Ostracyzm – co to?

Ostracyzm – co to?

Ostracyzm to ignorowanie, obojętność czy wykluczenie osoby lub grupy osób w celu wyeliminowania związanego z nią zagrożenia. Na czym dokładnie polega ostracyzm. Jakie są jego przyczyny i skutki w miejscu pracy? Jak można walczyć z ostracyzmem?

Ostracyzm to inaczej wykluczenie społeczne, którego korzenie sięgają czasów starożytnej Grecji. Znany był wówczas tzw. sąd skorupkowy mający na celu eliminację wrogów ówczesnej demokracji. Niestety stosowany w Grecji ostracyzm – choć powstał ze słusznych pobudek – niewiele wspólnego miał ze sprawiedliwością. Sądy były tajne i bardzo okrutne. Osoby podejrzewane o tyranię i niesprzyjanie demokracji skazywano na wieloletnie wygnanie.

Współczesny ostracyzm – zarówno społeczny jak i towarzyski - działa na podobnych zasadach i bywa równie okrutny. Polega na wyeliminowaniu jednostki lub grupy osób, które odbiegają od przyjętych „norm” z towarzystwa, miejsca praczy czy nawet społeczeństwa.

Ostracyzm przyjmować może różne formy – od obojętności, poprzez niechęć, aż po jawne gnębienie osoby wykluczonej. Stosowany jest jako forma kary.

Chęć wyeliminowania osoby lub grupy osób ze społeczeństwa czy danego środowiska może mieć wiele przyczyn. Często wynika z zazdrości związanej z odnoszonymi sukcesami, majętnością, urodą czy talentami. Jej podłożem może być również trudność w porozumieniu się. Gdy dzielą nas odmienne, a często też przeciwstawne poglądy na dany temat, dochodzi do konfliktów, a te mogą przerodzić się w ostracyzm.

Wykluczenie społeczne czy towarzyskie ma również miejsce na tle rasistowskim czy seksistowskim. Bardzo często zdarza się, że ostracyzm dotyczy osób niepełnosprawnych, osób chorych czy biednych, a także obcokrajowców i osób LGBT.

Pożywką dla ostracyzmu są stereotypy, które sprawiają, że nie patrzymy na drugiego człowieka z otwartością i ciekawością, ale od razu go szufladkujemy.

Ostracyzm to domena osób mających niskie poczucie własnej wartości. Żyjących w ciągłym poczuciu zagrożenia. Mających trudności w kontaktach międzyludzkich. Ostracyzm to przejaw nietolerancji, egoizmu i cynizmu osoby lub grupy osób.

Ostracyzm – skutki

·    Nerwice i lęki

·    Depresja

·    Załamania nerwowe i próby samobójcze

·    Zaburzenia jedzenia

·    Długotrwały stres

·    Obniżenie poczucia własnej wartości

Ostracyzm – formy wykluczenia

Ignorowanie i obojętność wobec osoby wykluczonej – to najlżejsza forma ostracyzmu, aczkolwiek bywa równie bolesna, co pozostałe. Polega na lekceważeniu, traktowaniu ofiary jak powietrze czy nie dopuszczaniu jej do głosu. Osoba poddawana tej formie ostracyzmu jest publicznie wykluczana z różnego rodzaju spotkań towarzyskich i pomijana przy organizacji wydarzeń i skazywana na życie w odosobnieniu.

Drugą formą ostracyzmu może być jawna niechęć, polegająca na wyśmiewaniu, wyszydzaniu i obrażaniu ofiary.

Najbardziej dotkliwą formą ostracyzmu jest przemoc wobec osoby wykluczonej. Może być to agresja werbalna, a w skrajnych przypadkach także fizyczna polegająca na biciu, popychaniu, a nawet gwałcie czy chęci śmierci danej osoby.

Ostracyzm to problem, który dotyczyć może zarówno społeczeństw, jak i małych grup towarzyskich. Bardzo często pojawia się w szkołach czy miejscu pracy. W przypadku ostracyzmu w miejscu pracy ta forma wykluczenia może pojawić się zarówno między współpracownikami, jak między pracownikiem a jego przełożonym. W skrajnych przypadkach może przyjąć formę mobbingu.

Oprócz ostracyzmu w domu, miejscu zamieszkania, szkole czy pracy, w XXI wieku możemy mieć także do czynienia z ostracyzmem wirtualnym, który przybiera na sile szczególnie w social mediach. Wykluczenie to polega głównie na pomijaniu osoby niechcianej w powiadomieniach, nie zapraszaniu jej na różnego rodzaju wydarzenia, obrażaniu w komentarzach czy wyśmiewaniu się z niej. Choć ostracyzm wirtualny nie dotyczy świata realnego, może być równie bolesny w skutkach, jak ten w świecie rzeczywistym. Ostracyzm wirtualny dotyka głównie osób młodych, które szukają akceptacji i wsparcia na różnego rodzaju stronach internetowych, forach i portalach społecznościowych.

