanatorium uzdrowiskowego w urządzonych podziemnych wyrobiskach górniczych, ale walory lecznicze kopalni znano już w XVI wieku, a w wieku XIX Wieliczka znana była jako kurort, w którym leczono kąpielami solankowymi i inhalacjami.
W roku 1843 dr Feliks Boczkowski pisał w pracy pt. "O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli", że sól "zdaje się popierać proces galwaniczno-elektryczny i magnetyczny w całej naturze i przez to utrzymywać życie powszechne ziemi, jako też istot na niej znajdujących się". Właśnie dzięki wysiłkom doktora Boczkowskiego w Wieliczce powstał zakład kąpielowy, jednak wydarzenia historyczne (rabacja galicyjska) przeszkodziły w rozwoju przedsięwzięcia.
W połowie XX w. w kopalni narodziła się nowatorska metoda leczenia schorzeń układu oddechowego, zwana subterraneoterapią, polegająca na ekspozycji chorych na określone czynniki mikroklimatu wyrobisk solnych. Jej twórcą był Mieczysław Skulimowski. Na V poziomie kopalni powstało wówczas sanatorium alergologiczne.
Kontynuatorem jego tradycji jest Uzdrowisko Kopalnia Soli "Wieliczka" - pierwsze w Polsce podziemne sanatorium uzdrowiskowe. Jego bazę leczniczą tworzą znajdujące się na głębokości 135 m komory: Jezioro Wessel i Stajnia Gór Wschodnich. Niebawem dołączą do nich dwie kolejne - Smok i III/232. Na powierzchni w budynku "Młyn Solny" znajdują się gabinety specjalistyczne i pracownie.
Wielicka kopalnia działa nieprzerwanie od połowy XIII wieku. Zorganizowany ruch turystyczny trwa tam od końca XVIII w. W 1978 r. kopalnia została wpisana na I Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. (PAP)
hp/ pz/
