W Szwecji zgodnie z prawem z zabiegów zapłodnienia in vitro korzystać mogą wyłącznie kobiety zamężne lub posiadające partnerów. Od 2005 roku sztuczne zapłodnienie dostępne jest również dla kobiet żyjących w związkach jednopłciowych.
Jeśli do zabiegu wykorzystywana jest sperma lub komórka jajowa od dawcy, pozostaje on dla rodziców anonimowy. Dziecko ma jednak prawo w przyszłości wiedzieć, jakie jest jego pochodzenie. W szpitalach przez 70 lat przechowywany jest dziennik z informacjami o dawcach materiału genetycznego.
Zabieg in vitro jest finansowany ze środków publicznych przez odpowiedzialne za służbę zdrowia województwa. Koszt zabiegu to 15-30 tys. koron (ok. 7,5-15 tys. zł).
Władze regionów ustalają granicę wieku, dla kobiet i mężczyzn, powyżej której sztuczne zapłodnienie nie jest refundowane. W województwie sztokholmskim kobieta, aby poddać się in vitro, nie może mieć więcej niż 40 lat a jej partner 55. Najniższa granica dla kobiet to 37 lat.
To zarządy województw decydują również na jakiej podstawie medycznej kobieta może kwalifikować się do zapłodnienia in vitro. Brana jest pod uwagę sytuacja społeczna pary, jej stabilność i staż w staraniu się o dziecko.
W województwie sztokholmskim pacjentki mają prawo do trzech darmowych cykli. Refundacja nie obejmuje par, które już mają potomstwo.
W Szwecji in vitro wykonywane jest w prywatnych i publicznych placówkach. Na zabieg w państwowych przychodniach trzeba czekać w kolejce, w Sztokholmie kilka - kilkanaście miesięcy, w prywatnych przychodniach można zostać przyjętym szybciej, ale za opłatą.
Prywatne placówki nie mogą wykonywać wszystkich rodzajów zabiegów pozaustrojowych, bardziej skomplikowane odbywają się w państwowych.
W Szwecji państwo umożliwia pracodawcom refundację części kosztów zabiegu in vitro w prywatnych placówkach. Takie prokreacyjne programy stosują również państwowe firmy, np. Poczta Szwedzka.
Ze Sztokholmu Daniel Zyśk (PAP)
zys/ pz/ jra/
