Obchody 20-lecia odrodzonego samorządu lekarskiego w Krakowie

Brązową tablicę z symbolem eskulapa i napisem "Lekarzom naszej ziemi, którzy w czas wojny i pokoju oddali swoje życie ratując zdrowie i życie innych, w hołdzie Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie", odsłonięto na budynku przy ul. Krupniczej, gdzie mieści się siedziba regionalnego samorządu lekarskiego.

Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie obejmuje swym zasięgiem Małopolskę i Podkarpacie. W obecnym kształcie działa od listopada 1989 r., kiedy to dzięki zmianom ustrojowym możliwe było odrodzenie, zlikwidowanego w okresie PRL, samorządu lekarskiego. Izba zrzesza ponad 14 tys. lekarzy i dentystów z obydwu województw.

"Uprawnienia i zadania izb lekarskich są olbrzymie. Zawód lekarski zyskuje odtąd nie tylko reprezentujący go organ, lecz również możliwość negocjowania warunków pracy i płac przez autentyczną reprezentację zawodową oraz organ, którego zadaniem jest obrona lekarza przed niesłusznym atakiem na niego" - pisał w listopadzie 1989 r. w ulotce do uczestników I Okręgowego Zjazdu Lekarzy w Krakowie dr Marian Ciećkiewicz, były sekretarz poprzedniej - Krakowsko-Kieleckiej Izby Lekarskiej.

Izby lekarskie w Polsce stanowią niezależny od władzy terenowej i ministra zdrowia samorząd lekarzy. Jego zadaniem jest m.in. reprezentowanie i ochrona zawodu lekarskiego oraz nadzór nad sumiennym i etycznym wykonywaniem pracy przez lekarzy. Izby stwierdzają m.in. prawo do wykonywania zawodu i prowadzą rejestr lekarzy, orzekają też o niezdolności lekarzy do wykonywania zawodu, mogą też negocjować warunki pracy i płac.

Powstanie polskiego samorządu lekarskiego sięga okresu zaborów. Izby lekarskie w b. zaborze austriackim - w Małopolsce i na Śląsku Cieszyńskim powołano do życia ustawą z 1881 r. i reskryptem namiestnika Galicji z 1893 r. Ich siedziby znajdowały się we Lwowie i w Krakowie. Nieco wcześniej powstały izby lekarskie w Poznańskiem i na Śląsku. W zaborze rosyjskim izby lekarskie zrzeszające Polaków nie mogły funkcjonować, jak każda inna forma polskiego samorządu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości minister zdrowia powołał formalnie izby lekarskie w 1922 r. Powstało wtedy sześć izb: warszawsko-białostocka, krakowsko-kielecka, łódzka, poznańska, lwowska i lubelska. Izby wileńska i śląska powołano w 1924 r.

W 1945 r. po przerwie wojennej minister zdrowia ponownie powołał do życia izby lekarskie, ale już w 1951 r. zostały one zniesione, a ich majątek przejęty przez państwo.(PAP)

czo/ bno/ gma/