 Ostracyzm to inaczej wykluczenie społeczne, którego korzenie sięgają czasów starożytnej Grecji. Znany był wówczas tzw. sąd skorupkowy mający na celu eliminację wrogów ówczesnej demokracji. Niestety stosowany w Grecji ostracyzm – choć powstał ze słusznych pobudek – niewiele wspólnego miał ze sprawiedliwością. Sądy były tajne i bardzo okrutne. Osoby podejrzewane o tyranię i niesprzyjanie demokracji skazywano na wieloletnie wygnanie.

Współczesny ostracyzm – zarówno społeczny jak i towarzyski - działa na podobnych zasadach i bywa równie okrutny. Polega na wyeliminowaniu jednostki lub grupy osób, które odbiegają od przyjętych „norm” z towarzystwa, miejsca praczy czy nawet społeczeństwa.

Ostracyzm przyjmować może różne formy – od obojętności, poprzez niechęć, aż po jawne gnębienie osoby wykluczonej. Stosowany jest jako forma kary.

Chęć wyeliminowania osoby lub grupy osób ze społeczeństwa czy danego środowiska może mieć wiele przyczyn. Często wynika z zazdrości związanej z odnoszonymi sukcesami, majętnością, urodą czy talentami. Jej podłożem może być również trudność w porozumieniu się. Gdy dzielą nas odmienne, a często też przeciwstawne poglądy na dany temat, dochodzi do konfliktów, a te mogą przerodzić się w ostracyzm.

Wykluczenie społeczne czy towarzyskie ma również miejsce na tle rasistowskim czy seksistowskim. Bardzo często zdarza się, że ostracyzm dotyczy osób niepełnosprawnych, osób chorych czy biednych, a także obcokrajowców i osób LGBT.

Pożywką dla ostracyzmu są stereotypy, które sprawiają, że nie patrzymy na drugiego człowieka z otwartością i ciekawością, ale od razu go szufladkujemy.

Ostracyzm to domena osób mających niskie poczucie własnej wartości. Żyjących w ciągłym poczuciu zagrożenia. Mających trudności w kontaktach międzyludzkich. Ostracyzm to przejaw nietolerancji, egoizmu i cynizmu osoby lub grupy osób.

·    Nerwice i lęki

·    Depresja

·    Załamania nerwowe i próby samobójcze

·    Zaburzenia jedzenia

·    Długotrwały stres

·    Obniżenie poczucia własnej wartości

Ignorowanie i obojętność wobec osoby wykluczonej – to najlżejsza forma ostracyzmu, aczkolwiek bywa równie bolesna, co pozostałe. Polega na lekceważeniu, traktowaniu ofiary jak powietrze czy nie dopuszczaniu jej do głosu. Osoba poddawana tej formie ostracyzmu jest publicznie wykluczana z różnego rodzaju spotkań towarzyskich i pomijana przy organizacji wydarzeń i skazywana na życie w odosobnieniu.

Drugą formą ostracyzmu może być jawna niechęć, polegająca na wyśmiewaniu, wyszydzaniu i obrażaniu ofiary.

Najbardziej dotkliwą formą ostracyzmu jest przemoc wobec osoby wykluczonej. Może być to agresja werbalna, a w skrajnych przypadkach także fizyczna polegająca na biciu, popychaniu, a nawet gwałcie czy chęci śmierci danej osoby.

Ostracyzm to problem, który dotyczyć może zarówno społeczeństw, jak i małych grup towarzyskich. Bardzo często pojawia się w szkołach czy miejscu pracy. W przypadku ostracyzmu w miejscu pracy ta forma wykluczenia może pojawić się zarówno między współpracownikami, jak między pracownikiem a jego przełożonym. W skrajnych przypadkach może przyjąć formę mobbingu.

Oprócz ostracyzmu w domu, miejscu zamieszkania, szkole czy pracy, w XXI wieku możemy mieć także do czynienia z ostracyzmem wirtualnym, który przybiera na sile szczególnie w social mediach. Wykluczenie to polega głównie na pomijaniu osoby niechcianej w powiadomieniach, nie zapraszaniu jej na różnego rodzaju wydarzenia, obrażaniu w komentarzach czy wyśmiewaniu się z niej. Choć ostracyzm wirtualny nie dotyczy świata realnego, może być równie bolesny w skutkach, jak ten w świecie rzeczywistym. Ostracyzm wirtualny dotyka głównie osób młodych, które szukają akceptacji i wsparcia na różnego rodzaju stronach internetowych, forach i portalach społecznościowych.