Prostytucja nie jest w Portugalii nielegalna, ale zabronione jest czerpanie zysków finansowych lub innych korzyści przez osoby trzecie.
Przepisy przewidują za stręczycielstwo kary od 6 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Z kolei osoby, które zmuszają innych do aktów seksualnych mogą zostać skazane na kary od 1 do 8 lat więzienia.
Legalną od końca XIX w. prostytucję w Portugalii zakazał dekret rządu z 1963 r. Od 1981 r. świadczenie usług seksualnych w Portugalii ponownie przestało być ścigane przez prawo, lecz przepisy zakazują stręczycielstwa oraz prowadzenia domów publicznych. Obecny kodeks karny w paragrafie 169 określa stręczycielstwo jako przestępstwo, z kolei w paragrafie 174 zakazuje świadczenia usług seksualnych przez nieletnich.
W 2012 r. Portugalskie Stowarzyszenie na Rzecz Walki z AIDS podjęło nieudaną próbę zarejestrowania w lizbońskiej dzielnicy Mouraria domu publicznego. Inicjatywa spotkała się z odmową ze strony stołecznego ratusza z uwagi na obowiązujące w Portugalii prawo.
Szacuje się, że na terenie Portugalii mieszka około 30 tys. prostytutek, z których około 50 proc. to kobiety pochodzące z zagranicy, głównie z Brazylii, Nigerii, Bułgarii, Ukrainy i Rumunii.
Systematycznie przybywa też Portugalek świadczących usługi seksualne. Według szacunków lizbońskiego Stowarzyszenia Ninho, pomagającego portugalskim prostytutkom, wraz z nasileniem kryzysu gospodarczego w 2008 r., liczba kobiet trudniących się prostytucją wzrosła o kilkanaście procent. Najwięcej "nowych" prostytutek stanowią kobiety w przedziale wiekowym od 30 do 40 lat, z których większość jest zamężna i posiada potomstwo. Zazwyczaj są one zadłużone.
W ocenie socjologów głównym powodem zwiększającej się w Portugalii grupy prostytutek jest kryzys finansowy. Prym w ulicznej prostytucji wiodą największe miasta: Lizbona, Porto oraz Setubal.
Z Lizbony Marcin Zatyka (PAP)
zat/ ala/
